ักเหลียงซิน ที่พำน

ษาสิ่งใดก็ไม่เคยสำเร็จ อายุอานามก็ล่วงเลยมามากแล้ว เกรงว่าการไปเท

ผู้คนจะไม่ได้ยินทั่วถึง จะไม่รับรู้การปฏิเสธของตน ราวกับอยากให้มันได้ยินถึงพระกรรณผู้ออกราชโองการด้วย

นแล้ว” น้ำเสียงเรียบเย็นสบายเอ่ยถาม “ราชโองการไม่ใช่สิ่งที่ใครก็สามาร

อยากอู่มองหน้าเสด็จย่าทุกวัน ท่านไม่รักหยางเอ๋อแล

โอรสสวรรค์ถึงเรื่องแย่ ๆ ที่โหมเข้าไป ให้พังพอนเหลืองหวาดหวั่น เพื่อที่จะ

กอย่างที่ร่ายอ

บน้ำตาเรียกสั่งได้ประกอบเรียกความเห็นใจให้เห็น เด็กหนุ

ี่ฝืนเด็ดจากต้นย่อมไ

ใช่หรือไม่” ไทเฮาถังอี้หงมองเยี่ยหยางด้วยสายตาเอ็นดู นางชอบที่หลานชายมาออดอ้อนนัก แต่ต้องใจแข็งจ

จย่าฟังหน่อยน้า” เยี่ยหยางส่งสายตาวิบวับขอความช่วย

ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มเอ่ยอย่างอ่อนอกอ่อ

ะไปก็หลังเทศกาลไหว้บรรพบุรุษ มีเวลาให้เจ้

อย่างคนดูแลตัวเองเป็นอย่างดีของอดีตโฉมงามอันดับหนึ่ง ทำให้หลา

มหงุดหงิดไม่น้อย เขาไม่ต้องการวิถีหรือหนทางใดที่แสดงให้

เกี่ยวเรื่องราวในราชสำนักอย่างชัดเจน สิบปีแห่งการตรากตรำอันหนาวเหน็บ จนได้ชื่อเสีย (ง) ก

การยืมคราบร่างตัวตนของชินอ๋องน้อยผู้นี้ แม้การกินความเป็นอยู่ดี แต่หาใ

ัลที่เขาไม่ทราบระดับตำแหน่ง มีสีหน้าเหมือนถูกกระชากของรัก ใบหน้าเด

าสีสวยสดถูกฉีก บดขย้ำ เหยียบขยี้