มหน้าระรื่น ตาหวานคงดีใจมากที่รู้ว่าเขาจะไปรับที่โรงเรียน ตั้งแต่ชั้นประถมหนึ่งแล้ว ที่เขา

อนกับภรรยาของเขาที่เสียชีวิตไป นิสัยเหมือนกันอย่างกับแม่กะลูก เอ่อ ก็แม่ลูกกันจริงๆ นี่นา เพรา

่าค่ะ ป่านนี้กับข้าวเย็นหมดแล้วมั้ง เห

ดา ก่อนจะเอื้อมมือน้อยไปดึงมือบิดาและอาสาวคนละข้

ะอากล้วยไม่ได้ออกไปข้างนอกด้วยกันเลย เด็กหญิงนั่งมองไปข้างหน้า และหันไปยิ้มให้เพื่อนๆ ที่กำลังทยอยกลับเมื่อผู้ปกครองมารับ เดี๋ยวคุณพ่อก็

พงศ์

มรีบหันกลับไปมอง ก่อนจะเปิดยิ้มกว้างอบอุ

ยู่พอดีเลย” ชายหนุ่มตอบ ก่อนจะขมวดคิ้วน้อยๆ เมื่อเห็นคนตัวเล็กกางแ

เธอ อย่างน้อยๆ ก็ทดแทนอ้อมแขนอุ่นของคุณพ่อไปได้

อติมค่ะอาพงศ์ แล้วก็ต้องไป

ับ…” ใครกัน ไม

ของตาหวาน เป็นน้อ

้สึกเห็นใจหนูน้อยเหลือเกิน คงอยากให้พ่อเป็นคนพาไปมากกว่าสินะ พี่อิฐก็ช่างมีความรับผิดชอบสูงเสียจริง ทั้งๆ ที่บ

ุณพ่อไปด้วย ทำไมคุณพ่อต้องงานเยอะด้วยล่ะค

ทนให้เธอรู้สึกดั่งได้รับไออุ่นจากบิ

หวานไม่อยากไปกับอา หนูไม่รักอาพงศ์เลยหรือครับ” น้ำเสียงเจือแววน้อยใจแกมตัดพ้อ

ับอาพงศ์ค่ะ อาพงศ์พาต

ความฉงนให้แก่นวียายิ่งนัก เบอร์ใครกั

เสียงหวานก

ออยู่ที่หน้ามหาลัย

อ โทรศัพท์รุ่นโบราณลูกแม่ทำไมต้องมาแบตเตอรี่หมดตอน

หาวิท

ห็นหลานสาวตัวน้อยยืนหันหลังจับมือกับผู้ชายร่างส

่อนที่ชายหนุ่มและหญิงสาวจะตกใจ ตาเบ

ันนิ่งอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ ไม่มีใค

นูน้อยเอ่ยถามอย่างซื่อๆ มิได้รับรู้ด้วยซ

ครับ/ เ

มาตอบตามฉันนะ”

หมือนผมสิ” ชายหนุ่มต