สูงสุด เขาจึงยอมให้สาวใช้ของนางติดตามมาเพียงคนเดียว ใ
บข้า เจ้าต้องยอมรับ
รถม้าคันหนึ่งซึ่งไม่ได้ติดตราประทับจวนใด เป็นเพียงรถม้าของชาวบ้านธรรม
สาวใช้ของข้า มิใช่ค
ชะตาชีวิตก็ดียิ่งเพราะมีคนอุปถัมภ์ชุบเลี้ยงมาอย่างดี ทว่าเรื่องพว
่าสิ่งใดท่านพ
โจวหลิวหย
ัวเองว่าบ่าว ทุกเรื่องของข้าเจ้
ช้ของกูหลี่เอ๋อร์ที่อยู่ในชุดชาวย
าไม่ต้องถึงมือเสี่ยว
ด มีไหวพริบแน่นอนว่านาง
ั้นก็ออกเ
กียงพายุที่พอจะมองเห็นใบหน้าของกันและกันได้อย่างชัดเจน ทว่าสายตาของกูหลี่เอ๋อร์
นพี่
บดวงตาที่ลึกล้ำดุจบ่อน้ำนั่นทำให้น
เราจะไปต้องผ่านเมืองจำน
าล เขานั่งอยู่ตรงพื้นรถที่ยกสูง ปูด้วยแผ่นหนังจิ้งจอกผืนใหญ่ช่วยให้คว
ราวสิบสองเมือง ไม
หร่หรือเจ้าคะ จึงจะได
นใดขัดขวาง ระยะเวล
ู้เป็นมารดาแล้ว ก่อนที่นางจะออกเดินทางฮองเฮายังได้
รู้ดีก่อนหน้าฝ่าบาทยังรังเกียจแม่นัก ทว่าสุดท้ายก็มอบหัวใจให้แม่เพราะความใกล้ชิด หลี่เ
าของนางบึ้งตึงนัก ใจของคนจะเ
นทนากับนางอีก กูหลี่เอ๋อร์บัดนี้จึง
ถูกเคลือบเอาไว้ด้วยไข่มุก กลิ่นอายสูงส่งแผ่ออกมารอบกายปกติเขามักจะตีสี
ิดอาการง่วงงุน นางนั่งอยู่บนพื้นด้านล่างที่ปูด้วยแผ่นหนังจิ้งจอกเช่นกัน เมื่อเห็นว่าเขาไม่
วนอน สองมือกอดเตาอุ่นเอาไว้ภายใต้เสื้อคลุมผืนโตและมีบุ
วใช้นางก็ยินยอม ขอเพียงมีเข
อ๋อร์ตื่นขึ้นมาก็พบว่าแสงแดดอ่อนอบอุ่นกำลังพ
นที่นางห่มให้โจวหลิวหยางเมื่อคืนนี้ บัดนี้ได้อยู่บนร่างกา
รมของนางได้กล่าวเอาไว้จะเป
บฉีกยิ้มจนปากถึงรูหูไปแล้วทั้งยังหัวใจเต้นระรัว ใ
นเดียวอยู่นั้น เสียงอันคุ
ื่นหรือย
มาจากรถม้า โผล่ใบหน้าเล็กขาวออกมาเล็กน้อย เพียงปะทะกับความเย็น
้ว แต่ห
กล่าวอย่าง
น้าเสียหน่อยนะเจ้าคะ บ่
มหนาวของจริงกูหลี่เอ๋อร์จำต้องปรับตัวเล็กน้อย ทว่าถึงเสี่ยวเหมยจ
คิ้วกระบี่ของคนผู้นั้นขมวดมุ่น มองสตรีที่เพิ่งรับปากเขาว่าจ
ยในมาที่ห้าอวัยวะอินหกอวัยวะหยางจะ
ัดผ้าเดินจากไป กูหลี่เอ๋
อกตรง ๆ เจ้าค่ะ หลี
หลิวหยางถึงกับเดินส
ไม่รู้ตัวอีกว่ากำลัง
กรถม้าได้ แต่นางก็ยังห่อตัวเป็นบ๊ะจ่างก้อนกลมอยู่ดี หลั
าบกลายเป็นน้ำแข็งส่องประกายวิบวับล้อกับแสงแดดอุ่นเจิดจ้าคล้ายอัญ
ยางที่นั่งอยู่ข้างกองไฟ กำลังกางแผนที่เพ
อยพร้อมกับเอ่ยเสียงแ
หากเจ้ายังคิดทำผิดข้อตกลงข้าจ
แสร้งลูบหน้า
มิใช่ความผิดข้าหากท่านต้องการให้ข้าต้มชาให้ไยไม่ปลุกข
ือมระอา เขาหันกลับไปสนใจแผนที่
นั้นเป็นขอนไม้ท่อนยาว เขาหันมามองนา
ยับหนีเล็กน้อยเมื่อนา
ับเข้าไปใกล้เขาเช่นเดิม เรื่องอะไรต้องห่
เขาขยับไปห่างไปหลายชุ่น นางก็ขยับเข้าใกล้อีก ทำเช่นนี้ไปจนสุดขอนไม้ ในที่สุดเขาก็ล
ลี่เ
านรั
มีสิ่งใดให้หลี
งเขม็งเอ่
ๆ ข้
ลับเ
นนิบัติให้ความอบอุ่นคุณชายไ
ัดแขนนางออกเพราะกลัวตนเองจะใช้แรงมากเกินไปจนทำให้นางได้รับบาดเจ็บ ถึงจะน่ารำคาญทว่าอ
เดิน
่าทางจนใจของโจวหลิวหยาง องค์รัชทายาทผู้หนึ่งเกิดมาไม่เค