เจียงเย่าจิ่งเงยขึ้น ยกคิ้วเล็กน้อย ความรู้สึกกดดันน่าเกรงขาม “หืม？”

เซินจือเฉียนกัดฟัน “ช่างเถอะ ฉันยอมอดกลั้นความรู้สึกโกรธเอาไว้เพื่อความความสุขของนายก็แล้วกัน”

เจียงเย่าจิ่งหันมองเขา แววตาลุ่มลึก สงบนิ่งและมืดมน “ไปกันเถอะ”

ฮั่วซวินสตาร์ทรถ ขับออกไป เซินจือเฉียนรู้สึกว่าตัวเองต้องทำอะไรเพื่อซงยุ่นยุ่นสักหน่อย ตอนที่กำลังจะพลิกตัวกลับไปหาเธอนั้น ก็พบว่าเธอเดินออกมาแล้ว

“ยุ่นยุ่น” เซินจือเฉียนเดินตรงเข้าไป

“ฉันต้องกลับแล้ว” เธอมองเซินจือเฉียนอย่างยิ้มแย้ม

เซินจือเฉียนเห็นว่าภายในใจของเธอดูหดหู่เศร้าหมอง “เอ่อ ยุ่นยุ่น เรื่องที่แม่ของเธอกำลังรอหัวใจที่เหมาะสมอยู่นั้น ฉันจะพยายามช่วยเธอหาหัวใจที่เหมาะสมมาให้เร็วที่สุด”

พอนึกถึงแม่ หัวใจของเธอก็บีบรัดจนแน่น เธอพยายามปกปิดอารมณ์ความรู้สึกของตัวเองเอาไว้ แต่ว่าเสียงมันกลับทรยศต่อความรู้สึก เธอพูดถามขึ้นมาด้วยเสียงที่สั่นกระเส่า “จริงเหรอคคะ？”

หัวใจนั้นหายากอย่างมาก ไม่เหมือนกับอวัยวะอื่น ๆ

บางคนรอจนเสียชีวิตไปแล้วก็ยังไม่เจอ

“รุ่นพี่ ขอบคุณมากเลยนะคะ” เธอไม่รู้ว่าจะแสดงความรู้สึกขอบคุณของตัวเองออกมายังไงดี

ขอบตาเริ่มร้อนผ่าวเล็กน้อย

“ระหว่างพวกเราไม่ต้องเกรงใจกันหรอก” เซินจือเฉียนรู้สึกอึดอัดอยู่ไม่น้อย ถ้าคนที่แอบเล่นเส้นสายลับหลังไม่ใช่เจียงเย่าจิ่ง ความฝันของเธอก็คงจะใกล้เป็นจริงมากขึ้นแล้ว

“เดี๋ยวฉันไปส่ง”

ซงยุ่นยุ่นรีบปฏิเสธทันที “ไม่ต้องค่ะ”

ที่เธออยากจะกลับไปไม่ใช่ตระกูลซง ดังนั้น... ก็เลยปฏิเสธไป

เซินจือเฉียนไม่ได้บีบบังคับ

...

หลังจากที่แยกกับเขาแล้ว ซงยุ่นยุ่นก็เรียกรถกลับวิลล่า

พอคิดว่าเจียงเย่าจิ่งอาจจะไม่เหยียบเข้ามาในนี้อีกแล้ว อารมณ์ความรู้สึกก็ผ่อนคลายลงไปไม่น้อย แม่อู๋มองออกถึงท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ ตอนที่เธอเพิ่งจะเข้ามาอยู่ได้ไม่นาน จึงพูดถามขึ้นมาอย่างยิ้มแย้ม “มีเรื่องอะไรเหรอคะ？ ท่าทางดูดีอกดีใจเชียว”

เธอก้มลงเปลี่ยนรองเท้า “ฉันชอบอยู่ด้วยกันกับแม่อู๋ แค่พวกเราสองคนเท่านั้น”

แม่อู๋ “...”

“แสดงว่าผมเป็นส่วนเกินอย่างนั้นสินะ”

เสียงนี้...

ทันทีที่ซงยุ่นยุ่นเงยขึ้นก็เห็นผู้ชายที่ยืนอยู่ในห้องรับแขก ออร่าของเขาเยือกเย็น มองเหยียดลงมาหาเธอ ดูเหมือนจะผสมปนเปไปด้วยความรังเกียจอยู่เล็กน้อย

ถ้าเกิดไม่เคยเห็นในนิตยสารการเงิน และโทรทัศน์มาก่อน เธอก็คงจะไม่รู้เลยว่านี่คือ ‘สามี’ ของเธอ

เธอคิดไม่ถึงว่าเขาจะปรากฏตัวออกมา

“คุณกลับมา... ได้ยังไง？”

ซงยุ่นยุ่นไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไร เขาเกลียดการแต่งงานนี้มากไม่ใช่หรือไง？

เขาต้องไม่อยากเจอเธอสิถึงจะถูก

เจียงเย่าจิ่งสีหน้าเคร่งขรึม แววตาเยือกเย็น “ทำไม ผมจะกลับมาแล้วต้องแจ้งให้คุณทราบด้วยเหรอ？”

ซงยุ่นยุ่นก้มหน้า ก็ถูก ตัวเอง ‘บุกรุก’ ถิ่นของเขาจริง ๆ

“เซ็นซะ”

เจียงเย่าจิ่งโยนสัญญาข้อตกลงการหย่าร้างลงบนโต๊ะ

ซงยุ่นยุ่นเหลือบมองบนโต๊ะ ไม่ได้รู้สึกประหลาดใจกับการที่เขาจะขอให้หย่าร้าง มันเป็นสิ่งที่สมควรอยู่แล้ว แต่ตอนนี้เธอไม่สามารถหย่าได้ ต้องรอหลังจากที่แม่ของเธอผ่าตัดเสร็จก่อน

“เจียง...” พอเปิดปากพูดเธอก็ไม่รู้ว่าจะเรียกเขายังไง “คือว่า...”

“ไม่อยากหย่าเหรอ？” เธอยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกเจียงเย่าจิ่งขัดจังหวะออกมา ดูเหมือนกับไม่ได้รู้สึกแปลกใจกับปฏิกิริยาการตอบสนองของเธอ ถ้าเกิดเธอยอมจากไปอย่างง่าย ๆ ก็คงจะไม่ร้องขอให้เขาแต่งงานกับเธออย่างต่ำทราม และน่ารังเกียจขนาดนี้หรอก

“ดีมาก หวังว่าคุณจะไม่เสียใจภายหลัง” เจียงเย่าจิ่งก้าวเดินออกไปข้างนอก

เห็นได้ชัดว่าเขาเข้าใจผิด ซงยุ่นยุ่นพยายามที่จะอธิบายให้ชัดเจน แต่เธอไล่ตามไปด้วยความตื่นตระหนกจนไม่ทันได้ระวังเผลอสะดุดเข้ากับขอบประตู กระเป๋าในมือตกลงบนพื้น

ข้าวของข้างในตกกระจายระเนระนาดเต็มพื้น

เธอรีบนั่งยองลงเก็บทันที เหมือนกับทำอะไรหายไป ตอนที่เธอกำลังหาอยู่นั้นก็พบว่ามันตกอยู่ข้างเท้าของเจียงเย่าจิ่ง เธอยื่นมือออกไปหยิบทันที พยายามปกปิดเอาไว้

ตอนที่เธอแตะไปโดนนั้น แผงยาก็ถูกเหยียบเอาไว้

เธอเงยหน้าขึ้น

เจียงเย่าจิ่งสีหน้าไร้ซึ่งอารมณ์ความรู้สึก พอเห็นเธอดูประหม่าตึงเครียดก็เริ่มรู้สึกสนใจขึ้นมา เขาก้มลงขยับเท้าออกก่อนจะเก็บขึ้นมา

แผงยาสองเม็ด

กินไปแล้วหนึ่งเม็ด

เหลืออีกหนึ่งเม็ด

เขามีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมา ข้างบนเขียนเอาไว้ว่าจินอวี้ถิง เขาอาจจะไม่รู้ว่านี่มันคือยาอะไรในตอนแรก แต่ในบรรทัดต่อไป เขียนเอาไว้ว่ายาคุมกำเนิดแบบฉุกเฉิน 72 ชั่วโมง

ตรงนี้ถ้าเขายังอ่านไม่เข้าใจอีกก็โง่เต็มทนแล้ว

เขาก้มลงจ้องมองผู้หญิงที่คลานด้วยความตื่นตระหนกอยู่บนพื้น สีหน้าไร้อารมณ์ความรู้สึก น้ำเสียงเยาะเย้ย “ไปหาผู้ชายตั้งแต่คืนวันแต่งงานเลยเหรอ？”

ในเวลานี้เขารู้สึกขยะแขยงผู้หญิงคนนี้เต็มทีแล้ว

นิ้วมือของซงยุ่นยุ่นกำแน่นอย่างช้า ๆ เธอฝืนพยายามไม่ให้ตัวเองสั่นเทา ค่อย ๆ ลุกขึ้นมา

ไม่ได้พูดหักล้างคำเยาะเย้ยของเขาเลยแม้แต่คำเดียว

เพราะว่าเธอไม่อาจหักล้างได้

“ฉันไม่ได้คิดจะแต่งงานกับคุณ” เธอพูดขึ้นมาอย่างสั่น ๆ

ท่าทางปากอย่างใจอย่างแบบนี้ของเธอ ชวนให้รู้สึกคลื่นไส้ เจียงเย่าจิ่งเขวี้ยงของในมือใส่หน้าของเธอมาตรง ๆ หางตาถูกบาดจนเกิดเป็นรอยเลือดบาง ๆ

ซงยุ่นยุ่นหลับตาลงโดยสัญชาตญาณ ความเจ็บที่ใบหน้า มันเทียบไม่ได้กับการกระทำที่เขวี้ยงยาของเขา การดูหมิ่นเหยียดหยามศักดิ์ศรีของเธอยิ่งทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดหัวใจ เธอกัดริมฝีปากเบา ๆ ก้มลงเก็บยาขึ้นมาบีบเอาไว้แน่น แผงพลาสติกบาง ๆ ในมือของเธอถูกบีบจนบิดงอ ทิ่มมือของเธอจนเจ็บไปหมด

“ชอบผู้ชายนักใช่ไหม？ ผมจะสนองความปรารถนาของคุณเอง” พูดจบ เจียงเย่าจิ่งก็จากไป

แต่ว่าผ่านไปแค่คืนเดียวเท่านั้น ซงยุ่นยุ่นก็ได้ประจบพบเจอว่าประโยคนั้นของเขามันหมายความว่าอะไร

ตอนเช้าขณะที่เธอเตรียมที่จะไปทำงานนั้น ฮั่วซวินก็ปรากฏตัวอยู่ที่วิลล่า