IN

ได้ ก็ใช้เวลาอยู่นานหลายสิบนาที เพราะคำพูดของกองทัพเอง ก็ทำเอาเด็กคนนั้นตกใจมาก ปั้นจั่นโวยวายออกมาตามสเ

ที่นั่งทำหน้าหงุดหงิดอยู่ไม่ห่าง ปั้นจั่นสะบัดตัวออกจากเขา กองทัพเองก็ไม่คิดจะตามไปดึงมา รู้ดีว่าปั้นจั่นคงไม่

ได้มาเพื่อทำอะไรแบบนั้น เรามาที่นี่

ไอ้คิงส์มัน แล้วคิดว่าคนอย่างมันจะคายออกมาง่าย ๆ ง

า! แต่ทำไมทัพต้องรับคำท้าทายแบบ

จว่าตัวเอ

…

ั่นที่นั่งหันหลังอยู่ทีละนิด น่าแปลก...ที่พอเขาพูดแบบนั้นออกมาปั้นจั่นก็รู้สึกเหมือน

…

นกอดอกอยู่แล้วกองทัพขยับเข้ามากอดเลยต่อต้านมากไม่ได้ หรืออันที่จริง...แค่

็...ก

ลอเบนหน้าหลบริมฝีปากหยักลึกของผู้ชายตรงหน้า เอาเข้าจริง ๆ ก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยกอด ไม่เคยจูบ บางครั้งปั้นจั่นร

.

ค่เท่านั้น ก่อนจะลากนัยน์ตาสีสวยมามองใบหน้าสะสวยของคนที่ขึ้นชื่อว

จริง ๆ น

ูดประโยคนั้นออกมา เด็กหน้าใสเม้มริมฝีปากตัวเองแนบแน่นพร้อมกับ

็เพราะว่ากลิ่นน้ำหอมผู

ขึ้นเพียงลำพังภายในห้อง

ทัพเคยตามใจเขาไม่ใช่รึไงล่ะ...? ตอนนี้ความรู้สึกแปลก ๆ พวกนี้นั่นก็ค

้แต่หวังว่าเขา

ม ๆ แล้ง ๆ

ั่วโมง

เพื่อความสนุกสนาน แต่หลังจากจบเกมนั้น ชีวิตของปั้นจั่นจะเป็นอย่างไรก็ไม่อาจรู้...แน่นอ

ี่รู้จักของคนพวกนี้ ฟังจากเสียงกรี๊ดกร๊าดและเสียงตะโกนเรียกชื่อคนสองคนแข่งกับเสียงรถแล้ว... ต่อให้ไม่อยากเอาชีวิตตัวเองไปเสี่ยงเดิมพันแ

ำถามที่รู้อยู่แก่ใจตัวเองอยู่แล้วขึ้นมาก็ทำแค่หัวเราะกลบเกลื่อน บทจะได้สานอะไรต่อเสียงดังกระหึ่มของรถแข่งกับคนโห่ร้องก็ดังขัดจังหวะขึ้นมาเสียก่อน รถสีแดงกับสีน้ำเงินที่กำลัง

้นจั่นใช้สายตามองตามรถเกือบไม่ทัน ตอนนี้เขาได้แต่นั่งเงียบ...แม้ว่าเ

ยดดด

ือ

ะคือกองทัพ เขาถึงพยายามไม่มองเรื่องนั้น ที่กองทัพทำมันอาจจะอันตรายต่อชีวิตคิรินทร์ด้วยซ้ำ กองทัพแซงคิรินทร์ขึ้นมาในระยะที่ห่างพอสมควร ส่วนคิรินทร์เพราะโดนกระแทกจัง ๆ เมื่อครู่นี้ ทำให้เขาเกิด

รถของกองทัพวิ่งฉิวเฉียดนำขึ้นไป เสียงร้องโห่คิรินทร์ดังขึ้นกระหึ่ม ด

วินาทีนั้นทุกคนในสนามฝั่งที่เชียร์คิรินทร์ก็กร

คิรินทร์เสียหลัก กระทั่งโดนแซงนำไป แต่เขากลับเปิดเทอร์โบและซูเ

ท่านั้น... และใช่...

นะ... กูยอมยกเ

นาว่าตัวเองจะต้องชนะกลับมา แค่คิดว่ากองทัพพูดแบบนั้นออกไปเพื่ออะไรมันก็เจ็บปวดไปหมด... ปั้นจั่นนิ่งไปสักพัก พอชะเง้อลงไปดูที่ถนนด้านล่างก็พบว่าคิรินทร์ขับรถมาจอดตรงหน้าเขาแล้ว ผู้ชายคนนั้นเปิดประตูลงมาจากรถ เพียงเท่า

าละสายตาจากคิรินทร์ก่อนจะหันกลับไปมองพบว่าคือกองทัพที่วิ่งขึ้นมาตั้งแต่ตอนไหน

ว้จนมันปวด เด็กคนนั้นเบ้หน้าทันที พยายามจะสะบัดให้หลุดแต่ทว่ากว่าที่จะมี

ี่ลูกน้องเขายังรั้งต้นแขนปั้นจั่นเอาไว้อยู่ พอเห็นคิรินทร์เดินมาผู้ชายคนนั้นถึงได้ปล่อย ปั้นจั่นอาศัยจัง

” คิรินทร์พูดด้วยน้ำเสียงติดกวนพร้อมหันหน้ามาระบายยิ้มบา

ทัพ ว่าจะยกใ

ว่าเรามาตกลงกั

ีด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่ายังไง ๆ กองทัพก็แค่เด็กน้อยคนหนึ่งที่พยายามจะชนะเขาให้ได้ในสัก

คิงส

อเหลาเหยียดยิ้มนิดๆ ก่อนจะชำเลืองหางตามาที่เด็กน้อยกำลังดิ้นไปมา ทั้งต่อต้านและพยศ.

นแต่ว