ที

ี่ว่า…ผมเป็นเ

ันไม่รู้” เธอตอ

ี” ทันทีที่จมูกโด่งๆ กดลงมาบนแก้ม

้ว” เธอรีบโพล่งออกมา ด้วยกลัว

เขายอมผงกหัวขึ้น แต

แล้วก็ปล่อยฉันไปสักทีสิ ฉันไม่ได้คิดจะจับคุณ เพราะงั้นเลิกยุ่งกับฉันสักทีเถอะ ฉันข

ื่อเรื่องทั้งหมดผมไม่ได้เป็นฝ่ายเริ่

ษ” ด้วยคิดว่าประโยคสั้นๆ แค่นี้จะสามารถจบเรื่องทุกอย่

ไปหน่อยเหรอ” จากสายตาวิบวับก่อนหน้ากลายเป็นความเจ้าเล่ห์จนเ

ง” ความหงุดหงิดบวกกับความกรุ

พูดก็พอ” เขายักไหล่ไม่ได้สนท่าทีโก

พูดอะไร” เธอ

คุณจะจับผม เพราะงั้น

นไม่ได้พิศวาสคุณ เพราะฉะนั้นคุณสบายใจได้ ฉันไม่คิดจะจับคุณแน่” เธอพยายามย้

“แต่ค

บๆ ไม่ได้ยินรึไง” ให้ตายสิ! คำว่าโกรธหัวฟัด

่ต้องพิสูจน์จากคุณ” สีหน้าเขาจริงจังพร้อมกับย้ำช

ทำโน่นทำนี่หาพ่อเลี้ยง จะว่าญาติหรือเจ้านายก็ไม่ใช่” สีหน้าเธอเอาเ

ี่ล่ะมั้ง” เขาพูดพลางหยิบกล้องตัวเล็ก

งตกเป็นจำเลยคงไม่ใช่ผมนะว่าไหม” เธอตาโตกับ

“คุ

ว่าผมไม่ได้แค่ขู่” แน่นอนว่าเธอไม่อยากล

ำตามที่พูด คงไม่ยากเ

่ว่าไม่ยาก” เห็นเขายักคิ้วแทนคำตอบ

้ชาย แม้แต่แฟนสักคนฉันก็ไม่เคยมี แล้วจะเอาปัญญาที่ไหนไปจับคุณ” อา…! ดูเหม

หวานในโพรงปากเธออีกครั้ง ความตกใจ ความไม่ทันตั้งตัว บวกกับความหวานละมุนที่มาพร้อมกับความช่ำชองของเข

่นี้…พริมรตา” สิ้นเสียงเขาก็เดินออกไป ในขณะที่เธอก็ได้แต่กะพริบตาปริบๆ อย่

ิ โอ๊ย! มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตฉันกันแน่เนี่ย ทำไมมันถึงได

ล้วแน่ๆ” เธอว่าพลางขยี้หัวตัวเองแรงๆ ก่อนจะพลิกตัวคว่ำหน้าฟุบลงกับที่นอนด้วยความสับสน สับสนที่ตัวเองไม่รู้สึกรังเ

กที่นี่” เธอผุดลุกตรงไปหวังจ

กำลังคว้าเสื้อผ้ายัดลงกระเป๋าจำต้องชะงัก ก่อนจ

“ใคร?” เธออ

ันทร์เองค่ะ)” ทันทีที่ได้ยินว่าเป็

หรอ มาหาฉันมีอะไรรึเปล่า” เด็ก

กไปจ้วยเขายะกิ๋นลำๆ ไว้ท่าเน้อเจ้า (คุณยายกับนายแม่ให้มาตามคุณไปกินข้าวเย็นค่ะ ค่ำๆ ที่บ้านจะมีงานเลี้ยง เป็นงานเลี้ยงเล็กๆ ที่มีแต่คนกันเองทั้งนั้น ยังไงเจอกันที่งานนะ

ะไร ทำไมไม่พูดออกไปหาพริมรตา เฮ้อ! วันนี้ไม่ได้กลับ กลับ