ๆ ๆ ก

้ทุกวันในเวลาหกโมงครึ่ง แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่มีความหมาย เมื่อคนที

นจะค่อยๆ กะพริบตาขึ้นลงช้าๆ เพื่อปรับสายตาใ

้พ้นกาย ก่อนเอื้อมมือไปคว้านาฬิกาเจ้าปัญหาที่คาดว่าถ่านน่าจะหมดเพราะวันนี้มันดันเกเรไม่ยอมปลุกขึ้นมาดูเวลา แ

้งตัวออกจากเตียงนุ่มราวกับโดนน้ำร้อนลวก

ที่เรียกว่าไม่ต้องทำยังจะดีเสียกว่า ก่อนจะคว้ากระเป๋าส

ใจ วันนี้ดันซวยตื่นสาย รู้ทั้งรู้ว่าวันจันทร์รถมันติดกว่าทุกวัน และ

อไหร่นะ แถมวันนี้ตอนเก้าโมงครึ่งมีประชุมกับผู้บริห

ที่ยังหายใจด้วย วันนี้ต้องพรีเซนต์งานที่ต้อง

เดือนจะพังลงไม่เป็นท่าในวันนี้มันก็เกินไปละ เอาสิเป็นไงเป็นกัน แค่มาสายน

ือสิบห้านาที

นกังวล แค่ตื่นสายกับมาสายก็พอแล

I lose you, baby. There’ll be no

ึ้น ขณะที่พิมพ์อร

อยู่ไหน” ปลายสายจ

ิดนี่ ค่ะๆ ๆ แค่นี้นะ” พิมพ์อรย่นจมูกใส่

าวีนแตก เร่งเร้าให้เธอมาถึงห้องประชุมให้ได