องซือเจ

วามจากเหรินธา ฉันก็ม

อเดินออกมาจากร้านกาแฟ ส่วนเหริ

าด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบ “เธออยากจะให้ฉันเห็นประจักษ

ัน เฉ