“คุณต้องการเจ้าสาว ส่วนฉันก็ต้องการเจ้าบ่าว ทำไมเราไม่แต่งงานกันล่ะ?” ภายใต้เสียงเยาะเย้ยของทุกคน ถังเลี่ยน ซึ่งถูกคู่หมั้นของเธอทอดทิ้งในพิธีแต่งงาน กลับแต่งงานกับเจ้าบ่าวพิการข้างบ้านที่ถูกรังเกียจ ถังเลี่ยนคิดว่าอวิ๋นเซินเป็นชายหนุ่มที่น่าสงสาร และเธอสาบานว่าจะให้ความรักใคร่แก่เขาและตามใจเขาหลังแต่งงาน ใครจะรู้ว่าเขาแกล้งเป็นแบบนั้น... ก่อนแต่งงาน อวิ๋นเซินว่า "เธอต้องสนใจเงินของผมถึงยอมแต่งงานกับผม ผมจะหย่ากับเธอหลังจากที่ผมใช้ประโยชน์เธอเสร็จ" หลังแต่งงาน อวิ๋นเซินว่า "ภรรยาของผมต้องการหย่าทุกวัน แต่ผมไม่อยากหย่า ทำอย่างไรดีล่ะ"
“คุณจะไปไหน?”
ในงานแต่งงาน ถังเลี่ยนรีบดึงตัวฉินซื่อหมิงที่หันหลังกลับเตรียมจะออกไปเอาไว้ ดวงตาของเธอดูเว้าวอนอย่างมาก
ในห้องจัดเลี้ยง ญาติและเพื่อนของทั้งสองฝ่ายได้นั่งประจำที่แล้ว นักบวชเพิ่งถามเจ้าบ่าวว่าเขาจะยอมแต่งงานกับเจ้าสาวหรือไม่ แต่แล้วฉินซื่อหมิงที่เป็นเจ้าบ่าวไม่เพียงแต่เพิกเฉยต่อนักบวชและรับโทรศัพท์เท่านนั้น เขายังจะออกไปในทันทีอีกด้วย
“ไป๋เวยรู้ว่าเรากำลังจะแต่งงานกัน โรคซึมเศร้าของเธอจึงกำเริบขึ้นมาและจะกระโดดตึก ผมต้องไปช่วยเธอ”
ฉินซื่อหมิงพูดอย่างหมดความอดทนเต็มทนแล้ว จากนั้นก็ผลักถังเลี่ยนออก
ซึ่งการผลักครั้งนี้ทำให้ถังเลี่ยนเท้าแพลง เธอล้มลงไปกับพื้น แต่ก็ยังยื่นมือออกมาอย่างน่าเวทนาเพื่อพยายามจะรั้งเขาไว้
“วันนี้เป็นงานแต่งงานของเรานะ ถ้าคุณไปแล้วฉันจะทำยังไงล่ะ! อีกอย่าง คุณอย่าลืมนะว่า ไป๋เวยเคยนอกใจคุณมาก่อน เธอทำร้ายคุณถึงขนาดนี้แล้ว ทำไมคุณยังไม่ยอมปล่อยวางและยังอยากจะไปหาเธออีกล่ะ?”
แววตาของฉินซื่อหมิงเย็นลงมากขึ้นเรื่อย ๆ “เรื่องของผมกับไป๋เวยไม่จำเป็นต้องให้คุณมาออกความคิดเห็น ต่อให้เธอจะทำผิดไปและทำร้ายผม คุณก็ยังสู้เธอไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละ”
ถังเลี่ยนรู้สึกเจ็บปวดหัวใจขึ้นมาทันที
เธอรู้ว่าฉินซื่อหมิงยังลืมไป๋เวยไม่ลง แล้วเธอก็ไม่มีวันที่จะสำคัญเท่าไป๋เวยได้
“ฉันทำอะไรผิดงั้นเหรอ ทำไมคุณถึงต้องทำกับฉันแบบนี้ด้วย!”
“ฉันขอร้องเถอะนะ งานแต่งงานกำลังจะจบลงอยู่แล้ว รอให้แลกแหวนกันเสร็จก่อน แล้วคุณค่อยไปก็ได้นี่!”
ฉินซื่อหมิงหลบมือที่ยื่นออกมาของเธอ แล้วก็พูดด้วยความรังเกียจว่า “คุณไม่มีความเป็นห่วงชีวิตของคน ๆ หนึ่งเลยสักนิด คุณห่วงแค่เรื่องงานแต่งงานของคุณเท่านั้น ถังเลี่ยนคุณมันเลือดเย็นซะจนน่ากลัวจริง ๆ”
“งานแต่งงานถูกยกเลิกไป ค่อยจัดขึ้นมาใหม่ครั้งหน้าแล้วกัน”
ฉินซื่อหมิงเพิกเฉยต่อใบหน้าที่ซีดเซียวของเธอโดยสิ้นเชิง เขาเดินพลางปลดดอกไม้ที่หน้าอกของออกไปด้วย ไม่ได้สนใจสายตาแปลก ๆ จากผู้คนรอบตัวที่มองมาเลยสักนิดเดียว
การที่เจ้าบ่าวจากไปแบบนี้ ทำให้คนในงานต่างเริ่มฮือฮาขึ้นมาทันที
“อย่า ฉันขอร้องล่ะ คุณอย่าไปเลยนะ ซื่อหมิง!”
“ถ้าคุณไปแล้ว ฉันจะทำยังไง!”
ถังเลี่ยนนั่งอยู่บนพื้นอย่างน่าเวทนา เธอตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ น้ำตาไหลอาบลงมาทับการแต่งหน้าอันประณีตของเธอไม่หยุดหย่อน
ผู้ชายที่เธอรักมาสามปี เลือกผู้หญิงอีกคนโดยไม่ลังเลและไม่คำนึงถึงหน้าตาของเธอและงานแต่งงานแต่อย่างใด
ฉินซื่อหมิงคำนึงถึงแค่ความสงสารและความอับจนหนทางของไป๋เวยเท่านั้น แต่เขากลับไม่ได้คิดเลยว่าตอนนี้เธอต้องอับอายและสับสนอยู่ในงานแต่งงานเพียงคนเดียวมากแค่ไหน
เวลานี้ มีดวงตาจำนวนนับไม่ถ้วนกำลังจ้องมองมาที่เธอ บางคนก็มองด้วยความเยาะเย้ยและความสงสาร แต่ยิ่งกว่านั้นบางคนก็กำลังมีความสุขบนความทุกข์ของเธออยู่
ถังเลี่ยนไม่เคยต้องทนทุกข์ทรมานแบบนี้มาก่อนเลย!
ถังเป่ยซานผู้เป็นพ่อเดินเข้ามา ถังเลี่ยนคิดว่าเขาจะมาปลอบเธอ แต่เธอกลับไม่คาดคิดเลยว่าเขาจะจ้องมองตามาเขม็งพลางด่าทอเธอขึ้นมาว่า “แค่ผู้ชายคนเดียวยังเอาไว้ไม่อยู่เลย ฉันมีลูกสาวแบบแกได้ยังไงเนี่ย!”
ถังเป่ยซานโมโหเดือดดาลอย่างมาก หลังจากด่าทออยู่หลายประโยคจนจบ เขาก็ดึงหวงฉินผู้เป็นภรรยาของเขาออกไปโดยไม่หันกลับมามองอีกเลย
ส่วนถังเข่อซินผู้เป็นน้องสาวก็ได้เดินออกมาจากฝูงชน แล้วก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “พี่สาว พี่นี่มันไร้ประโยชน์จริง ๆ เลยนะ! ในงานแต่งงาน เจ้าบ่าวดันหนีไปจนพี่โดนคนหัวเราะเยาะเต็มไปหมด อย่าว่าแต่คุณพ่อคุณแม่จะโกรธเลย ฉันเองก็ขายหน้าไปด้วยเหมือนกัน!”
หลังจากพูดจบ ถังเข่อซินก็หันหลังและจากไปเช่นกัน
……
สมาชิกของถังเลี่ยนทั้งหมดได้เดินจากไปแล้ว ทิ้งเธอที่เป็นเจ้าสาวเอาตัวในงานเพียงลำพัง ไม่มีใครให้การสนับสนุนเธอเลยสักคน ทางฝ่ายชายที่รู้สึกผิดอยู่ตอนแรก พอเห็นเหตุการณ์เป็นเช่นนี้ก็ยืดหลังตรงขึ้นมา
“เจ้าบ่าวหนีไป ส่วนพ่อแม่ก็ยังไม่สนใจอีก ฉันว่าเจ้าสาวเองคนนี้ต้องมีบางอย่างผิดปกติแน่ ๆ มิน่าล่ะฉินซื่อหมิงถึงได้ทิ้งไปแบบนั้นน่ะ”
“นั่นน่ะสิ ถ้าเธอเป็นผู้หญิงดี ๆ มีเหรอที่เจ้าบ่าวจะไม่ต้องการเธอน่ะ?”
“เธอนอกใจเจ้าบ่าวรึเปล่า ไม่อย่างนั้นเจ้าบ่าวจะทิ้งเธอไปได้ยังไง!”
แขกที่อยู่รอบตัวต่างก็วิพากษ์วิจารณ์เธอ เสียงดังขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้ถังเลี่ยนเป็นเหมือนตัวตลกที่มีแต่คนมาดูถูกเหยียดหยามและเยาะเย้ย
ทันใดนั้นก็มีเสียงดังอึกทึกมาจากห้องข้าง ๆ
ถังเลี่ยนจึงหันหน้าไปมอง แล้วก็เห็นว่ามีเจ้าบ่าวคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่บนวีลเชร์เพียงลำพัง นักบวชที่เป็นประธานในงานแต่งงานได้ถามขึ้นมาด้วยความตื่นตระหนกว่า “แล้วเจ้าสาวล่ะ?”
ถังเลี่ยนเช็ดน้ำตา จากนั้นก็ดึงพนักงานที่เดินผ่านไปมาถามว่า “เจ้าสาวในงานแต่งงานของพวกเขาไปไหนแล้วเหรอ?”
พนักงานเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง แล้วก็พูดขึ้นมาตามความเป็นจริงว่า “เจ้าสาวไม่ได้มาครับ ผมได้ยินมาว่าเป็นเพราะรับไม่ได้ที่สามีเป็นคนพิการ ก็เลยหนีงานแต่งงานไปแล้วครับ”
“จากนั้นเขาก็เลยรออยู่ที่นี่มาโดยตลอดเลยงั้นเหรอ?”
พนักงานพยักหน้า เธอจึงขอบคุณเขาไป
เจ้าบ่าวที่นั่งอยู่บนวีลแชร์หันหลังให้เธออยู่ ระหว่างพวกเขาสองคนห่างกันพอสมควร เธอไม่สามารถมองเห็นสีหน้าของชายคนนั้นได้ในขณะนี้ แต่เธอรู้ว่าการถูกทอดทิ้งนั้นต้องรู้สึกแย่มากแค่ไหน
พวกเขาสองคนมีความคล้ายคลึงกันมากจริง ๆ พวกเขาทั้งคู่ต่างก็เป็นคนน่าสงสารที่ถูกทอดทิ้งไปเหมือนกัน
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ดวงตาของถังเลี่ยนก็ดูขึงขังขึ้นมาทันที
ต่อให้จะรักกันมาสามปีแล้วยังไงเหรอ ฉินซื่อหมิงก็ยังทรยศความสัมพันธ์ของเธอกับเขาได้เลย แล้วทำไมเธอต้องภักดีด้วยล่ะ!
ไม่ใช่ว่าเธอจะขาดฉินซื่อหมิงไม่ได้สักหน่อย เธอก็ยังมีทางเลือกอื่นอีก!
เมื่อเห็นว่าจู่ ๆ เธอก็ลุกขึ้นยืนมา แขกผู้มีเกียรติที่กำลังกระซิบกระซาบและเยาะเย้ยเธออยู่ก็เงียบไปทันที
สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่ถังเลี่ยนโดยไม่รู้ตัว แล้วก็เห็นว่าเธอยกชายกระโปรงขึ้น จากนั้นก็เดินตรงไปยังงานแต่งงานที่อยู่ฝั่งตรงข้าม
เมื่อเห็นเจ้าสาวคนหนึ่งที่สวมชุดแต่งงานสีขาวเดินเข้ามา แขกฝั่งเจ้าบ่าวก็รู้สึกประหลาดใจมากเช่นกัน
เมื่อชายคนนั้นได้ยินเสียงฮือฮาขึ้นมา เขาจึงหมุนวีลเชร์หันตัวมาช้า ๆ
ถังเลี่ยนหยุดเดิน แล้วก็จ้องมองไปที่ชายหนุ่มรูปงามตรงหน้าเธอ แววตาของเธอแสดงความประหลาดใจขึ้นมา จากนั้นเธอก็ยื่นมือออกไปและพูดว่า “สวัสดีค่ะ ฉันได้ยินมาว่างานแต่งงานของคุณขาดเจ้าสาวอยู่ เจ้าบ่าวของฉันก็หนีไปพอดี ถ้างั้นเราสองคนมาแต่งงานกันเถอะค่ะ”
เดิมทีนางเป็นทายาทของตระกูลแพทย์เทพ แต่จู่ๆ นางก็กลายเป็นบุตรีของภรรยาเอกจากจวนเสนาบดีที่พ่อไม่สนใจใยดีและแม่ก็เสียชีวิตตั้งแต่ยังนางยังเด็ก ในวันที่นางย้อนยุค นางถูกใส่ร้ายว่าเป็นผู้ร้ายตัวจริงที่สังหารฮูหยินจวนโหว นางพยายามพลิกผัน พลิกสถานการณ์ และพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของนาง นางคิดว่าภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกนั้นจบลงแล้ว แต่นางไม่รู้ว่าสิ่งที่นางจะต้องเผชิญคือเหวอันไม่มีที่สิ้นสุด เป็นถึงบุตรีของภรรยาเอกจากจวนเสนาบดีกลับมีอันตรายอยู้รอบตัวมากมาย ทุกคนก็รังแกนางได้ พ่อไม่สนใจนางจะเป็นหรือจะตาย แม่เลี้ยงและน้องสาวต่างแม่สนุกกับการทรมานนาง คู่หมั้นชั่วร้ายของนางอยากจะใช้นางเป็นประโยชน์เพื่อขึ้นไปที่สูง และแม้แต่น้องชายแท้ๆ ของนางยังทรยศนาง นางจึงเริ่มต่อสู้กับคนเจ้าเล่ห์ ข่มเหงแม่เลี้ยงของนาง และดูแลน้องชายและน้องสาวของนาง ดังนั้นนางวางแผนที่จะเล่นงานผู้ชายชั่ว เอาคืนแม่เลี้ยง และแก้แค้นน้องๆ ระหว่างที่นางแก้แค้นนั้น นางมีชีวิตที่มีความสุข แต่กลับไม่รู้ว่าไปยั่วยุคนใหญคนหนึ่งเข้าเมื่อไร เมื่อนางจะทำเรื่องไม่ดีหรือฆ่าคน เขาก็ช่วยนางหมด ในที่สุดนางก็อดไม่ได้ที่ถามออกมาว่า "ท่าน แม้ว่าข้าจะทำลายโลกที่ไม่มความยุติธรรมนี้ ท่านก็จะช่วยข้าเช่นกันหรือ" เขาทำหน้าใจเย็น "ตราบใดที่เจ้าอยู่เคียงข้างข้า แม้ว่าจะเป็นโลกใบนี้ ข้าก็สามารถให้เจ้าได้"
ฮวาเย่ห์หยวนเซียนจิ้งจอกน้อยเก้าหางที่งดงามที่สุดในสามภพ ได้รับหน้าที่จากเง็กเซียนให้ยั่วยวนจอมมารลี่เซี่ยนผู้เหี้ยมโหดเพื่อให้ยุติสงครามระหว่างภพ นางเกือบจะเอาตัวไม่รอดสุดท้ายได้อาเซี่ยนบุรุษหนุ่มลึกลับรูปงามคอยช่วยเหลือ กระทั่งสามารถยั่วยวนจอมมารได้สำเร็จ แต่นางจะทำเช่นไรเมื่อสุดท้ายตนเองกลับกลายเป็นทาสรักของจอมมารเสียเอง อีกทั้งอาเซี่ยนผู้นั้นก็แสนดีจนนางจิตใจไม่มั่นคงเสียแล้ว
เดิมทีถังเฟินเป็นยอดทหารระดับ S แต่เพื่อความก้าวหน้าของตนเองเขาเลือกที่ผนึกตัวเองก่อน ด้วยบุณคุณข้าวสารหนึ่งจาม เขายอมแต่งงานเข้าครอบครัวฝ่ายหญิง หลังจากให้การสนับสนุนอย่างลับๆ มาสามปี ตระกูลจ้าวก็กลายเป็นครอบครัวระดับแนวหน้า แต่พวกเขาปฏิบัติต่อลูกเขยที่แต่งเข้าฝ่ายหญิงอย่างเขาด้วยท่าทีดูถูก และทำให้เขาอัปยศอดสู หลังจากปลดผนึกแล้ว เขาก็กลับมาแข็งแกร่งอีกครั้ง และเก้าสู่จุดสูงสุดของชีวิต มาคอยดูว่าคนที่ที่เคยดูถูกเขานั้นจะคุกเข่าร้องขอความเมตตากับเขายังไง
นิยายสายบาป อีโรติค เรื่องราวของแม่เลี้ยงแสนสวยที่มีสัมพันธ์สวาทกับลูกเลี้ยงชายทั้งสามคน แถมยังแอบมีชู้นอกบ้านอีกมากหน้าหลายตา...
"ฉันจะนอนกับคุณทุกที่ ทุกเวลา และทุกครั้งที่คุณต้องการ เพื่อแลกกับอิสรภาพของพ่อฉัน" "แล้วถ้าผมไม่ตกลงล่ะ" ในที่สุดเขาก็พูดออกมาจนได้ ยาหยีก้มหน้าซ่อนความเจ็บช้ำเอาไว้จนมิด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นอีกครั้งและพูดออกไปเสียงแผ่วเบา "ฉันจะให้คุณดูสินค้าก่อนก็ได้...แล้วค่อยตัดสินใจ" เมื่อบิดาของตนเป็นโจรขโมยเพชรล้ำค่าของตระกูลมาเฟียที่ยิ่งใหญ่แห่งกรุงมอสโค ยาหยี จำต้องโยนศักดิ์ศรีของตัวเองทิ้งแล้วกลายเป็นหญิงไร้ยางอายเพื่อให้บิดารอดพ้นจากเงื้อมมือมัจจุราชอย่างเขา ทางเลือกเพียงทางเดียวที่มีคือยอมพลีกายให้ผู้ที่ขึ้นชื่อว่าหล่อเหลาในสามโลกได้เชยชม สาวพรหมจรรย์อย่างหล่อนแทบขาดใจตายเพราะบทพิศวาสเร่าร้อนรุนแรงที่ไม่เคยได้พานพบ ความวาบหวามครั้งแล้วครั้งเล่าที่เขามอบให้ทำให้ยาหยีคลั่งไคล้ในรสสิเน่หา กายสาวร่ำร้องโหยหาแต่เขาเพียงผู้เดียว หากภายในใจก็ต้องคอยย้ำเตือนตนเองไว้ว่า หล่อนก็เป็นได้แค่ของเล่นชั่วคราว สักวันพอเขาเบื่อ ก็จะถูกเขี่ยทิ้งอย่างไร้ความปรานี!! จากที่คิดจะตามไล่ล่าเด็ดหัวคนทรยศให้แดดิ้นไปต่อหน้า คอร์เนล ซีร์ยานอฟ เจ้าพ่อยักษ์ใหญ่แห่งวงการโทรคมนาคมในประเทศรัสเซีย ก็เปลี่ยนเป้าหมายทันทีเมื่อได้เจอสาวน้อยนัยน์ตากลมหวานซึ้ง ใบหน้าหวานๆ ส่งผลให้เขาต้องการอยากครอบครองหล่อนแทบคลั่ง คอร์เนลมั่นใจว่ามันจะมีผลกับร่างแกร่งได้ไม่นานหรอก เพราะสำหรับเขา ผู้หญิงคือวัตถุทางเพศเคลื่อนที่ได้เท่านั้น เพียงได้ลิ้มลองแค่ครั้งเดียว เขาก็ไม่เคยหันกลับไปกินของเก่าอีก แต่ทฤษฎีนี้กลับใช้ไม่ได้ผลกับหล่อน ให้ตายสิ! เขาไม่เคยรู้สึกติดใจผู้หญิงรุนแรงขนาดนี้มาก่อน คอร์เนลหลงใหลเนื้อนุ่มจนกลายเป็นเสพติด ทั้งที่ความยโสโอหังของบุรุษเลือดเย็นเยี่ยงเขาพยายามบอกกับตนเองว่า เขายังเชยชมร่างงามไม่คุ้มค่ากับสิ่งที่สูญเสียไป แต่ภายในใจลึกๆ กลับตะโกนก้องสวนทางออกมาว่า เขาขาดเธอไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว!!
หล่อนถูกส่งมาบรรณาการในฐานะทาสบำเรอความใคร่ เพื่อแลกกับหนี้สินก้อนโต นอนกับเขาจนกว่าเขาจะเบื่อ แล้วเมื่อนั้นแหละหน้าที่บำเรอบนเตียงของหล่อนจึงจะหมดไป พะแพง ถูกส่งตัวมาเป็นนางบำเรอให้กับมหาเศรษฐีเจ้าของบ่อนคาสิโนที่ใหญ่ที่สุดในลาสเวกัส หน้าที่ของหล่อนคือทำให้เดมอน ลินการ์ด มีความสุขที่สุดยามอยู่บนเตียง หล่อนก้มหน้าก้มตาทำทุกอย่างเพื่อให้เขาพึงพอใจ แต่ไม่นานเขาก็เบื่อหน่าย ขับไล่ไสส่งหล่อนออกไปจากชีวิต ข่าวงานแต่งงานของเขากับผู้หญิงคนใหม่ที่ทั้งสวยและแสนคู่ควรดังก้องคับแผ่นฟ้า ในขณะที่หล่อนต้องหลบอยู่ในซอกหลืบของความมืดมิดเพื่อซ่อนเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาเอาไว้อย่างรวดร้าวทรมาน