นกว่าครึ่งชั่วโมงก่อน

ิย์ คราวนี้สัญญาณชีพของท่านเต้นแรงกว่าที่เคย เจ้าสัวธวัชชั

อนซึ่งดูแล้วไม่น่ามีปัญหาอะไร หากการฟื้นตัวของเป็นไป

ไปพักที่ห้องวีไอพีของโรงพยาบาลหล

ามือหนาพร้อมกับถ้อยคำตัดพ้อรอบที่ร้อย “ปรางค์อยากขอโทษป๊า อยากถูกป๊าทำโท

งเจ้าสัวเกิดขึ้นที่นั่น ท่านใช้เวลาเกือบทั้งชีวิตหมดไปกับงานและกองเอกสารท่วมโต๊ะ สิปรางค์เคยสงสัยว่าท

้อหาไม่ได้หวือหวาอะไรมากมาย...ทว่

า ก่อนจะพยายามกลืนเ

เธอเอ่ยสุ้มเสียงเบาหวิว ก่อนจะปร

ในขณะที่กรกันต์ก็

านะครับ พวกเรารอเข้า

รภาวนาให้คำอธิฐานเป็นจริง หมอบอกว่าท่านมีสิทธิ์รอ

รูปแบบไหน แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

บังคับปรางค์ให้กินยา” สิปรางค์อ้อนบิดาเสียงหวาน เธอเ

งโน้มใบหน้าเข้าใกล้อีก “หายอะไรก

างค์ก็จ้องเขาตาแป๋ว จู่ๆ โหนกแก้มขึ

สแล้วยิ้มล้อเธออย่างเคย “ไอ้เด็กป่วยขี้ดื้อ...” จู่ๆ

ส์! อย่าให้ตัวเองป่วยบ้างก็แล้วกัน” เธอ

แรง ไม่ป่

คนอยู่ใช

างซ้าย นัยน์ตาจ้องลึกมายังเธอ “เ

ึกแปลกประหลาดขึ้น ยิ่งมองมือที่วางซ้อนท

ก ก่อนจะค้อนตาใส

ก้าอี้มานั่งใกล้ๆ แม้เธอจะฟุบหน้าลงข้างๆ บิดาไป

เหมือนคนเป็

ู

ยับยุกยิกอย่างน่าขัน ตอนนี้ในหัวมีเรื่องราวมากมายตีกัน

บนี้อีก

ายหนุ่มหญิงสาว ถึงเธอจะไม่เคยมีความรักแบบนั

ายตีกันเพื่อแย่งเธอมาแล้ว แต่เพราะมาตรฐานของเธอสูงเฉียดฟ้า ผู้ชายหน้าไห

่น้องคนละ

แอบรักพี่

มารถ เธอยอมรับว่าแอบรัก...แต่ไม่เคยคาดหวังถึงเรื่องบนเตียงบนเพราะรู้ดีว่ามันผ

เป็นคนในสายตา เธ

กหน่วงอยู่นั้น สุ้มเสียงที่ห่างห

.คิดอะไรอ

ั้นเห็นว่าคนป่วยได้สติแล้ว นิ้

สาวซ้าย ลูกชายอยู่ขวา สายตาพลางสำรวจคนป

าไว้ไม่ไหว น้ำเสียงที่

็บตรงไหนห

ั้งน้องเลย” เจ้าสัวยังมีอารมณ์เย้าลูก แม้น้ำเสียงจะอ่อนล้าเต็มที อาจเพราะรู้ว่

่อมดีกว่ามาบอกรักกันในว

กถึงมันเท่าไหร่นัก กระทั่งมีโอกาสได้พบกันในช่วง

น ครั้นพอเขาจะขยับเข้า

วกเขาต้องการคุณ...โดยเฉพา

ะทั่งมีโอกาสตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ใบ

ม่จำเป็นอีกแล้ว ต่างคนต่างมีน้ำต และคนเป็น

ทว่าสิปรางค์ไม่มีท่าทีลังเลอย่างเคย เธอโผเข้ากอดท่า

เหลือ หลังจากคุณหมอเข้ามาตรวจอาการของเจ้าสัวเรียบร้อยแ

..ลงมา อ

เหลือเกิน เธอกอดแขนของบิดาแน่นและใช้ท่านเป็นเกาะ

ป๋วแล้วเกิดอาการหัวเสียฉับพลัน ให

อยน้องเถอะ...เตียงตั้

กรกันต์มองคนช่างเปรียบเปรยแล้วอมยิ้ม เพราะต่อใ

แต่ปรางค์ต้องระวังด้วย...แผลผ่าผัดป๊ายังไม

ี้งอนให้โมโห ก่อนจะหันไปล

ะ...เพราะปรางจะค์กลับ

้มแก้มปริ ดูเหมือนการป่วยคราวนี้คุ้มค่าเหลือเกิน เมื่

ปรางค์ร

ก็กอดเธอแน่นไม่ต่างกัน อาจเพราะไม่ได้กอดลูกมาสิบกว่าปี

สียง หากมองผิวเผินค่อนข้างจะแยกยากด้วยซ้ำ แต่สิ่งที่แตกต่างกันก็คือเธอหัวแข็งสุดขั้ว ในขณะที่แม่คือผู้หญิงหัวอ่

ปรางค์ที่

ี้พิเศษกว่าวันไหนๆ อาจเพราะทุกคนได้อยู่ด้วยกันแล้วไม่รู้สึก

๊ากับน้

วสะอาดตา ทว่าสิ้นเสียงเขา ทุกอย่างกลับตกอยู่ในความเงี

ียงหัวเราะที่ดังขึ้นในเวลาต่อมากลับทำ

าผุดลุกขึ้นมา มองหน้า

อบิดาเผลอกลับแอบแลบลิ้นใส่กันเสียนี่ “เฮี

ลูก อาย

ขินอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เขาจึงทำตัวไม่ถูกและพอเห็นสายตาล้อเลียนจา

กว่าสิบปีที่หายไปให้กลับมาดังเดิม ถึงแม้จะรู้ดีว่าเวลาไม่สามารถย้อนกลับคืนได้ แต่ดูเหมือนสองพ่อล

เพราะตลอดหลายคืนที่ผ่านมา ไม่มีวันไหนเล