ลิขิตนางฟ้า

กัญญายอมมาเป็นผู้หญิงของรอน กวี อลอนโซแทนน้องเพื่อใช้หนี้ให้พ่อ แม้เธอจะต้องทิ้งรักแรกแต่ก็ไม่สามารถหลีกหนีได้ ทว่าวันหนึ่งกลับเจอว่าน้องสาวและคนรักเก่ากำลังคบหาจะแต่งงานกัน เธอได้รับรู้ที่ผ่านมาไม่มีใครสนใจถึงความเสียสละของเธอแม้แต่น้อย กัญญารู้สึกโดดเดี่ยว เสียใจเป็นที่สุด และในเวลานั้นรอนก็กำลังจะแต่งงาน ยุติความสัมพันธ์กับเธอ ซ้ำจะยกเธอให้ลูกน้องเขา เธอไม่มีค่ากับใครเลยหรือ?

เขาทิ้งเธอไว้ไปในวันฝนพร่ำเพื่อไปหาคนรักที่รอคอยมาเนิ่นนาน ความฝันที่จะได้เคียงคู่พลันมลายลง เธอเป็นแค่คนผ่านทาง เธอจะไม่ร้องไห้ แต่ทำไม น้ำตาไหลไม่หยุดแบบนี้เล่า ------------------------ เพราะยินยอมพร้อมใจเป็นเด็กเลี้ยงของหมอดลทัช เมื่อเขาจะจากไป โดยที่ไม่บอกกล่าวล่วงหน้า ชลรัมภาจำต้องยอมรับความทุกข์ ความปวดร้าวให้ได้ ทว่าเมื่อต้องเจอหน้าเขาอยู่ร่ำไป เพราะเธอคือเพื่อนรักน้องสาวเขา เธอจะทำตัวเช่นไรดี ให้เขาไม่สมเพช ไม่เห็นน้ำตาที่ไม่มีค่าของเธอ

เพราะอนาคตของน้องสาว เพราะแม่ พลอยหวาน สาวสมองขี้เลื่อยจึงต้องมารับกรรมที่ไม่ได้ก่อ คีตะคราม เขาหล่อ แต่เขาร้าย แต่ไม่ปราณีเธอ แม้เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ วันที่หลานชายเขาฟื้นขึ้นมาจากการหลับใหล เธอรู้ว่าตนเองท้อง ทว่าพ่อของลูก คนใจร้ายคนนั้นไม่ยอมรับฟัง เขายังต้องการให้เธอไปให้ไกลตาหลานชายของเขา แต่กลับไปบ้าน สักวันคนบ้านนั้นอาจจะรู้เรื่องน้องสาว ที่ไม่เคยเหลียวแลพี่สาวอย่างเธอ ดังนั้นเธอต้องไปหางาน หาเงินเอาข้างหน้า คลอดลูกเมื่อไหร่ จะเอามาให้พ่อเขาก็แล้วกัน ไม่โกรธแม่ใช่ไหมลูก? เธอน้ำตาไหล เธอหวังลูกจะตอบกลับเป็นประโยคเดียวกับคำถามของเธอ

เรื่องราวของอัญชลียาผู้ซึ่งยึดมั่นในความผูกพัน จนกลายเป็นความรัก แม้รู้ว่าคุณอคินของเรามีให้แค่เงินและสัมพันธ์ทางกายเธอก็ยังไม่เปลี่ยนใจจากเขา จนกระทั่งวันที่ต้องลาจากมาถึง เพราะคนรักที่เขาสัญญาจะแต่งงานด้วยกลับมาจากเมืองนอก ความผูกพันของเธอก็ดูไร้ค่าจนน่าสมเพชตนเอง และเรื่องราวที่เกิดขึ้นมากมายทำให้ความรักกลายเป็นความแค้น เรื่องราวจะเป็นอย่างไรติดตามกันในเล่มนะคะ ------ “ฉันไปนะอันอัน อย่าลืมฝากคีย์การ์ดไว้ที่เคาน์เตอร์นะ” “อะไรกันแค่คีย์การ์ด ฉันจะเอาไปทำไม” อันอัน เช็ดหน้าเดินไปหาเสื้อผ้า ดึงของใช้ตนเองออกมา” “เธอจะโมโหทำไม เอ๊ะ! หรือว่าคิดไม่ทำตามสัญญา อย่าเชียวนะ นั่นๆ ดึงไปให้หมดเลยเสื้อผ้าพวกนั้น” เขายืนมอง ปากก็พูดไล่อีกครั้ง หญิงสาวหันไปมองเขา “เลือดเย็นกับฉันจังเลยนะอคิน ทั้งที่เมื่อคืนปากบอกว่าชอบฉัน” อดไม่ได้จะตัดพ้อ แต่เขาคงฟังเป็นถ้อยคำน่ารำคาญ เพราะหันหลังหนีไปอีกครั้ง หยิบกุญแจรถขึ้น “เวลาเข้าด้ายเข้าเข็ม กำลังมันส์จะให้พูดว่าเกลียดหรือไง เธอเองก็ชอบนี่น่า พอๆ อย่าหาเรื่อง นั่นเช็คนะ ดูแลตัวเองด้วย” อย่างน้อยยังมีน้ำใจ แม้จะออกมาเพราะเธอคาดคั้น อัญชลียาหันมองเช็ค ใจแห้งเหี่ยวเดินเข้าไปแต่งตัว พร้อมกับเจ้าของห้องหรูเดินห่างไป เสียงประตูปิดลง หญิงสาวผู้ไม่เคยแสดงความอ่อนแอ นั่งลงปาดน้ำตา ขอบคุณทุกการสนับสนุนค่ะ ทรายสีรุ้ง

เขารักคนอื่น กำลังจะแต่งงานกัน ในค่ำคืนหนึ่งเธอกลายเป็นของเขาด้วยความงงๆ อยากบอกเขาให้รับผิดชอบ เพราะไม่รู้จะทำอย่างไร แต่คนที่เขาจะแต่งงานเป็นคนที่เธอรัก เคารพ อารยายอมตัดใจ แม้อุ้มท้องและโดนพ่อด่าทอ ทุบตี ว่าแย่งของคนอื่นเธอก็ไม่อาจโต้แย้ง ---------------------- “อย่าเพิ่งไป” มือใหญ่คว้ามือเธอไว้ อารยาสะบัด “จะกลับแล้ว ถ้าคุยเรื่องไร้สาระ” “การที่เรานอนกันดุเดือดคืนนั้น เธอพูดว่าไร้สาระเหรอ ฉันคงจะคิดผิดเสียแล้ว ว่าเธอไร้เดียงสา” ดวงตาคมโตหันไปถลึงตา “พูดอะไรเงียบไปเลยนะ” โยธินหัวเราะขื่น “แสดงท่าทีแบบนี้ ยอมรับแล้วสินะ” อารยากำหมัดแน่น มองซ้ายขวา ที่นี่คงให้เธอตะโกนให้หายแค้นใจได้ “ยอมรับแล้วไง คุณก็ไม่สามารถทำอะไรให้ฉันกลับมาเป็นคนเดิม พอๆ เลิกพูดเรื่องนี้ อย่ามายุ่งกับฉันอีก!” ไม่คิดจะกลายเป็นคำพูดนี้ที่ปิดการสนทนา เธอแหงนมองท้องฟ้า ห้ามน้ำตาไม่ให้ไหล ไม่มีอะไรดีขึ้น จะร้องไห้ไปทำไม “เธอหวังอะไรล่ะ น่าจะรู้ฉันจะแต่งกับพี่สาวเธอเท่านั้น” อารยากำหมัดแน่น พลั่ก! “โอ้ย!” โยธินกุมจมูก สบถเสียงดัง “เธอเป็นบ้าอะไร เจ็บนะ” “ให้คุณมีสติและคิดบ้าง ตั้งแต่เกิดเรื่อง ฉันเคยอ้อนวอนอะไรคุณบ้าง ฉะนั้นอย่ามาตัดสินว่าฉันคิดหรือไม่คิดอะไร เข้าใจไหม” โยธินอึ้งไปแต่ไม่ยอมแพ้ “ผู้หญิงเก็บกด อยากลองจะว่างั้น แล้วทำไมไม่บอกกันดีๆ ล่ะ แอบลอบเข้าไปมันคงเร้าใจใช่ไหม ก็แน่ล่ะ หุ่นผมมันคงน่ากิน” อารยายกมือจะซัดอีกครั้งแต่กลับโดนรวบที่เอว ก่อนใบหน้าบึ้งตึงจะก้มลงมาบดจูบปากเธอ หญิงสาวพยายามกระทืบเท้าเขาและดิ้น คนบ้านี่ ทำอะไรอีก

จังหวะนั้นประตูเปิดออกสุดแรง พูดหันมองก่อนจะหดมือ ทำตัวเล็กลีบ “เป็น เป็นลมไปเรียบร้อยครับ” วงศกรไม่ถามอะไร จับชีพจรที่ข้อมือ จับแก้มแดงแจ๋ “ทำไมหน้าแดงขนาดนี้” อายหมอมั้งครับ “เอ่อ โดดแดดครับ” “ก็ไอ้พูดไม่มีหมวก ไม่มีเสื้อให้เลย พาไปสอนเก็บองุ่นทั้งที่แดดเปรี้ยงครับคุณหมอ” วงศกรหันมองพูด “ผมไม่รู้ว่าคุณเค้ากระหม่อมบาง อีกอย่างคุณบอกโอเค” “ออกไปก่อน” สองพ่อลูกลุกขึ้นพร้อมกัน วงศกรหาผ้าเย็นมาเช็ดใบหน้า ลำคอที่เปลี่ยนสีชัดเจน โง่ที่สุด หรือไม่ก็เรียกร้องความสนใจ “โอ้ย!” วงศกรมองมือที่หยาบกร้านซึ่งจับหน้าท้อง หมอหนุ่มเริ่มการตรวจทันที ขณะนั้นคนป่วยรู้สึกตัว เธอถอยห่างร่างใหญ่ที่นั่งใกล้ๆ พลางลำดับเหตุการณ์

คนที่หมั้นหมายกันไว้หนีการแต่งงานไป ทำให้เธออับอาย ปวดใจ เทียมฟ้าต้องอยู่กับความเสียใจนานหลายปี เมื่อเขากลับมา คมเดชกลับสร้างมลทินให้เธออีกครั้ง ซ้ำขับไล่ไสส่งเธอให้ออกไปจากบ้านเขา เธอจากมาเพราะหมดสิ้นซึ่งครอบครัว หมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง โดยไม่รู้ว่าในท้องมีลูกของเขาไปด้วย…

นทร์อยู่สูงเกินไขว่คว้าแต่จันทร์โน้มมาหาใจดวงน้อยๆ ที่ชะเง้อมองเขามาเนิ่นนาน ช่างน่ายินดีแม้มาพร้อมความข่มขืน แต่เมื่อรู้ว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเหมือนฝันร้าย ใจก็พังทลายยับเยิน แต่ยังรอคอย… แต่เมื่อตัดใจไอแสนเย็นเยียบจัดกลับมาสู่หัวใจอีกครา เธอต้องยอมหรือทะนงตน พยายามนึกถึงความเจ็บปวดแต่หนหลังหลีกหนีเขา

“กอดทำไม คิดว่ามัวแต่ทำอาหารเพลินจนลืมอกที่ซบทุกคืนซะแล้ว” “จอมแค่ว่างค่ะ ลองทำดูไว้ให้คุณทาน ลูกน้องคุณพูดว่าอร่อย จอมก็ดีใจ” “ลิ้นพวกมันกับลิ้นฉันจะเหมือนกันได้ยังไง” อาชารั้งร่างหอมเข้ามาแนบอก จ้องนัยน์ตาที่ตื่นตกใจอย่างมีเลศนัย สาวน้อยคนนี้ทำให้เขานั่งเก้าอี้ที่ทำงานไม่ติด ต้องรีบแจ้นมาหาเธอ ดูสิยังมาทำตาโตเขาพูดแบบนี้ น่าฟัดเสียจริง “พูดจนจอมหัวใจเต้นแรงเลยค่ะ คุณอ่ะชอบแกล้ง” “ชอบหรือเปล่าล่ะ” อาชากระซิบเสียงพร่าใกล้ใบหูเล็ก “ถ้าชอบฉันจะเริ่มแกล้งเลยนะ ตอนนี้เลย” ว่าแล้วมือแข็งแรงก็ไล้ปากอิ่มตึง ถอดแว่นสายตาของสาวน้อยออกไป ใบหน้าสาวน้อยแดงก่ำ อาชาก้มหน้าช้าๆ บดจูบริมฝีปากสีสวย

เธอจะทำอย่างไรเมื่อหัวใจแบ่งเป็นสองภาค จะอภัยเขาดีไหมที่เคยใจร้าย เอาเปรียบ ทำร้ายให้เธอร้องไห้หลายต่อหลายครั้ง หลอกลวงว่าเธอเป็นคู่หม้ันทั้งที่เขามีคนในหัวใจอยู่แล้ว

คุณหมอวงศกร ผสุชา เธอรักมั่น ปรารถนาเป็นเจ้าสาวของเขามาเนิ่นนาน แม้ตอนนี้เขาจะเกลียดชังรังแกกันเหตุเพราะโกรธแค้นแม่ของเธอ แต่นิทราก็อดทนทุกอย่าง หวังเอื้อมรักในวันวานให้หวนคืนดังเดิม คำสัญญามั่นที่มีให้กันเธอไม่เชื่อเขาจะลืมง่ายดาย ใครจะว่าเธอโง่ หน้าด้านหน้าทนเธอก็ยอม แต่เมื่อเขาพาน้องสาวต่างสายเลือดของเธอเข้ามาซ้ำเติมหัวใจที่รวดร้าว หัวใจแม้จะบอกว่ายังรักมั่นก็คงต้องไป คนใจร้าย เขาจะรู้มั้ย เขากำลังทำเธอเจ็บกว่าครั้งไหน สร้างครอบครัวที่อบอุ่นด้วยกันเธอเกินเอื้อมคว้ามันแล้ว จำจากไป แต่หนทางที่เลือกก็ไม่ง่ายนัก เมื่อได้รู้ว่าเธอกำลังอุ้มท้องลูกของผู้ชายที่ทั้งรักและทั้งเกลียด

การแต่งงานดั่งความฝันยามค่ำคืน ตะวันสาดแสงแรงกล้าภาพทุกอย่าง แจ่มชัด เหลือเพียงหยดน้ำตาจากคำลวง .......... "ไม่นอนฉันจะปิดไฟ ถ้ายังไงเธอไปนอนห้องเดิมสิ คืนนี้ไม่ต้องรอฉันกดเธอใต้ร่างอีกหรอกนะ ฉันไม่มีอารมณ์" ดุจฝันยังเอาหมอนปิดหน้า เธอไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้วแต่ไม่อยากออกไปนอกห้อง เด็กในบ้านจะนำเรื่องนี้ไปถึงหูแม่เลี้ยงสร้อยฟ้า ท่านจะซักถามโน่นนี่ สามีนั้นกลับคิดอกุศลว่าเธอรอให้เขาทำเรื่องอย่างว่า "ฉันไม่ไปไหนที่นี่ห้องฉัน" "คุณปิดไฟได้เลยค่ะฝันไม่รบกวน คิดว่าฝันไม่อยู่ในห้องเหมือนทุกคืนสิคะส่วนเรื่องอื่นฝันไม่ต้องการซะหน่อย" "อย่างเธอหรือไม่ต้องการวันทั้งวันคงแต่งตัวรอผัวกลับบ้าน" รวีพงษ์ยิ้มเยาะ "ไฟฉันปิดแน่" ดุจฝันรับรู้ความมืดที่โอบล้อมรอบตัวหยิบหมอนออกจากใบหน้า ในห้องมืดสนิท เวลาที่หมุนช้าๆนับจากนี้จะมีเพียงเธอนั่งถางตาเพราะนอนไม่หลับ หลายคืนที่เธอไม่ได้พักผ่อน คืนนี้อีกสักคืนจะเป็นไรไป

“อย่าทำฉันอีกเลย ฉันไม่ไหวแล้วค่ะ” เรย์ไม่พอใจสิ่งนี้แต่ไม่อยากเสียงดังให้อารมณ์หดหายเพียงบอกให้เธอรู้ว่าร่างกายเธอพร้อมสำหรับเขามากแค่ไหน มือใหญ่โลมลูบหน้าอกอวบอิ่มซึ่งชื้นไปด้วยเหงื่อเพราะแรงพิศวาสที่เพิ่งจบลง และลูบไล้ต่ำลงไปสู่เนินเนื้อที่ยังชุ่มฉ่ำพร้อมพรั่ง เสียงครางเหมือนแมวทำให้เขากระซิบเสียงพร่า “เลิกต่อต้านและบอกว่าไม่ เธอพร้อมยิ่งกว่าพร้อม” “แต่ฉันเหนื่อย” เสียงอุทรณ์ไม่นำพาให้ร่างกายแข็งแรงที่ต้องการปลดปล่อยอีกครั้งหยุดมือ ฐิตานันท์จ้องนัยน์ตาสีฟ้า ผู้ชายที่เป็นพ่อของลูก แต่ตอนนี้เขายัดเยียดบทนางบำเรอชั่วคราวให้กัน อยากจะร้องไห้แต่ครู่ต่อมาเธอต้องครวญครางอย่างน่าอาย เพราะคนแรงเยอะนำพาเธอสู่บทเรียนแห่งความเร่าร้อน เสียวซ่าน เหมือนคืนแรกที่เจอกันเพราะความบังเอิญ คืนนั้นที่เธอไม่เคยลืมเลือนมันจากหัวใจ

รสรัก รอยเสน่หา ทำให้เธอสุข ทุกข์เฝ้ารอคอย ปาฏิหารย์ หากเมื่อวันนั้นมาถึง เขากลับทำให้เธอทุกข์ทรมานเจ็บเจียนจะขาดใจ “ปล่อยเนยนะ เนยไม่ยอมพี่อีกแล้ว จากนี้ไปเราจะเป็นแค่คนแปลกหน้า เนยจะไปตามทางที่พี่ต้องการ” เนวิตาเสียงข่มขืนใกล้ใบหูเขา “จะทำได้จริงๆ หรือสาวน้อย ลองดูกันไหม สักพักเธอจะวอนขอฉันหน้าดำหน้าแดงเชียวล่ะ”

ทะเลคลั่งอันโหดร้ายพรากพ่อ พรากคนรักจากไปไม่มีวันหวนคืน คุณหนูใบหยก แสงมรกตโดนไล่ออกจากบ้านที่เคยอยู่ตั้งแต่เด็กเพราะแม่เป็นเพียงเมียนอกสมรส หวาดกลัวแต่เธอต้องอยู่ต่อไปเพื่อแม่ที่ตาบอด ทะเลกว้างใหญ่แต่จำทนมองดูเพราะความจำเป็น มันคืองาน วันหนึ่งเธอเจอผู้ชายหน้าตาเหมือนคนรัก แตกต่างที่เขาร่ำรวยล้นฟ้าและเป็นคู่ควงพี่สาว เขาทำให้เธอหวั่นไหว มีรอยยิ้มอีกครั้ง แต่รอยยิ้มนั้นเป็นแค่ภาพลวงตา

เลี้ยงต้อย ป๋าคิดยังไงว่าเขาชอบ อเล็กซิสมองร่างอ้วนติดในทางเตี๊ยอย่างสมเพช ไม่เคยคิดแต่งงาน พอโดนจับคลุมถุงชน หน้าตา รูปร่างเจ้าสาวทำเอาเขาสะอึกอึ้ง....

คุณอาริท ชอบเก็บ ‘เด็กสาวๆ’ ไว้กกกอด จะทำอย่างไร เมื่อ หลานสาว บัวชมพูอวบอึ๋ม มาอยู่ใกล้มือ อีริคดวงตาวาวโรจน์ ด้วยความโกรธ ความแค้น “หลายครั้งแล้วใช่ไหม หลายครั้งแล้วไหม ถ้ายังนั้นลงไปล้างตัวเสียหน่อย หลังจากนี้เผื่อใครมาขอไปเป็นเมียจะได้ไม่มีกลิ่นคาวติดตัวมากเกินไป” อีริคยกร่างหลานขึ้นเดินไปทำทีโยนลงในทะเล บัวชมพูตกใจ ดิ้นรนลงจากอ้อมแขน “อา อย่านะ อย่านะ” “ชุดบ้าๆ ที่ปิด ‘นม’ ไม่มิดเขาให้เอามาใส่ลงในน้ำไม่ได้มายั่วผู้ชาย ลงไป” อีริคตั้งท่าโยน “คนใจร้าย ปล่อย” “ปากดีลงไป” อีริคตั้งท่าโยนอีกครั้ง “กรี๊ดดด….อาริทขา บัวโกหก บัวไม่มีอะไรกับเขา” สาวน้อยสารภาพน้ำตาร่วง

เขามองเธอเป็นดอกไม้ ไม่ได้คิดทนุถนอมอย่างที่ควรจะเป็น เพียงเด็ดดม ขย้ำขยี้เล่น สาเหตุเพราะพ่อของเขายกย่องแม่ของเธอ และเขาจับได้ว่าแม่เธอทำร้ายจิตใจพ่อเขาด้วยการคบชู้ แม่เธอไม่ใช่คนผิดแต่ความแค้นทุกอย่างมาตกที่เธอ น้ำตาที่ไหลรินมาตลอดตั้งแต่พ่อจากไปเริ่มแห้งเหือดหาย เธอไร้ซึ่งศักดิ์ศรีใดๆ เมื่อปรินทร อัครพิภพ ให้เธอรับโทษทัณฑ์ที่ไม่ได้ก่อ เพื่แแม้ แม้เจ็บปวดหัวใจ แม้อายเธอต้องอดทนต่อไป

“เธอให้นมลูกกี่เดือนเหรอสุรีย์ฉาย ฉันหมายถึงน้ำนมของเธอน่ะ” สุรีย์ฉายกำลังถือขวดนมใจลอยอยู่เกิดอาการชะงัก ใบหน้าแดงก่ำ “ว่ายังไง ทำไมไม่ตอบฉัน” คุณหญิงถามซ้ำจ้องใบหน้าแม่ของหลานด้วยความสงสัย ถามแค่นี้ทำไมต้องทำหน้าแปลกด้วย เรนเหลือบมองไม่ช่วยตอบ อยากรู้ว่าแม่ตัวปลอมจะตอบว่าอย่างไร “น้ำนมดิฉันไม่ค่อยมีค่ะคุณหญิง” สุรีย์ฉายหาคำตอบได้ถอนใจโล่งอก “ผู้หญิงสมัยนี้กลัวทรวดทรงองค์เอวจะเสียมากกว่า ไม่ยอมให้นมลูก” คุณหญิงพูดลอยๆ สุรีย์ฉายเฉยเสียแม้รู้โดนกระทบ เธอไม่จำเป็นต้องร้อนตัวเพราะไม่ได้คิดเช่นนั้น คุณหญิงมองด้วยสายตาไม่พอใจ “ไม่บอกออกมาล่ะว่าถึงไม่มีลูกก็เสียทรงหมดแล้วเพราะมือผู้ใหญ่ ฉันหมายถึงแขกเธอน่ะ” เรนหมั่นไส้กระซิบที่ใบหู แม่ตัวปลอมมองไม่พอใจ เรนพูดต่อ “นี่แหละพอพูดความจริงก็โกรธ” “อะไรกันสองคนนี้กระซิบกระซาบ อยากอยู่กันสองคนก็ไปสิ”

พันธนาการเธอไว้ด้วยความแค้น ความโหยหา หรือหวงหัวใจ ‘ฆนศิลา’ ไม่อยากคิดอีกต่อไป นับจากนี้แค่ต้องทำให้หัวใจที่เหมือนโดนทรยศให้รู้สึกถึงชัยชนะก็เท่านั้นครบตามสัญญาที่เฝ้ารอคอย สมใจแค้นเมื่อไหร่ต่างคนก็ต่างไป…‘งามฟ้า’ ไม่เคยคิดคนที่เคยหลอกล่อ ล่อลวงหัวใจสาวน้อยคนหนึ่ง จะไร้ความปราณี เถื่อนเช่นนี้เสียแรงที่เคยรัก เคยบูชาเมื่อเขาใจดำ ไร้ซึ่งหัวใจ ความลับเรื่องที่ปกปิดไว้ก็จะเป็นเช่นนั้นตลอดไปฆนศิลา ปิยรมย์ ไม่คู่ควรกับคำว่า ‘พ่อ’