นเองบัดนี้อยู่ในเรือนเล็กแห่งหนึ่งของจวนที่

้วยสีผ้าต่วนสีแดงอันเ

่ที่นี่ได

ุจเต้าหู้ ใบหน้างดงามเกลี้ยงเกลายิ่งนักแตกต่างจากคนทั

กคนชั่วทำร้ายที่กลางตลาด นายท่านตัดสินโทษปรับและโบยคนพวกนั้น

งเต็มไปด้วยกลิ่นยาสมุนไพร ไม่ต้องบอกก็รู

ี่ช่วยข้าคื

ิ้มแล้ว

กคำถึงท่านว่าให้พักรักษาตัวอยู่ที่นี่จนกว่าจะหายดีค่อยกลับบ้

่มีท่านนายอำเภอ

นนั้นท่านนายอำเภอย่อมต้องดูแ

งวังหลวงอยู่แล้ว ในเมื่อผู้ที่เหนือกว่าสั่

่านายท่านเฉินจะม

ะจับคนมาคุมขัง ยังกำชับข้าว่าให้ท่านอยู่ให้สบายใ

พบรองหัวหน้าองครักษ์ผู้นั้นที่ให้ความช่ว

าจากับนางอย่างสุภาพแ

ส่งอันใดหรอก เจ้าอย่าเรียกข้าว่

ายุสิบหกแ

้อายุสิบแปดแล้วจ

บ่าวอีกเลย หากว่าเจ้าไม่รังเก

ียจเจ้าค่

ามีนามว่

ได้ข้าเป็นเด็กกำพร้าที่ท่านนายอำเภอรับเลี้

ช่นกัน ได้พบเจ้านับว่

ทบจะเรียกว่าไร้บิดามารดาและที่พึ่งพิงแล้ว คนทั้

าวน้อยนามเป่าอิงอยู่มาก ดูนางใสซื่อและบริสุทธิ์ยิ่งนัก สอบถาม

าไว้นอกจวนเดิมนางเป็นขอทานน้อยผู

รจึงรับเลี้ยงนางเอาไว้บัดนี้ท่านยายผู้ชราได้

ยอย่างปิดไม่มิด ทำให้หลี่ชิงสงสัยว่าความสัมพ

นางนอกจวนดูท่าว่าฮูหยินของนายอำเภอจะขี้หึงอยู่ไ

ก่อนที่จะประคองถ้วยโจ๊กหอม

ยเช็ดตัวและทายาให้ท่านแล้ว

จ้ามากเ

นไปได้ครึ่งชามหลี่ชิงก็อิ่มจึงบ้วนปากล้างมือ เป่าอิ

พรุ่งนี้ข้าจะมาช่

่นเจ้ามีก็ทำเถิดข้าไม

ิงส่า

ลายวันเจ้าค่ะ เห็นว่าบิดาล้มป่วยจึงต้องเร่งออกจากเมืองหลวงไปดูแลไม่รู้จะกลับเมื่อไหร่เมื่อท่านนา

เหมือนมีหินพันชั่งมากดทับร่างกายเอาไว้ขยับกายแต่ละครั้งทั

มอมาดูอาการและเจียดยาให้นางกิน จากนั้นยังกลับมาติดตามอา

ี่นี่ทุกวันทว่ากลับไม่ได้มาเยี่ยมหลี่ชิง เพียงแต่

รัดตัวพี่สาวอย่าค

้าก็รู้สึกติดค้างนายท่านอีกหนึ่งเรื่องแล้ว ข้าไม่

ังว่าตนเองจะได้กล่าวขอบคุณต่

ระทั่งสิบห้าวันให้หลังที่หลี่ชิงอากา