็นอีก มิ้มจะเก็บไว้ให้ผู

ภีมภัทรย้อนถามยิ้มๆ แต่รอยยิ้มของ

ด้อย่างมิ้ม

ว้ให้เขาดูคนเดียว วันหลังอย่าเปิดหน้าเปิดหลังมาแบบนี้

มิ้มมาทำงานนะคะ ไม

ะนำเรื่อง

ับใจเหลือเกิน” อันดามันเบ้ป

ีกว่า อาขี้เกียจเถียงกับเราแ

ักหรือไงล่ะ” หญิงสาวไม่วายยอกย

น่ะ” เขาบุ้ยปากไปยังอีกมุมหนึ่งของห้อง อันดามันมองตามจึงเห็นว่ามีโต๊ะทำงานวางอยู่ชุดหนึ่ง บน

ม มิ้มไม่ใช่นักโทษของอานะ ที่ต้องอยู่ในสายตาอาภีมตลอดเวลา” อันดามันแหวใส

านให้มิ้ม จะให้อาเดินเข้าเดินออกทั้งวันหรือไง” ภีมภัทรย้อนเสียงเข้มดุอย่างคนที่เป็นผู้ใหญ่ที่มีเหตุผลมากกว่า ทำให้อันดามันรู้ส

บ้างล่ะคะ” เสียงหวา

ิบัติงานของบริษัททั้งหมด อาอยากให้มิ้มอ่านให้ละเอียด อ่

ือเปล่า” อันดามันอดถามไม่ได้ เธอคงเบ

แล้วกัน ถ้าอาเห็นว่าเราสมควรจะ

็นเตอร์ของบริษัทอยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ” อันดามันไม่ยอมทำตามง่ายๆ อย่างน้อยถ้าได้เป

ภีมภัทรตอบสั้นๆ

ด็จก

เดียว ไม่กล้าเสียงดังใส่เพราะเวลาที่ภีมภั

ย่างน้อยก็อีกสองวัน แม้จะยอมมาทำงานกับภีมภัทรตามคำสั่งของพ่อกับแม่ แต่เธอก็เลือกที่จะเริ่มงานในเช้าวันศุกร์เพราะติดกับวั

มองนาฬิกาบนข้อมือเป็นสิบๆ ครั้ง ในขณะที่ภีมภัทรนั่งทำงานเง

ินมาจนถึงเลขสิบสองพร้อมกัน ร่างอรชรหยิบเอากระเป๋าสะพายแล้วลุกพรวดพราดจากเก้าอี้อย่างด

ิ้มจะไ

ไม่ใช่เหรอ อาคงไม่ให้มิ้มนั่งอ่านเอ

งสูงลุกขึ้นแล้วก้าวมาหาที่โต๊ะ แล้วค่อยพูดบาง

หมือนกัน เดี๋

ว่าชวน ใบหน้าเรียวหวานจึง

งมิ้มเองด

กลัวอามากหรือไง” ภีมภัทรดักคอและท้าทายอยู่ในที

ิ้มต้อง

่ถ้าไม่กลัวอาอย่างที่ปา

ม่ไปกับอาภีมไม่ใช่เพรา

” ภีมภัทรแทรกขึ้นอย่า

วนี่คะ มิ้มจะได

ามันเป็นแ

คล้ายกับว่าไม่เชื่อถือสิ่งที่เธอพูดเลยแม้แต่นิด แต่เขาจะมารู้ดีไ