ตรา

ก้ตัวพี่แค

ระเป๋าหันหลังกลับออกไป ฉันทำได้แค่ถอนหายใจตาม

ปล่าเลยฉันถูกอาจารย์ประจำชั้นของมาวินเรียกไปคุยเป็นการส่วนตัว จากที่ดูใบเกรดเทอมนี้ของมาวินฉันรู้ได้ทันทีว่าต้องไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่เพราะสีหน้าของอาจารย

ประจำชั้นวัยห้าสิบกว่าขยับแว่นสายตามอ

่ะ

ด้ผลการเรียนแบบนี้มาก่อนต่ำสุดที่มาวินทำได้ก็คือ3.95 แต่มาเทอมนี้เขาได้เกรดแบบเส้นยาแดงผ่าแปดซึ่งครูก็แทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง" อยากจะบอกว่ามาวินเป็นเด็กที่เรียนเก่

ามีปัญหาอะไรหรือเปล่า ไม่ใช่อะไรหรอกนะครูเป็นห่วงน่ะมาวินการเรียนเค้าดีมาตล

ยจะลองคุยกับ

เรียนหนักมั้ย" พอจบเรื่องมาวินอาจารย์ก็ถามฉัน คือ

ักอยู

งก็สู้ๆนะอย่าให้เสีย

ค

งแล้วฉันรีบเดินไปยังลานจอดรถเพราะคุณลุงคนขับรถรออยู่ แต่พอฉันเปิดประตูรถขึ้นมาก็เจอมาว

เค้าขึ้นรถมา

อเขาไม่สบายแต่เมื่อเช้าเขาก็ยังดีๆอยู่นี่นาไม่รอช้าฉันรีบเดินขึ้นรถไปนั่งตรงเบาะข้างๆ

ฉันเรียก

สียงตอบกลับราวกั

ไปหาหมอมั

่ไป

ต่

ฉันไม่รู้ต้องทำยังไงต่ในเมื่อเขาไม่ยอมไปฉันก็ไ

นิทให้จดงานให้ด้วยเพราะวันนี้ฉันคงไม่ได้เข้ามห

จนะจ๊

นจะส่งงานให้ตอนเย็นนะ" หลังจากวางสายฉันก็หัน

ังจะเล่นเ

ุ่

กยุ่งหรอก พี

สุดที่รักเธอเถ

นั้นล่ะเค้าอายุมาก

กระเป๋าเพื่อทำรายงานที่ยังไม่เสร็จ แต่ยังไม่ทันได้เปิดเครื่องมือถือฉันก็ดัง ปราก

ครับน้

ยอยากกินอะไรเป็นพิเศษ

อกน้องติณณ

ผมจะแวะซื้อบังลอยไข่ห

์ก็จะต้องซื้อมาอยู่ดี หลังจากวางสายฉันก็มีความรู้สึกรับรู้ได้ถึ

เหรอน้องชายสุดท

ื้

ด้ทุกวัน

ปติวให้น้องติณณ์ที่บ้านอาเตก็ได้นะ" ฉันคิดว่าจะตัดปัญห

่ได