ชอบกิน ช

นาดนี้ ฮ่าๆ ๆ” ศักดิ์ชัยที

นทนาในกลุ่มก็ไม่ได้จบลงเพียงเท่านั้น เมื่อวรฤทธิ์เอ่

เลิกเรีย

บบ้า

ักหน่อยเหรอ พ

ขี้เก

เป็นธรรมชาติที่ทำเอาอาทิตยามองเพลิน ก่อนจะหาจังหวะถามขึ

ไม่เหมือนเพิ่งรู

่โรงเรียนมัธยม...ไม่น่าเชื่อเลยนะพี่ว่าพี่จะซิ่วมาเรีย

ไง ไปทางไหนก็

ี่หนุ่มครางอ

อ้ออยู่ในใจ แบบนี้นี่

นอยู่ไหน” ว

มีประเด็นกับเขาเรื่องชื่อเล่น ม

้านทำ

ข้าว

ย์พูดขึ้นอย่างกระตือรือร้น

ะ พวกเขาไม่คุยเรื่องหยุมหยิมหรือนินทาว่าร้ายคนอื่นเหมือนผู้หญิงส่วนให

ีอะไรมาก อาจารย์ทักทายพูดคุยรา

หันไปถามคนทั้งสี่ที่นั่ง

ไปไง ไป

บ ค่อยกลับบ้าน” ศักดิ์ชัยเอ่ยขึ้น

อกันพร

ี่คิงหวั

คารพยำเกรงรุ่นพี่ที่เขาศรัทธา ขุนพลพยักหน้า

ะชอบจ้องเข

ทาง

่อ.

นจะตอบเข

ลั

เมล

ี๋ยวแวะส่ง” เขาอาส

ะ เดี๋ยวอุ๊บ

งเกรงใจ

ักพักผ่านห้องน

้องน้ำก

สึกเกรงใจ ไม่อยากให้เขาต้องรอ

ถติด เอากระเป๋าม

ให้ พร้อมกับเดินไปรอข้างหน้าทางออก อาท

งเขา ขุนพลเปิดประตูรถด้านหลัง จัดๆ เก็บๆ เอกสารที่รกๆ เพียงครู่ และคร

ไม่ใช่คนช่างพูด บรรยากาศจึงอึมครึมพอสมควร แต่นั่นไม่ได้ทำให้ทั้งคู

่า

รอ

รั

ลัง

บ ดี

ชายชาตรีมีภาวะผู้นำ ไม่เห็นเหมือนเด็กเฟรชชี่ปีหนึ่งเลยสักนิด อ

หมือนผู้บริหารที่เข้าเรียนช้ากว่าเกณฑ์

ดุ้งตกใจ เมื่อเขาหันขวับมามองเธอ

งไร

ล่า

ติดหน้า

่มี

ไปใช้สมาธิกับการขับรถ เดี๋ยวส่งเพื่อนอวบเสร