แล้วเขาก็พูดต่อว่า “จะให้ผมไปพี่หรือว่าพี่จะมาหาผม？”

ซงยุ่นยุ่นลังเล และถามว่า “นายอยู่ที่ไหน? ฉันจะไปหานายเอง”

“ผมอยู่ที่บริษัท กำลังเตรียมตัวจะกลับบ้าน เจอกันที่บ้านไหม？” ซงลุ่ยเจี๋ยถามเธอ

ซงยุ่นยุ่นจึงตอบตกลง

“ยังไม่ต้องกลับบ้านนะ ไปบ้านตระกูลซงก่อน” เธอพูดกับคนขับรถ

เธอถือโทรศัพท์มือถือไว้ เธอลังเลเล็กน้อย จากนั้นก็กดเบอร์โทรศัพท์ที่บ้านโทรออกไป

คนรับโทรศัพท์คือแม่อู๋

“เจียงเย่าจิ่งอยู่ที่นั่นไหมคะ? บอกให้เขารับโทรศัพท์หน่อย แล้วชวงชวงงอแงรึเปล่า? ”

“ชวงชวงไม่งอแงค่ะ ส่วนคุณผู้ชายไม่อยู่ เขาบอกให้ฉันเก็บข้าวของให้ บอกว่าจะไปต่างประเทศ เขาไม่ได้บอกคุณเหรอคะ？”

ซงยุ่นยุ่นลดสายตาลงเมื่อคิดถึงคำพูดของเจียงเย่าจิ่ง “เขาบอกฉันแล้วล่ะ ฉันแค่ไม่รู้ว่าเขาจะไปวันนี้ เขาได้บอกไหมว่าจะกลับมาวันไหน？”

“ไม่ได้บอกเลยค่ะ” แม่อู๋ตอบกลับมา

“ฉันเข้าใจแล้ว”

เธอรู้สึกอึดอัดใจ เพราะเธอรู้ว่าตอนเจียงเย่าจิ่งเดินไป เห็นได้ชัดว่าเลยเขากำลังโกรธ

เขาไม่แม้แต่จะให้โอกาสเธออธิบายเลยเหรอ?

เธอถอนหายใจ

“คุณจะกลับมาตอนไหนเหรอคะ？” แม่อู๋ถามเธอ

“เร็ว ๆ นี้แหละ” เธอตอบ

หลังจากวางสาย เธอครุ่นคิดพลางกดโทรไปที่เบอร์โทรศัพท์ของเจียงเย่าจิ่ง แต่โทรศัพท์ของเขานั้นปิดเครื่องอยู่