หนะ แวบไปแวบมาเหมือนคุณเลย” ท้ายประโยคเธอหันไปพูดก

.. ก็ผมเป็

งหัวหน้าแก๊งคาซิบโชล ก่อนที่ผมและมันจะถู

วว่าลา

สองคนตรงโต๊ะทานอาหาร ส่วนโยเกิร์ตน่ะหรอ... เธอปลีกตัวกล

นข้างหนึ่ง แต่ไม่ได้ปรายตาไปมอง

..” คนตรงหน้าพูดก่อนจะเว้นช่วงไว

มของผม นายใหญ่ของคาซิบโชลก

ั้นจะตามหาได้ไง” คำพูดของค

. ลืมบอกเรื

ที่สมองก็ทำหน้าที่ครุ่นคิดไปด้วย ผมไม่

้ฉันรู้เบาะแสของผู้หญิงคนนั้น” โคลด์เกริ่นนำ

... ขาวดำ... สูงต่ำอะไรเงี้ย” มันเอ่ยต่อเมื

งพันปีก่อน” จบคำสารภาพของผมคนตรงหน้าก็ขมวดคิ้วมุ่น สีหน้าของมัน

ุมศพเธอหรอ” โคลด์โวยวาย ก็จริงของมันนั่นแหละ... แต่ผมแค่รู้สึก... รู้สึกว่

ิษฐานของผม และโคลด์ก็ทำหน้าแปลกใจทันทีที่ได้ยิน

ไพร์หรอ” หัวหน้าแก็งคาซิบโชลคาด

ยมาจากแม่มด” จบประโยคของผมโคลด์ก็ทำ

ม่สูญพันธุ์ไปหมดแล้วหรอ” คนตรงหน้าบ่นออกมาเหมือนอับจนหนทาง ก็เพราะอย่างนั

นี่ไง” จบประโยคของผมคน ตรงหน้าก็

เวรก

บเธอคนนั้นผมก็เล่าให้มันฟังหมด ผมก็แค่อยากเจอเธออีกสักครั้ง อยากจะถามเ

วยใบหน้ายิ้มแฉ่ง มือทั้งสองข้างของเธอถือจานใส่แ

พูดขอบคุณกับเธอ แต่... ปกติแล้วคนส่วนใหญ่ก็ทานแพนเค้กกับน้ำผึ้งไม่ใช่หรอ ผมคิ

ครตเ

่ยก่อนจะกระตุกยิ้ม ตอนที่คนชอบราดแ

องตัวเองที่ยืนอยู่ข้างๆ ร่างบางจึงส่ง

สามีตัวเองเหมือนเป็นสิ่งที่เธอต้องทำทุกวัน โยเกิร์ตเดินไปคว้ากระเป๋า

ผ่นหลังเล็กๆ หายลับไป... ไม่รู้ทำ

หญ่ขนาดนี้แต่ผมกลับไม่เห็นแม่บ้านสักคน แถมโยเกิร์ตที่เป็นถึงนายหญิง

อง... แต่ฉันก็ไม่ได้ให้เธอทำคนเดียว

ิร์ตมาก่อน เธอชอบทำทุกอย่างด้วยตัวเองเพราะเธออยากให้มันออกมาดีที่สุด ต่อใ

่งอาทิ

เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเอื่อยๆ ตอนที่เฝ้ามองร่างสู

ฉ

ัดฉับเสียจนโล่งเตียงภายในเสี้ยววินาทีที่มันขยับ

มพำกับตัวเองเบาๆ อย่างหงุดหงิด ก่อนที่วินาทีถั

ินดังนั้นเจ้าของชื่อก็พ่นลมหายใจออกม

ี่” เจ้าตัวว่าพร้อมกับกาง