ากบ้านคือไปทำงานอย่างเดียว เราไม่มีเ

บที่บอกเลย ชะลอชะลอ” ตฤณบอกด้วย

ดอกไม้สีเหลืองอยู่ริมรั้ว

จริง น่าจะอยู่คน

ก็มีคนอยู่นี่ ไม่เหงา ไม่เปลี่ยวแต่ว่า... น่าห่วง” คำสุดท้า

ก่อน” ตฤณบอ

เจ้าตัวกำลังนั่งกินต้มบะหมี่เพียงลำพัง โทรศัพท์วางอยู่บนโต๊ะขวามือ ท

ๆ แต่ก็ต้องรับสายเพราะคน

ร้อมกับทักทายน้ำเสียงสุภา

้ยินไหมคะเนี่ย

้มผุดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ส่วนปั้นหยาก็นิ่งไปชั่ว

ูดกับใคร” ปั้นหยาถ

มน้ำเต้าหู้ปลาท่องโก๋ไปให้ผมนะคร

คุณ!” ปั้นหยาตกใจมาก

็ได้คุณเลขา เอาตามสบายเลย” น้ำเสียงของเขายีย

้นหยาไม่ได้ประชดแต่เอาจริง เพราะใครจะอยากทำงานกับคนที่ทำให้เธอไม่ประทับ

มเองก็บอกแล้วว่า ผมรับคุณ ผมมีโค

ได้ และไม่

เอาไหม” เขาบอก ขณะที่เ

ม่ใช่ว่าไม่อยากได้เง

ไม่ชอบอะไรก็จ

าทำไมคะ ได้เบ

ถามไปพลางก็มองเข้าไปในบ้านไปพลาง แต่นั่นล่ะท

่กับแ

าหัวเราะช

็แฟนนี่เอง” สิ้นคำของเขาเท่านั้นแหละ เธอนิ่ง

อบมาด้อมๆ มอง

กพรวดเดินไปดูที่หน้าบ้านทันที เห็นรถคันเมื่อเช้าเธ

วยละกันครับ ผมวางสา

ที่บอกไปแบบนั้นเพราะเขาจะได้ไม่ต้องมายุ่งกั

้ของผมนะครับ เ

ดะ... เด

ณรับคำและยิ้มเ

ไม่มีอ

่บ้านประกาศขาย อย่าออกมากลางค่ำกลางคืน มันน่ากลัว” อันนี้เขาเตือนด้วยความหวังดีไม่ได้แกล้ง เพราะเ

งนั้นรู

งครับ” นี่เขายังไม่เลิกอำเธออีกหรือเนี่

ะคะ” เธอตอบแบบอึกอัก หวาด

นขับรถเลี้ยวรถกลับ ทว่าเขาอดที่จะมองเข้าไปในบ้านไม่ได้ ห่วงตรงที่บ้านแถวนี้ไม่ค่อยมีคนอาศัยอยู่ เห็นเป

งเขาจริงจัง ไหนจะรอบๆ ไม่ค่อยมีคนอาศัยอยู่จริงๆ ด้วย ก็แหงล่ะมันอยู่ลึกตั้งกลางซอยนี่ ส่

อยแล้วออกมาตรวจตราประตูหน้าต่างว่าล็อคดีแล้ว จากนั้นก็ปิดไฟแล้ววิ่งเข้าห้องทั

าหลายวัน ถ้าจะมีอะไรมันก็ต้องมีตั้งแต่วันแรกสิน่า เธ