มนตราพาฝัน

ชีวิตอันเป็นนิรันดร์มันดีอย่างไร?

พ่อมดอย่าง ‘อังเดร ชาร์แมน’ ไม่เคยเข้าใจเลยสักครั้ง ตั้งแต่ที่ถือกำเนิดมาจากความตายเมื่อห้าร้อยปีก่อนเพราะพ่อมดขาวผู้หนึ่งที่ชุบชีวิตของเขา เขาก็ต้องใช้ชีวิตโดดเดี่ยวมาตลอดหลายศตวรรษ แม้ว่าร่างกายจะไม่เคยแก่ชรา และถึงจะมีความรู้มากมายเกี่ยวกับมนตราและกลายเป็นผู้วิเศษ ทว่าเขาก็ไม่เคยมีความสุขเลยสักครั้ง อังเดรอดนึกถึงตอนที่เขาได้ชีวิตกลับคืนมาครั้งแรกไม่ได้ ในตอนนนั้นเขาดีใจที่ได้กลับมาพบเจอครอบครัวอันเป็นที่รัก แต่เมื่อกาลเวลาได้พรากทุกชีวิตรอบข้างของเขาไป อังเดรก็รู้สึกว่าการที่เขามีชีวิตอยู่ ไม่เจ็บ ไม่แก่ และไม่ตาย ล้วนแล้วไม่มีความหมายใดๆ เลยทั้งสิ้น

ทุกค่ำคืนเปลี่ยวเหงา รอบกายเย็นเยียบร้างไร้คนที่เขารักจนหัวใจของเขาเริ่มด้านชากับความสัมพันธ์ระหว่างผู้คน ตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่แน่ใจนักที่เขาตัดสินใจว่าจะไม่ผูกสัมพันธ์กับมนุษย์คนใดอีก เพราะเขาตระหนักอยู่ตลอดเวลาว่าชีวิตของมนุษย์นั้นสั้นและไม่ยั่งยืน เมื่อถึงจุดหนึ่งที่ความสัมพันธ์อิ่มตัวงอกงาม เขาก็จะสูญเสียมันไปด้วยฝีมือของกาลเวลาที่ผูกติดอยู่กับอายุขัยของมนุษย์

และสุดท้ายก็จะเป็นเขาที่เปล่าเปลี่ยว ซึมซับความเจ็บปวดจากการสูญเสียเช่นเคย

กี่ครั้งแล้วที่เขาสร้างตัวตนใหม่เมื่อครบอายุขัยมนุษย์ จากชื่อหนึ่ง ไปอีกชื่อหนึ่ง จากชนชาติหนึ่ง ไปอีกชนชาติหนึ่ง ราวกับเป็นวัฏจักรแห่งความทรมานที่ไม่จบไม่สิ้น ตายก็ไม่ได้ อยู่ก็เหมือนตายทั้งเป็น เพราะเหตุนี้จึงทำให้อังเดรตัดสินใจว่าจะข้องเกี่ยวกับมนุษย์คนไหนอีก อย่างเช่นชีวิตของเขาในรอบหลายทศวรรษนี้เช่นกัน เขาสร้างตัวตนใหม่ เลือกที่จะเป็นแพทย์แผนทางเลือกที่เชี่ยวชาญเกี่ยวกับสมุนไพรและเครื่องเทศที่มีฤทธิ์ในทางยารักษาโรคต่างๆ

สิ่งนี้เป็นสิ่งที่เขาเชี่ยวชาญที่สุด เพราะตั้งแต่ที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อมด เขาก็คลุกคลีอยู่กับสิ่งของพวกนี้มานับครั้งไม่ถ้วน โดยเฉพาะด้านการปรุงยาที่เขาชำนาญเป็นพิเศษ ซึ่งความจริงแล้วมันก็ไม่ได้ต่างอะไรจากชีวิตก่อนๆ ของเขาที่เพิ่งจะละทิ้งไปแม้แต่น้อย ต่อให้สร้างตัวตนใหม่และอยู่ในประเทศที่ต่างกัน อังเดรก็มักจะวนเวียนอยู่กับการใช้ความรู้ทางศาสตร์นี้เลี้ยงดูตนเองเสมอ

แต่ครั้งนี้ดูเหมือนจะพิเศษกว่าการสร้างตัวตนในครั้งก่อนๆ ไปสักนิด เพราะนอกจากจะย้ายมาตั้งถิ่นฐานที่ประเทศ ‘เวซาน่า’ ซึ่งเป็นประเทศที่ได้ชื่อว่าเป็นจุดศูนย์รวมของเหล่าผู้มีชีวิตอันเป็นนิรันดร์แล้ว นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายทศวรรษที่เขากลับมาใช้ชื่อที่แท้จริงของตน

อังเดรคือชื่อที่แท้จริง ส่วนชาร์แมน...แค่เห็นว่าความหมายมันเกี่ยวข้องกับสิ่งที่เขาเป็น เขาก็เลยพ่วงท้ายต่อเป็นนามสกุลเสียเลย

ดูไร้สาระและไม่มีความหมาย แต่การที่จะได้นามสกุลนี้มาสร้างเป็นตัวตนใหม่ เขาต้องทำงานให้กับพวกกลุ่ม ‘ภราดรนิรันดร์’ ซึ่งเป็นกลุ่ม ‘ใต้ดิน’ ของเหล่าผู้มีชีวิตอันเป็นนิรันดร์ ซึ่งประกอบไปด้วยตระกูลเผ่าพันธุ์ใหญ่ทั้งสี่ตระกูล อันได้แก่ แวมไพร์ มนุษย์หมาป่า เงือก และแน่นอน...พ่อมด

กลุ่มภราดรนิรันดร์จะมีที่มีหน้าที่ความสงบเรียบร้อยให้กับเหล่าอมนุษย์ รวมถึงดูแลเอกสารต่างๆ ในการสร้างตัวตนใหม่ และปิดบังซ่อนเร้นการมีตัวตนของพวกเขาให้เป็นเพียงตำนานเท่านั้น

และใช่...ไม่ใช่เขาคนเดียวที่มีชีวิตอมตะ นอกจากพ่อมดอย่างเขาแล้ว ก็ยังมีผู้มีชีวิตนิรันดร์สายพันธุ์และเผ่าต่างๆ มากมาย ทว่านั่นก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญที่อังเดรจะต้องมาใส่ใจ เขากำลังเบื่อหน่ายกับชีวิตประจำวันของเขามากกว่า วันนี้เป็นอีกวันที่เขาจะเขียนลงบนปฏิทินที่ตั้งอยู่บนโต๊ะว่า ‘ไม่มีอะไรพิเศษ’ แต่แล้วก็ต้องหยุดความคิดนั้นเมื่อจู่ๆ เสียงกระดิ่งที่ห้อยอยู่หน้าประตูของร้านสมุนไพรที่เขาเป็นเจ้าของอยู่ดังขึ้น

ร่างสะโอดสะองของหญิงสาวคนหนึ่งปรากฏให้เห็น เจ้าหล่อนอยู่ในชุดลำลองทันสมัย ผมยาวดำขลับถูกรวบเป็นหางม้าไว้ทางด้านหลัง อังเดรมองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นคนเอเชีย แต่อะไรก็ไม่น่าสนใจเท่ากับการที่หล่อนก้าวอาดๆ มาหยุดตรงหน้าเคาน์เตอร์ที่เขาประจำการอยู่ พร้อมกับพูดออกมาเป็นภาษาอังกฤษ

“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าที่นี่รักษาอาการนอนไม่หลับด้วยไหมคะ”

อังเดรเลิกเรียวคิ้วคมขึ้น ปราดดวงตาสีเขียวมรกตจ้องใบหน้ารูปไข่ที่มีแว่นดำสวมทับไว้นิ่งๆ ทำให้คนถูกจ้องมองเลิ่กลั่กไปเล็กน้อย

“เอ่อ...คือฉันลองไปพบแพทย์แผนปัจจุบันกับจิตแพทย์มาแล้วน่ะค่ะ แต่ไม่ค่อยช่วยอะไรเท่าไร ก็เลยมาที่นี่”

หญิงสาวตอบก่อนที่เขาจะได้ถามด้วยซ้ำ เธอคงรู้ดีอยู่แล้วว่าอาการนอนไม่หลับ ส่วนมากมักจะเกี่ยวข้องกับเรื่องของความเจ็บป่วยทางร่างกายหรือทางจิต วิตกกังวลหรือเครียดมากเกินไปก็ทำให้นอนไม่หลับได้ ซึ่งเธอก็ไปพบแพทย์เหล่านั้นมาหมดแล้ว และสุดท้ายก็จบลงด้วยการได้ยานอนหลับมากิน และมันก็ไม่ช่วยอะไรทั้งนั้นเพราะในกรณีของเธอมันเป็นมากกว่าการนอนไม่หลับธรรมดา

“นอนไม่หลับมานานเท่าไรแล้วครับ”

ในที่สุดเขาก็เอ่ยปาก หญิงสาวที่ชื่อ ‘โมรา’ มองหน้าคุณหมอหนุ่มที่ดูไม่รับแขกเอาเสียเลยนิ่งๆ ก่อนจะตอบคำถามที่ถูกบุคลากรทางการแพทย์ถามมานับครั้งไม่ถ้วน

“วันนี้เข้าเดือนที่สองค่ะ”

โดยปกติแล้ว ระยะเวลาของอาการนอนไม่หลับที่น่าเป็นห่วงคือมีอาการต่อเรื่องอย่างน้อยสองสัปดาห์ ของเธอเข้าเดือนที่สองแล้ว ถือว่าต้องรีบรักษาโดยด่วนก่อนจะส่งผลกระทบกับการดำเนินชีวิตมากกว่านี้

“งั้นผมขออนุญาตซักประวัติคุณก่อน ช่วยกรอกรายละเอียดลงในเอกสารแผ่นนี้หน่อยครับ”

อังเดรคว้ากระดาษมาวางไว้ตรงหน้า ยื่นปากกาให้ โมราก็ทำตามแต่โดยดี หากแต่ในใจก็อดสงสัยไม่ได้ว่าที่คลินิกแห่งนี้ นอกจากผู้ชายตรงหน้าแล้ว ไม่มีพนักงานคนอื่นอย่างเช่นพยาบาลหรือผู้ช่วยอะไรเลยหรือไง หรือว่า...ผู้ชายคนนี้แหละเป็นพยาบาล?

เธอไม่ได้คิดอะไรต่อ กรอกรายละเอียดเสร็จก็ยื่นคืน อังเดรรับมันไปใส่แฟ้มประวัติ ไม่พูดอะไรสักคำ ปล่อยให้เธอยืนมองนิ่งๆ ครู่หนึ่ง

“แล้ว...ฉันจะได้พบคุณหมอตอนไหนเหรอคะ”

ถามออกไปจนได้ อังเดรเหลือบมองเล็กน้อย

“คือ...ฉันมีเวลาไม่มากน่ะค่ะ นัดลูกค้าไว้ เลยอยากจะทราบเวลารอคุณหมอสักหน่อย เผื่อว่าเกินเวลานัด จะได้โทรไปเลื่อนไว้ก่อน”