หลังจากแต่งงานมาสามปี เสิ่นเนียนอันคิดว่าตนเองสามารถเอาชนะใจโฮ่วอวินโจวได้ แต่กลับพบว่าเขามีเพียงคนรักแรกอยู่ในใจ "ฉันจะปล่อยเธอไปหลังจากที่เธอคลอดลูก" ในวันที่เสิ่นเนียนอันมีปัญหาในการคลอดบุตร โฮ่วอวินโจวได้พาผู้หญิงอีกคนออกจากประเทศด้วยเครื่องบินส่วนตัว "ไม่ว่าคุณจะชอบใครก็แล้วไป สิ่งที่ฉันเป็นหนี้คุณ ฉันคืนให้หมดแล้ว" หลังจากที่เสิ่นเนียนอันจากไป โฮ่วอวินโจวก็เสียใจ "กลับมาหาฉันอีกครั้งได้ไหม"
เสิ่นเนี่ยนอันเปิดดูหน้าแรกเวยป๋อของซูถังถัง เปิดดูวิดีโอทุกรายการอย่างจริงจังมาก
【เขามักจะให้ฉันกินตรงกลางของแตงโมเสมอ 】
【ไม่ว่าจะกลับมาจากเลิกงานช้าแค่ไหน เขาก็จะเอาของขวัญกลับมาให้ฉันอย่างหนึ่งเสมอ 】
【เครื่องรางเรื่องความแคล้วคลาดที่เขาขอจากท่านอาจารย์มา ก็เพื่อขอให้ฉันปลอดภัย 】
……
หญิงสาวในวิดีโอดูน่ารักและอ่อนโยนอย่างมาก เธอสวมชุดกระโปรงสีขาวตัวหนึ่ง หน้าตาของเธอไม่ได้สะสวยอะไร แต่กลับดูบริสุทธิ์อย่างไร้ที่ติ รอยยิ้มของเธอก็ดูน่ารักน่าเอ็นดู
เสิ่นเนี่ยนอันเป็นเหมือนพวกถ้ำมองคนหนึ่ง เธอพยายามค้นหาใบหน้าของผู้ชายที่เป็นตัวเอกในวิดีโออย่างเมามัน
แต่บทพูดของหญิงสาวที่เต็มไปด้วยความสุขและความหวานชื่นในวิดีโอ รวมถึงชีวิตประจำวันที่เรียบง่ายสุด ๆ ของแฟนหนุ่มของเธอ แค่นี้ก็เพียงพอที่จะทำให้เสิ่นเนี่ยนอันสิ้นหวังได้โดยปริยายแล้ว
ปรากฎว่าพวกเขาจะอยู่ด้วยกันในวันที่สิบห้าของทุกเดือน วันคริสต์มาสอีฟ วันวาเลนไทน์ หรือแม้แต่วันเกิดของเสิ่นเนี่ยนอันก็ตาม
แต่ฮั่วอวิ๋นโจวผู้เป็นสามีของเธอ กลับไม่เคยอยู่เคียงข้างเธอเลยในวันสำคัญต่าง ๆ ตลอดสามปีที่ผ่านมา
ชื่อเจ้าของเวยป๋อคือ:นับถอยหลังสู่ความตาย
แล้วก็เป็นคนเดียวที่เสิ่นเนี่ยนอันติดตามด้วย
เธอยังไม่ทันจะได้คิดเลยว่าทำไมถึงต้องเป็นชื่อนี้ จู่ ๆ ประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออกเสียก่อน
จากการมองแสงและเงา เธอเห็นไหล่กว้าง ๆ และเอวคอด ๆ ของผู้ชายคนหนึ่งสะท้อนมา เขาเดินออกมาโดยพันผ้าเช็ดตัวเอาไว้ ผมสีดำเข้มของเขายังคงมีน้ำหยดอยู่
แม้ว่าแสงไฟจะสลัว แต่ก็ไม่ได้ลดทอนความหล่อเหลาของเขาลงไปเลย
เสิ่นเนี่ยนอันปิดโทรศัพท์ของเธอโดยสัญชาตญาณ เธอมองเหม่อไปที่ผู้ชายคนนั้น เธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่า ครั้งสุดท้ายที่เธอเจอฮั่วอวิ๋นโจว มันคือเมื่อไหร่
คืนนี้ เขาไม่ได้กลับมาโดยสมัครใจ
ถ้าไม่ใช่เพราะว่าช่วงนี้คุณย่าป่วยหนักและร้อนใจอยากจะอุ้มหลานจนสั่งให้เขากลับบ้าน ฮั่วอวิ๋นโจวก็อาจจะไม่มาเหยียบที่นี่แม้แต่ก้าวเดียวเลยด้วยซ้ำ
หลังจากแต่งงานมาสามปี ฮั่วอวิ๋นโจวเคยกลับบ้านแค่ไม่กี่ครั้งเท่านั้น ส่วนใหญ่เขาจะไปอาศัยอยู่ที่วิลล่าไห่วานอี
ตั้งแต่เริ่มต้นการแต่งงานครั้งนี้ ใคร ๆ ก็รู้ว่าเขาไม่รักเธอ
เธอทำหน้าที่เป็นคุณนายฮั่วแต่ในนามอย่างสิ้นหวัง
“ผมจะให้โอกาสคุณแค่ครั้งเดียว คุณจะท้องรึเปล่า คงต้องดูแล้วล่ะว่าคุณมีโชคชะตานั้นไหม!” ฮั่วอวิ๋นโจวพูดด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำ
เขาหมายความว่ายังไงกัน?
ก่อนที่เธอจะทันโต้ตอบ ฮั่วอวิ๋นโจวก็คว้าข้อเท้าของเธอไปและลากเธอไปข้างหน้าเขา จากนั้นเงามืดก็ค่อย ๆ ปกคลุมร่างกายเล็ก ๆ ของเสิ่นเนี่ยนอันอย่างช้า ๆ
ชายคนนั้นดึงผ้าเช็ดตัวออก แล้วก็ใช้หัวเข่าที่แข็งแรงของเขากางขาของทั้งสองข้างของเธอออก
เสียง “แกร๊ก” ดังขึ้น
เขาฉีกกระโปรงออกอย่างง่ายดาย หน้าอกที่ดูเอิบอิ่มของเธอเผยออกมา มันช่างเป็นวิธีที่น่าอัปยศอดสูซะเหลือเกิน
การกระทำที่หยาบคายแบบนี้ ทำให้สีหน้าของเสิ่นเนี่ยนอันซีดเผือดลง เธอพยายามดิ้นไปมาด้วยความกลัว
“ฮั่วอวิ๋นโจว! หยุดเถอะ ฉันไม่อยาก......”
เสิ่นเนี่ยนอันพยายามดิ้นรนอย่างแรง เธอไม่ต้องการทำกับผู้ชายที่เธอรักในสถานการณ์เช่นนี้ มันทำให้เธอรู้สึกอับอายและหวาดกลัวไปหมด
ฮั่วอวิ๋นโจวหัวเราะเยาะเย้ยออกมาอย่างเย็นชาก่อนจะพูดว่า “ในเมื่อตอนนั้นกล้าวางยาผม ก็แสดงว่าคาดหวังถึงวันนี้เอาไว้แล้ว เจ็บก็ต้องทนเอาไว้!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ขนตาของเสิ่นเนี่ยนอันก็สั่นไปมา หัวใจของเธอเจ็บจี๊ดราวกับถูกมีดทิ่มแทง เธอเงยหน้าขึ้นมองสีหน้าที่เคร่งขรึมของเขาและพูดว่า “ตอนนั้นฉันดื่มมากเกินไป ไม่ใช่ว่า..... โอ๊ย!”
โน้ตตัวสุดท้ายเปลี่ยนเสียงไปทันที เธอกำผ้าปูที่นอนไว้แน่น
จากนั้น ข้อมืออันเรียวยาวของเธอก็ถูกดึงขึ้นเหนือศีรษะ ตัวของผู้ชายกดทับลงมา เขาเริ่มขยับร่างกายไปมาด้วยสีหน้าที่ไร้ซึ่งความรู้สึก
แล้วก็เข้ามาครอบครองส่วนที่ลึกที่สุดของเธอ
การกระทำของเขาป่าเถื่อนอย่างมาก เสิ่นเนี่ยนอันเจ็บจนขมวดคิ้วแน่น
ความเจ็บปวดจากการฉีกขาดของส่วนล่างของเธอ มันเปลี่ยนจากความเจ็บปวดอย่างรุนแรงในช่วงแรกไปสู่อาการชา แล้วสุดท้ายเธอก็ตัวอ่อนลงอย่างไร้ซึ่งเรี่ยวแรง
เสิ่นเนี่ยนอันยอมแพ้และหยุดดิ้นแล้ว เวลานี้ เธอรู้สึกว่ายอมตายไปซะยังจะดีกว่า
หลังจากที่ทำเรื่องบนเตียงกันเสร็จ เขาก็ลุกขึ้นไปจากตัวของเธอ แล้วก็หยิบผ้าเช็ดตัวบนพื้นขึ้นมาพันรอบตัวใหม่อีกครั้งก่อนจะพูดว่า “ครั้งนี้เรียนรู้ที่จะฉลาดขึ้นแล้วหนิ ทำเป็นใช้กลอุบายแสร้งปล่อยเพื่อจับ อันที่จริงน่าสนใจยิ่งกว่าการเสแสร้งทำตัวไร้เดียงสาซะอีก”
เสียงที่แหบแห้งของเขาหลังจากที่เหตุการณ์ทุกอย่างเกิดขึ้น เต็มไปด้วยความอาฆาตพยาบาท
เธอเป็นหมอเก่งๆ ระดับสากล เป็นประธานของบริษัทใหญ่แห่งหนึ่ง ผู้บังคับบัญชาหารรับจ้างที่แข็งแกร่งที่สุด และผู้คลั่งไคล้เทคโนโลยีอันดับหนึ่ง... ไม่นานมานี้ เจี่ยนอู่ ผู้มีความสามารถแข็งแกร่งกลับปกปิดตัวตนของนางและแต่งงานกับชายหนุ่มยากจนคนหนึ่ง โดยไม่คาดคิดก่อนวันแต่งงาน คู่หมั้นของเธอกลายเป็นนายน้อยที่หายไปจากครอบครัวที่ร่ำรวย เขาไม่เพียงเสียใจกับการหมั้นหมายเท่านั้น แต่ยังปราบปรามและทำให้เธออับอายด้วยทุกวิถีทางอีกด้วย เมื่อความจริงถูกเปิดเผย อดีตคู่หมั้นของเธอตกตะลึง และขอร้องให้กลับมาคืนดีกัน ผู้คนใหญ่โตที่ร่ำรวยและน่านับถือคนหนึ่งยืนอยู่ต่อหน้าเจี่ยนอู่ "นี่คือภรรยาของผม ใครกล้าหวังกับเธอ"
นรีรัตน์ตอบตกลงทำตามสัญญาที่ว่าเธอจะแต่งงานกับชยุดและต้องมีลูกกับเขาภายในเวลาหนึ่งปี มิเช่นนั้น เธอจะต้องสูญเสียทุกอย่างในชีวิตของเธอไป แต่การกระทำมักทำยากกว่าคำพูดเสมอ การที่เธอต้องเผชิญกับการถูกกลั่นแกล้งให้ขายหน้าวันแล้ววันเล่า จนที่สุดเธอหมดความอดทนและไม่อยากจะยอมก้มหัวอย่างคนพ่ายแพ้อีกต่อไป ในวันที่เขาประสบอุบัติเหตุ เธอได้อุทิศเสียสละโดยไม่ได้นึกถึงความปลอดภัยของตนเองเพื่อช่วยชีวิตของเขาไว้ ถึงแม้ว่าในตอนนี้เธอยังคงมีชีวิตอยู่ แต่ในอีกไม่ช้าเธอจะหายตัวไปจากชีวิตของเขา ตราบจนถึงเวลาที่ลูกของพวกเขาเติบโตขึ้นมา และเมื่อถึงเวลานั้นโชคชะตาจะพัดพาให้พวกเขากลับพันผูกกันอีกครั้ง เดิมทีเธอจะกลับไปหาเขาก็ได้ แต่ตอนนี้เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่จะอุทิศทุกสิ่งอย่างเพื่อความรักในตัวเขาอีกต่อไปแล้ว ตอนนี้เธอพร้อมแล้วที่จะต่อสู้เพื่อลูกชายของตัวเอง
เดิมทีฟางจินซิ่วมีอวกาศติดตัวได้เปิดคลินิกการแพทย์แผนจีนในยุคปัจจุบันและเจริญรุ่งเรือง ไม่มีการแข่งขันหนัก และทำงานมีวันหยุด เธอใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย แต่แล้วมีวันหนึ่งที่เธอตื่นขึ้นมากลับข้ามมิติกลายเป็นชาวนาที่ฟมู่บ้านยากจน อีกทั้งได้เจอภัยแล้ง จากนั้นก็โดนขาย โชคดีที่ครอบครัวที่ซื้อเธอแตกต่างจากที่เธอจินตนาการไว้ เธอไม่ได้ถูกทารุณกรรม แต่ได้รับการดูแลอย่างดี ในยุคแห่งความขาดแคลนอาหาร และมีภัยแล้ง ฟางจินซิ่วตัดสินใจตอบแทนความเมตตาของครอบครัวนี้ แม่สามีป่วยหนัก? สำหรับปัญหาเล็กๆ น้อยๆ เธอเก็บสมุนไพรและแช่ในสระศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งรักษาเธอให้หายดีภายในไม่กี่นาที ที่บ้านไม่มีอาหาร? ปัญหาเล็กๆ น้อยๆ เธอไปล่าสัตว์กับครอบครัวและโชคก็เข้าข้างเธอ ไม่ว่าเธอจะไปที่ไหน เหยื่อก็จะตกหลุมพรางเสมอ กินแต่เนื้อสัตว์โดยไม่มีผักหรือ? มันเป็นปัญหาเล็กๆ เทน้ำในสระศักดิ์สิทธิ์เพียงหยดเดียว ก็สามารถปลูกพืชได้ทุกชนิดและกินผักและผลไม้อะไรก็ได้ที่พวกเธอต้องการ ญาติที่อิจฉากำลังมาก่อเรื่องเมื่อเห็นว่าพวกเธอใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย สำหรับปัญหาเล็กน้อยนี้ เธอเรียกผู้ชายที่มีความแข็งแกร่งของเธอมาจัดการพวกเขา อะไร คุณถามว่าสามีของฉันทำไมเชื่อฟังได้ขนาดนี้? จงหวี่เดินเข้ามาด้วยสายตาเร่าร้อน “คุณภรรยา ตราบใดเจ้ายอมอยู่เคียงข้างข้าตลอดชีวิต ถึงเอาชีวิตข้าไปข้าก็ยอม”
ในช่วงสามปีที่หลูเฉียนหนิงอยู่ข้างๆ เขา โจวเป่ยจิ้งคิดอยู่เสมอว่าเธอเป็นเพียงผู้ช่วยพิเศษ เธอต้องการเงินเพื่อรักษาอาการป่วยของแม่ และจะไม่มีวันจากตนเองไป ครั้งแล้วครั้งเล่า ให้เงินแลกกับความต้องการอย่างชัดเจน ในที่สุด เมื่อเขาเกือบจะหลงใหลนั้น หลูเฉียนหนิงก็ไม่อดทนอีกต่อไป "มีคนรักในใจแล้ว ยังนอนกับฉันทุกวัน คุณชั่วชัดๆ" เมื่อข้อตกลงการหย่าถูกโยนต่อหน้าต่อตา โจวเป่ยจิ้งก็ตระหนักว่าภรรยาลึกลับที่เขาแต่งงานเมื่อหกปีที่แล้วกลับคือเธอ? จากนั้นเป็นต้นมา เขาก็ขึ้นชื่อเป็นชายเจ้าชู้อละตามจีบภรรยาทั้งยังเอาเปรียบเธอ! เขาอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนด้วยทัศนคติที่เผด็จการและเอาใจเธออย่างเต็มที่ เมื่อทุกคนรังเกียจที่เธอมีภูมิหลังที่ต่ำต้อย เขาก็มอบทรัพย์สินและหุ้นของตระกูลทั้งหมดอย่างตรงๆ และเข้าไปอยู่บ้านของตระกูลหลู จู่ๆ เธอก็กลายเป็นประธานหลู ซึ่งเป็นเจ้าของทรัพย์สินนับไม่ถ้วน และทุกคนอิจฉา แต่โจวเป่ยจิ้งกลับตกลงไปในวังวนที่ใหญ่กว่านั้น...
หลิวซือซือผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่นอกจากรูปร่างหน้าตาที่สวยหยดย้อยแล้ว แทบจะไม่มีความสามารถหรือความโดดเด่นในเรื่องอื่น และหากจะว่ากันไปหญิงสาวก็เป็นคนที่ค่อนข้างใสซื่อบริสุทธิ์อยู่ไม่น้อย เพราะได้รับการรับเลี้ยงประดุจไข่ในหินจากผู้เป็นพ่อและแม่ที่มีฐานะไม่ธรรมดา เธอรักในอาชีพนักแสดงแม้พ่อแม่จะคัดค้านแต่สุดท้ายก็ตามใจเธอเพราะไม่ต้องการให้ลูกสาวเสียใจ อยู่มาวันหนึ่งด้วยบทบาทที่ต้องแสดงในซีรีส์ย้อนยุค ทำให้พ่อของเธอหาขลุ่ยโบราณเล่มหนึ่งมาให้ ตั้งแต่ได้รับขลุ่ยมาหลิวซือซือก็มักฝันประหลาด ว่าเธอได้พบผู้ชายคนหนึ่งในเขาเป็นแม่ทัพอยู่ระหว่างสงครามอีกทั้งตนเองยังมีโอกาสช่วยเขาหลายครั้ง ที่น่าประหลาดใจคือ ฝันนั้นของเธอเหมือนจะเป็นความจริงไปแล้ว เขาคือใครและเกี่ยวข้องกับเธอด้วยเหตุใด ทำไมเธอจึงมักฝันประหลาดเช่นนี้???
ทิพย์นรีไม่คิดว่า… การเป็นจิตอาสาให้ครบชั่วโมงที่ถูกลงโทษ หลังทำผิดกฎจราจรจะทำให้ตนเองได้เห็นมุมมองในแง่มุมที่ไม่เคยรู้จักมาก่อนเช่นนี้ วัฒธรรมที่หลบเร้นห่างไกลความเจริญ กับความระทึกรัญจวนที่ทำให้อะดรีนาลีนในกายหลั่งไหล เลือดลมที่สงบนิ่งมากว่า25ปีเต้นพล่าน ความคึกคะนองประสาหนุ่มสาวทำให้ทิพย์นรีหลงเข้าสู่วังวนที่ไม่อาจลืมจนตัวตาย ความหวามไหวเสียวซ่าน ในห้วงความทรมานที่ปนเปกับความกระสัน หนุ่มวัยฉกรรจ์ที่สอนให้ทิพย์นรีได้รู้จัก กับความดิบเถื่อน แต่เร้าอารมณ์ที่สุด มีเพียงต้นไม้ ใบหญ้าเป็นพยาน ความรัญจวนที่ได้รับ แอบซ่อนอยู่ในห้วงลึกแห่งความทรงจำ ทิพย์นรีสัญญากับตัวเอง เธอไม่มีวันลืมที่แห่งนั้น สถานที่กึ่งสวรรค์ กึ่งนรก ที่ทำให้เธออิ่มสุขแทบ...ขาดใจตาย