คย แป้งหอมเหลียวมาม

พอดีตัว สีน้ำตาลไหม้แบบนี้ ให้ตายเถอะ!! เหมือนพระเอกซีรี

นเข้าปากแล

แอบแลบลิ้นใส่ชายหนุ่มเจ้า

ด้วย” เรียวยกมือขึ้น เขาถลกแข

ธอขมวดคิ้ว ส่ายหน้าไปมา เกิดความไม่พอใจอย่างแรง เขา

จะปล่อยเธอเอง” ชายหนุ่มตั

ว่าขาด หอมต้องใช้เงินนะคุณ คุณจ

่นมานี่ เธอขาดรายได้ ที่สำคัญ เธอต้องจ่า

ลืมไปแล้วเหรอ เธอกำลัง

ากกักตัวไว้ครบยี่สิบสี่ชั่วโมง คุณไม่ใช่ตำรวจเสียหน่อย สมควร

แต่สิทธิ์ความเป็นคนของเธอล่ะ เธอไม่ผิด

่น “แต่ฉันไม่ปล

คะ หอมต้องใช้เงิน ถ้าหอม

งหอ

ยวไม่ได้อยากรู้ เขา

้า บ่ายถึงเย็นร้านขายผักในตล

ม่เคยอายที่ทำงานต่ำๆ เพราะงาน

ที

้าทำงานแทบไม่มีเวลาพัก เมื่อคำนวณดีๆ หล่อนแทบไม่มีเวลานอนเลย

เขาถามย้ำ แป้งหอมท

เริ่มงานเธอน่ะกี

บเสียไม่ได้ “หอมต้องไปทำงานตั้งแต่หกโมงเช้าค่ะ น

งไม่สว่างดี ลากยาวถึงสามนาฬิกา

ยเหรอ?” เรียวซักต่อ เขาลืมเ

ายทางค่ะ...หอมก็ต้องท

วามรู้นี่ ก็ต้องเอาแรงกายแลกมา ทุกๆ คนบนโลก ก็เป็นเช่นนี้ เธอ

หรือพี่ น

่งเบาภาระหนักๆ นี่ได้บ้างสิ เธอทำงานหนักเก

ว้ เธอเชิดหน้าขึ้นเพื่อให้น้ำร้อนๆ ในหน่วยตาไหลกลับเข้าไปในอก “หอมไม่มีใ

เรียวยังไม่เก็ต..

พร้า...โตมาจาก

ิ่มพิจารณาผู้หญิงตรงหน้าใหม่ หล่อ

่อ.

หอมได้

กมือขึ้นปาดบนใบหน้าเร็วๆ หล่อน

อาเป็นว่า ฉันจะจ้างเธอเป็นเลขาฯ ส

้ชายตรงหน้าพูดอะไร เธอไม่คิดว่าเ