นที่หน้าร้านกาแฟ หัวใจของเขาก็เต้นแรง หายใจหอบถี่ เพราะสถานที่แห่งนี้เป็นที่ที่เขาแวะมาทุกปี แต่ไม่มีโอกาส

น์เรียกให้ต้นน้ำได้สติ แล้วเขาก็ก้าวช้าๆ เข้าไปในร้านด้วยหัวใจที

กับมองเลยไปยังผู้ชายอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ สงสัยคนนี้ละมั้งที่อนวัฒน์บอกว่าจะมาทำงานพิเศษด้วยกัน พัทธนันท์มองใบหน้า

ะว่าไปผู้ชายตรงหน้าคงไม่ใช่ต้นน้ำคนที่เธอรู้จักหรอกโลกมันคงไม่กลมขนาดนั้

ากของต้นน้ำ แต่เหมือนว่าพัทธนันท์จะเคยได้ยินน้ำเสียงแบบนี้มาก่อน

ะโยคแรกที่ต้นน้ำเอ่ยก็ทำเอาพัทธนันท์อา

ถามน้ำเสียงยียวน แต่ไม่ทันที่พัทธนัน

รียกว่

ะ อีกอย่างฉันอายุแค่ยี่สิบสามปี มีลูกตัวโต

ง่ายๆ กับสรรพนามที

่าอะไรดี” ต้นน้ำให้พัทธนันท์เลือกชื่อที่จะใช้แทนตัวเธอเอ

นชื่อฟ้าใสเข้าใจไหม” พัทธนันท์เอ่ยบอกเสียงแข็ง

นคำพูดนั้น และพัทธนันท์ก็คิดว่าเขาจะทำอย่างที่เขาพูดไว้จริงๆ ด้วย พัทธนันท์ทำท่าจะเ

งน้อยพี่ฟ้าก็มีผมเรียกว่าแม่ อาเจ๊ อยู่แล้วมีคนเรียกเพิ่มอีกคนคงไม่แปลกหรอกนะ เ

ไข่จาก อนวัฒน์ แต่ปากก็ยังไม่ยอมจบเรื่องง่ายๆ ซึ่งแตกต

ล้ว” อนวัฒน์ชวนพี่สาว เพราะถ้า

พัทธนันท์หันมาแขวะต้นน้ำอีกครั้ง แต่บรรยากาศการทานข้าวกลางวันของทั้งสามคนเต็มไปด้วยสายตาพิฆาตที่พัทธนันท์ส่งไปยังต้นน้ำ ตลอดเวลาที่นั่งร่วมโต๊ะ แต่ดูๆ ไปแล้วต้นน้ำจะไม่สะทก