งราวทั่วไป จูอี้ซินที่คอยปรนนิบัติอยู่ใกล้ๆ ถูกไล่ให้ออกไป แม้ใจ

ผ่านมาอีกค

ีนั้นแหละ” หานหรงเหยา

่ได้อีกหรือ? แล้วเมื่อไหร่เจ้าจะกลับไปเป็นหานหรง

รยา ข้าก็ยังไม่เค

อนางโลมอันดับหนึ่งของเมืองมีหญิงงามมาใหม่เป็นที่กล

ราะในลำคอ “เจ้าอยากไปก็ชวนลูกน้องไปเถ

้องนะ” ซุนเจ้าเฟิงตบเข่าเสียงดัง “ข้าเองได้ยิ

ดึงดันของซุนเจ้าเฟิงดี ยิ่งปฏิเสธก็หาทางลากไปใ

่านลูบไล้บาดแผลในใจใ

.

ับชุดสวยที่ได้สวมและคอยดูว่าเสื้อผ้าจะเลอะเทอะเพราะความซุ่มซ่ามของตน เป็นครั้งแรกที่ได้รับอนุญาตให้แต่งกายด้วยอาภรณ์งดงามเช่นนี้ มือเรี

็นสิ่งที่เรียกว่า ‘ตลาด’ นางเคยเห็นมนุษย์อยู่บ้าง ก็เฉพาะเวลาที่มนุษย์เหล่า

ษย์พี่และท่านแม่นั้น ล้วนเ

ใดมาก่อน รู้แค่ว่าตนเป็นปีศาจจิ้งจอกแดง นางต้องได้พลังชีวิตจากมนุษย์เพื่อต่ออายุขัยของตน แต่

้การปกครองของ ‘ท่านแม่’ บรรดาศิษย์พี่น้องล้วนถูกท่านแม่เลี้ยงดูมาทั้งสิ้น เพียงแค่ต่างที่มาแต่อยู่ร่วมกันที่หุบเขาจื่อเซ่อ นางเคยได้ยินศิษย์พี่พูดคุยกันว่า แท้จริงแล้วพวกเราควรเรียก ‘อาจ

เจ้านี่เสีย

อย่างงุนงง แต่กระนั้นทำหน้าที่กวา

ู่มาเป็นร้อยปียังหากินเองไม่ได้ต้องค

ศึก...ศ

.

ยหวนนั้นทำให้นางหวาดกลัวจนต้องปิดตาทุกครั้งไป ก็มันน่ากลัวจริงๆนี่ ให้มนุษย์ผู้ชา

ยังอดเถียงไม่ได้ แม้น้ำเสี

? เจ้าช่างก

้มลงก้นกระแทกพื้น ดวงหน้าเล็กทำหน้าเศร้าพลางลูบหน้าผากตัวเองป้อยๆ แต่กระนั้

ัวเช่นนี้ต้