ุษย์หมาป่า ลืมไปแล้วเหรอ อย่าว่าแต่มนุษย์หมาป่าเลย หมาป่าสักตัวยังไม่มีเลย" ปริ๊นเลิกคิ้วสูงจ้องหน้าชายหนุ่มผมยาวสลวยราวกับหญิงสาวหากเส้นผมเป็นสีเงินแกมขาว ส่วนร่างกาย

าเจอเขา...ปริ๊นมองหน้ารุ้งที่ยังยืนมองฮั

ว่าขนาดเจ้ายังพูดกับหมาได้ แล้วทำไมข้าถึงมาจากเมืองไลแคนโทรปไม่ได้" ฮันเตอร์ขมวดคิ้วจ้องปริ๊นแล้วเอ่ยค

อกไปทำมาหากิน ไม่มีเวลาวุ่นวายกับธุระของพวกทีนวูล์ฟหร

ว่าชายหนุ่มสติแตกไม่ได้เดินตามเขาเข

ูหน้าประตูให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้เข้าห้องผิดเพราะในห้องที่เขาเพิ่งเดินเข้าไป

์ชี้นิ้วเตือนเหมือนเป็นความผิดของเจ

ปริ๊นโบกมือแก้ตัวแต่แล้วก็เปลี่ยนใจเพราะ

นอย่างจริงจังก็คือเรื่องมารยาททางสังคม เพราะเห็นได้ชัดว่ามนุษย์หมาป่าไม่เข้าใจ

อตกลงและสัญญาว่าจ้าง" ฮันเตอร์กล่าวด้วยสายตาใสซื่อพลางยื่นถุงผ้าลินินสีทองปักลายด้วยด้ายสีดำเ

รับแขกซึ่งตั้งอยู่ตรงหน้าโซฟาที่ฮันเตอร์เพิ่ง

้นเมื่อเห็นแท่งทองคำแท้ขนาดความยาวประมาณหนึ่งนิ

็นเรื่องที่ทำได้ยากที่สุดเพราะมนุษย์ธรรมดาอ่อนแอเกินไป ถ้าถูกพวกเรากัดจริง ๆ ก็คือตายสถานเดียว พวกเรามีระบบสืบพันธุ์ที่คล้ายคลึงกับมนุษย์ธรรมดาและไม่มีความจำเป็นที่จะต้องสร้างกองทัพด้วยการแปลงมนุษย์ หรือถ

่ฮันเตอร์ยังไม่กล้าขยับตัว เจ้าของบ้านจึงเด

ข้ามของเจ้าขาวซึ่งตอนนี้เขาเชื่อแล้วว่ามันได้กลายร่างเป็นมนุษย์หมาป่าจริง ๆ เพราะเขาเห็นแววต

ฮันเตอร์ละรายละเอียดของเรื่องฟีโลโมนออกเพ

่งข้าได้ยินเจ้าเล่นเพลงนั้นในวันที่ข้าเดินทางไปโลกมนุษย์เป็นครั้งแรก ข้าถึงอยากรู้ว่

ไว้เกือบสองเดือนแล้ว ส่วนอีกใจหนึ่งก็หวั่นว่าหากวันหนึ่งไอ้หน้าหมานี่เกิดหมั่นไส้เขาข

อ" ฮันเตอร์เอียงคอถ

ะดุ้งเพราะคิดว่าฮันเตอ

สียงเรียบแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้พร้อมกับเ

ปริ๊น แล้วชี้ไปที่สร้อยเงินที่ถูกวางอยู่บนชั้นหนังสือในห้องรั

าฮันเตอร์ต้องการจะสื่ออะไรเพราะหลั

สั่ง ปริ๊นทำตามเพราะเขาเองก็เคยสงสัยอย

ว่ามีสิ่งใดเกิดขึ้นกับเจ้าชายปีศาจเลยแม้แต่น้

เอ็กซูโร' (Exuro)" ฮั

พูดตาม แต่ก็ยังไ

ิตของเจ้าจะตายหรือจะรอดก็ด้วยคำคำนี้" น้ำ

้งสมาธิแล้วตะ

กซูโ

และเนื้อของฮันเตอร์เริ่มไหม้จนแม้แต่ปริ๊นก็ยังได้กลิ่นผ

มาเสียงดัง สีหน้าของเจ้าช

ิ๊นปัดสายสร้อยออก

ห้ดี ข้ารับรองว่าจะไม่มีชาวไลแคนโทรปคนไหนที่จะทำร

าอีกไม่กี่ชั่วโมง แผลนี้ก็จะหายเป็นปกติ เขาแค่ต้องทนเจ็บอีกนิดหน่อย แต่ถ้าสิ่