ที

์ แล้วฉันก็ยังไม่ได้ลองใส่

บอกฉันว่ารู้สึกยังไง” ไม่พูด

“ตอนนี้

องน้ำ ให้ตายสิ ใครจะคิดว่านอกจะเผด็จการแล้ว ท่านประธานยังเอาแต่ใจที่

ที่อยู่ด้านหลัง พลางมองบราลูกไม้ซีทรูที่อยู่ในมือไม่วางตา

เธอบ่นกระปอดกระแปดตามประสา ขณะปลดเปลื้องเสื้อผ

วจิ๋ว เธอก็หมุนไปหมุนมาอยู่หน้ากระจก ครั้นพอจะเดินไปหยิบเสื้อที่ถอดไว้มาสวมทับ ความเงอะงะงุ่มง่ามก็ทำให้เธอเผลอเหยียบสายชุดชั

บ้าลงกับพื้น อีกทั้งส้นสูงก็ทำ

น่าขี้เกียจเลยเรา” เพราะรองเท้าเป็นแบบรัดส้น แล

็นอะไรรึเปล่า” เพราะเสียงร้องของ

!” เธอพยายามยันตัวลุกขึ้น แต่ข้อเท้าที่แ

วิวาห์ ถ้าไม่เปิดฉันจะพังเข้าไป” เข

ังเบ้หน้าด้วยความเจ็บ ครั้นจะลุกขึ้นไปหยิบเสื้อผ้าที่แขวนอยู่มาใส่ยังทำไม่ได้ จะ

ไม่เป็นไร งั้

กหนาวะเนี่ย” เธอบ่นกระปอดกระแปดตามป

ถ้าไม่เปิดฉันจะพังเข้าไปเดี๋ยวนี้แหละ ป

ยวออกไปไงเล่า ฟังไม่รู้เรื่องรึไง” เธอตะโกนออกไปอย่างหั

ยความโมโห มือข้างหนึ่งจึงเอื้อมไปหมุนลูกบิดเพื่อขู่ คิดไว้แล้วแหละว่

นั่งอยู่กับพื้นจำต้องเงยหน้าหันไปมอง พลันดวงต

บจ้องที่ชุดชั้นในสีแดงสดชิ้นเล็กๆ สองชิ้น แต่จะว่าไปสีแดงสดที่ตัดกับผิวขาวๆ ของเธอ มันกลับยิ่งขับให้นวลเนื้อข

ร้อง แต่เสียงกลับถูกกลืนหายไปเพราะเขาท

วงตัวที่ใหญ่กว่าของเขา ทำให้ไม่สามารถทำอย่างที่ใจคิด อีกทั้งสัมผัสของเขา รอยจูบของเขา

ะกายไฟที่มันเคยริบหรี่กลับปะทุขึ้นมาจนยากจะดับ ริมฝีนุ่มนิ่มที่เขาโหยหามาตลอดทั้งคืน อีกทั้งกลิ่นหอมจางๆ จากกายสาวที่คุ้นเคย

’ คิดได้ดังนั้นเขาก็ผลักเธอออกราวกับต้องข

นผู้หญิงแบบไหนกันแน่แวววิวาห์” คำพูดร้ายๆ ที่เข

ขาอีก คิดว่าตัวเองเป็นใคร คิดจะทำอะไรก็ได้รึไง โธ่! คุณมันก็ไอ้ผู้ชายเฮงซวยเหมือนกันนั่นแหละ” คำพูดดูแ

น้าด้วยความกราดเกรี้ยว เก