ภายในห้องรับแขก ไป่ซิ่วฮุ่ยสวมชุดนอนผ้าไหม นั่งอยู่บนโซฟาด้วยรูปร่างที่สวยหยาดเยิ้ม

พอเห็นซงยุ่นยุ่นก็ยกคิ้วงามขึ้น “โอ้ นี่มันยุ่นยุ่นไม่ใช่เหรอ”

ซงยุ่นยุ่นกำสองมือแน่นทันที ช่วงเวลาที่แม่เจ็บป่วยนี้ เธอก็เหยียบเข้ามาอาศัยอยู่ในบ้านแล้วอย่างนั้นเหรอ？

สายตาของเธอมองไปที่ข้อมือของไป่ซิ่วฮุ่ย ที่สวมใส่กำไลหยกราคาแพง ดูแล้วเงินที่ตระกูลเจียงให้ไปก้อนนั้น คงจะทำให้ซงลี่เฉิงพลิกตัวกลับขึ้นมาลืมตาอ้าปากได้แล้วสินะ

เธอรู้สึกขมขื่นอยู่ภายในใจ “ฉันมาหาซงลี่เฉิง”

ไป่ซิ่วฮุ่ยเกี่ยวเล่นผมลอนสลวยสีน้ำตาล “พ่อของเธอไม่อยู่”

ซงยุ่นยุ่นหันตัว...

“เดี๋ยว”

ไป่ซิ่วฮุ่ยเรียกเธอเอาไว้ “เธอคงไม่ได้จะมาขอเงินหรอกใช่ไหม？ เธอเป็นคุณนายตระกูลเจียงแล้ว ยังจะขาดแคลนเงินอีกเหรอ？ ฉันจะบอกเธอให้นะ พวกเราไม่มีเงินให้เธอหรอกนะ แม่ของเธอมันเป็นคนไม่รู้จักพอ”

ซงยุ่นยุ่นเม้มริมฝีปาก เธอมันก็เป็นแค่เมียน้อยคนหนึ่ง ตอนนี้มาทำตัวว่าเป็นเจ้าของแล้วอย่างนั้นเหรอ？

“ซงลี่เฉิงยังไม่ได้หย่ากับแม่ของฉัน ถ้าเขาไม่ยอมออกค่ารักษาพยาบาล ฉันก็จะไปฟ้องเขา！”

“นี่แก...” ไป่ซิ่วฮุ่ยอยากที่จะพูดอะไร แต่พอเห็นคนที่เดินมาใกล้ประตู ก็รีบเปลี่ยนเป็นสีหน้าทันที “ซงลี่เฉิงอะไรกัน เขาเป็นพ่อของเธอนะ เรียกชื่อออกมาตรง ๆ ได้ยังไง？”

ซงยุ่นยุ่นมองสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเธอออก เธอหันกลับไปเห็นซงลี่เฉิง