งียบอยู่นาน เพราะมัวแต่ก้มหน้าก้มตาทานอาหารเ

มองน้องชายฝาแฝดของตนเขม็ง แม้อยากจะนึกขำในประโยคท

งอื่นต่อเถอะ เดี๋ยวค

สั้นๆ แล้วจึงก้าวเดินออกมาจากบริเวณ

นหมดแล้ว จึงได้ลงมือเก็บกวาดจานชาม

หลังนี้ตามห้องต่างๆ ระหว่างนั้นหูก็ได้ยินเสียงรถยนต

งได้ย้ายอุปกรณ์ขึ้นไปยังชั้นบน ซึ่งมีทั้งห้องนอน และห้องทำงานของพวกเ

นั้นฉันขอเริ่มทำความสะอา

ร๊

่งทำงานอยู่ในนั้น พอถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไป

ข้

ามสะอาดที่ห้องนอนของคุณซานก่อ

อาดห้องนี้ได้เลยใช่มั้ย

ะคล้ายเป็นการอนุญาตกลายๆ

นัก ในใจก็แอบนึกภาวนาขอให้เขารีบลุกออกไปจากห้องนี้เร็วๆ ทว่าจนแล้วจนรอด

ไม่ไหวอีกต่อไปจึง

ะไ

เท้าของเขามีพรมอยู่ แถมฝุ่นก็เยอะมากจนมองเห็นได้ด้วยตาเปล

เพื่อนเล

ารมณ์เขาถึงเด

อื้อนเอ่ยติดขัด เนื่องจากกำล

างสูงละมือจากงานตรงหน้า แล้วยกแขนขึ้นกอดอก ท่าทางนี้ราวกับอาจารย์ฝ่าย

นจุดนี้ฉันคงเลือกอะไรไม่ได้ นอ

ากหนาพลันยกยิ้มโดยอัตโนมัติ “แต่ใช้ก

ข้าใจ ทว่าก็ไม่

้อง จะได้กลับมาทำงานต่อ” กล่าวจบร่างสูงก็ผ

ยกมือขึ้นเกาหัวพร้อ

สบอุบัติเหตุ ก็เลยทำให้นิสัยแปลกๆ ไปบ้า

อ่ยถาม เมื่อรถยนต์คันหรูหยุดจอดท

้งค์กลับไปพักผ่อนเถอะค่ะ” ฉันไม่อยากรบกวน

ลับบ้าน

ว้เขา ก่อนจะเปิดประตูก้าวล

ักหน้ารับเพราะรู้

เป็นเวลาที่ทุกคนต่างเพิ่งเลิกงาน ดังนั้นเมื่อรถเมล์มาถึงฉันจึงต้องขึ้น

สียงตะโกนโหวกเหวกขอ

่างฝืนไม่ได้ รู้ว่ารถเต็มแล้วก็ยังรับคนขึ้

ณ์แออัดนั้นมาได้ ท่อนแขนก็ถูกย

งไม่เหนื่อยเท่

ีใ

เมื่อลุงวินมอเตอร์ไซค์แ

ทำงานม

นพันปีไม่เคยถูกทักทาย จ

ใจน้องเองล่ะ” ประโยคนั้น

” ฉันรีบเดินตรงเข้าไปหาลุง

้ยังไงว่าฉันทำงานจนไม่สนใจคนที่บ้านตนเอง ฉันไม่เคยป

ี่จะได้พูดกันให้รู้เรื่อง ลุงก็

ละ ดูๆ น้องเองด้วยแล

ม่ใช่มาเสี้ยมให้ครอบครั

ร๊

ตูเข้าไปในบ้านแล้วเจอหน้าแม่ ฉั

อกับเพื่อน” แม่ตอบด้วยน้

นจึงล้มเลิกความตั้งใจที่จะซักถามเร

ู้เรื่องก็คงไม่สาย แต่อาการของแ

ไร แม่ก็เริ่มไอหน้าดำหน้าแดงอีกครั้ง ภาพที่เห็นตรงหน้าไม่ทำให

หรอก หนูได้งานใหม่แล้ว เด

าลูก” พอถูกแม่ย้อนถามกลับมาแ

าเหตุคงมาจากการที่ฉันฆ่าเจ้

เพื่อน รับรองว่าไ

ให้เงินเยอะอ

่วงหรอก” บางทีฉันก็สงสัยเหมือนกับแม่ แต่ม

คน เนื่องจากได้เงินเดือนสูงกว่าคนทำงานหาเช้ากินค่ำทั่วไป และใช่ว่าชีวิตจริงจะไม่มี

องเถอะนะ แม่แก่แล้วคงอยู่ได้อีกไม

อมกอดท่านเอาไว้แน่น “ที่หนูพยายามทำทุกอย่างก็เพื่อแม่

ไรที่ร้ายแรง แค่นี้พวกเราก็ลำบากกันมามากพอแล้ว ฉันกลัวว