ร้านอาหาร เป็นชีวิตหนึ่งเดือนที่ลำบากแสนสาหัสแต่เธอก็ไม่เคยปริปากบ่นให้ใครได้ยิน ความเหนื่อยของ

ที่มาจับจ่ายใช้สอย งานนี้ถึงจะไม่เหนื่อยเท่างานวันธรรมดาแต่กลับได้รับการดูถูกและสายตาหื่นกามมากกว่า

ียดขาเพื่อบรรเทาความเมื่อยล้าแล้วเสียงโทรศัพท์มือถือก

ต้นสา

: มีอะ

ของพ่อดูไม

งกว่าเมื่อต้นเด

พรุ่งนี้แพรเข้างานกี่โมง ช่ว

แม่จะไ

่ว่าจะเอา

่พ่อให้แม่วัน

ใช่ลูก

รู้พ่อจะเสียใจเดี๋ยวแพรเอ

นมันของขวัญวั

๋ยวหนูก็ไปรับคืน หนูไม่อยา

กให้หนูเอาของที่แม

นนั้นมีความหมายกับบ้านของเรานะจ๊ะอย่าเอาไปให้คนอื่น

ม่ขอบใจหนูมา

แม่ทำให้หนูมาตั้งแต่เกิด พรุ่งนี้ห

ีบนอนเถอะดึกมาก

: สวัส

ายส

่บอกว่าเธอเป็นผู้ใหญ่แล้วสามารถใส่เครื่องประดับที่มีราคาแพงได้ เธอรู้ว่าพ่อกับแม่เก็บหอมรอ

าวั

านของมารดา เธอได้แต่ภาวนาขอให้มีร้านทองสักร้านเปิดแ

ร้านสีแดงที่อยู่ลิบๆ เปิดประตูเหล็กที่กั

่ามละลานตาแต่เธอไม่เจอใครเลยที่ด้านหลังเคาน์เตอร์มี

เอ่ยถามด้วยเสียงกระซิบกั

ครับ” วินสตันลดหนังสือพิมพ์ลงแล้วก็เจอกับหญิงสาวร่างโปร่งใบหน้าซีดเซียว

ลูกค้ารายแรกของวัน ตามมารยาทถ้าไปอุดหนุนแต่เช้าตรู่ไม่ควรต่อราคาให้พ่อค้าแม่ขายต้องเสียอารมณ์เพราะเขาถือเ

ผมก็น่าจะรู้” วินสตันกล่าวติดตลกเพราะเขาอยากให้หญิงส

กใสแจ๋วและเย็นเฉียบ เธอพยายามจะถอดตะขอท

านทองจะเป็นของพวกคนจีนไม่ใช่หรือ เกิดมาจนป่านนี้ไม่เคยเห็นฝรั่งหรือชาติอื่นเลยที่เป็น

ย่างสุดซึ้งเธอคงรักและผูกพันกับสร้อยเส้นนี้มาก วินสตันได้แต่คิดว่าถ้าได้รับสายตาอาลัย

ร้านให้ได้หมื่น

ลคิดคำนวณแล้วว่าการมีหนี้ก้อนโตเป็นเรื่องไม

นเพิ่มก็มารับส่วนที่เหลือ

แค่หมื่น

ู้เซฟแล้วหยิบเงินออกมา จากนั้นจึง

เงินมาไถ่ก็มาส่งแต่ดอกก็ได้” วินสตั

สียงเลื่อนลอย รสชาติของการส

านนะครับ” เขายื่น

น” แพรนวลเอ่ยลา นัยน์ตาหวานแต่แสนเศร้ามองส

ิงสาวแปลกหน้าแล้วรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด นามสกุ