าไปหลายสิบนาทีเพื่อหาเรือข้ามฝั่งเพราะเท่าที่เดินหามานี่ก็เรือลำที่ห้าแล้วที่ปฏิเสธไม่ไปส่งหญิงสาวที่เกาะรังนกที่มีชื่อหวาน

ปเกาะรินจันทร์ ทุกคนก็ส่ายหน้าเดินหนีหล่อน มีเพียงลุงแก่คนหนึ่งที่แต่งกายราวกับ

คราะห์ร้ายเสียตัว โดนข่มขื

น แล้วยื่นเงินให้หนึ่งร้อยบาทตัดรำ

ี่เกาะนั้น”รุ่งอรุณถามแม่ค้าขายผลไม้ที่หล

กาะรังนกนะ... เขาไม่ให้นักท่องเที่ยวเข้าใกล้หรอ

ด้เห็นสิ แถบนั้นปะการังสวย น้ำทะเลใสอย่างนี้... น่าสนับสนุน

ผู้ว่าๆ จังหวัดเรียกประชุมขอความร่วมมือไม่ให้ทำแบบนั้นกับนักท่องเที่ยวก็ไม่ได้ผล เลยไม่ค่อยมีคนอยากไปส่งที่เกาะแถวๆ นั้นหรอก ใครก็รักตัวกลัวตายทั้งนั้นแหล่ะคุ

ไปที่ที่เขาเปิดให้เที่ยวดีกว่า สวยเหมือนกัน น้ำทะเลงี้สี

ทร์เป็นการส่วนตัว ไม่ได้ไปเที่ยว แต่ไม่รู้ว่าทำไมไม่มีเรือไห

ด้วยผ้าพันคอหลุยส์วิตตองสีน้ำตาลตัดกับผิวขาวจัดของแก้มที่มีจุดแดงเรื่อๆ ด้วยต้องแดดต้องลมเป็นเวลานาน นางมองเลยมาที่กระเป๋าหนังยี่ห้อเดียวกับผ้าพันคอคล้องไ

ินทร์ก็พอฟัง ถ้าไม่ได้เป็นนักท่องเที่ยวที่อยากไ

งนี้คงไม่เค

ลมหนักๆ ก็ไม่ค่อยสบาย ถ้าไม่มีธุระกับนายหั

กภายนอก จนเมื่อวันหนึ่งเหตุการณ์บางอย่างทำให้ชีวิตหล่อนพลิกผันให้เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ หล่อนหันหลังให้เรื่องการรักษาและวิชาการมาใช้ชีวิตเป็นผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง จึงได้เปิด

จะไปหานายหัวจะต้องไปยังไง ป

จดีมีน้ำใจ... ถ้ามีธุระที่เกาะนั้นก็จะพาไปถามดูที่ท่าเรือโน้น...

ุณมากค

งชาวบ้านบนเกาะกับบนฝั่งและยังใช้ในการบรรทุกของอีกด้วย อีกลำหนึ่งคือเรือสปีดโบ๊ทขนาดบรรทุกไม่เกินยี่สิบคนลำสีขาวใหญ่ใหม่เอี่ยม เรือทั้งสองมีธงชาติไทยปักอยู่

นหนอถึงจะได้นั่งเรือลำเล็กที่น่าจะรวดเร็วและสะดว

่างดำคล้ำที่ดูแลเรือสป

สีขาวอยู่ ฟังไม่ทันจึงได้ทำหน

สปีดโบ๊ทเกาหัว ผมทรงเดทร็อคที่ทำตั้งแต่ตอนที่ไปปล่อยเจ็ทสกีตามหาดเ

ำ ปากหนาสีแดงแปร๊ด ดวงตาคมโต และจมูกโด่ง หรือว่าจะเป็นพวกต่างชาติ แล้วชาติไหนล่ะ ตัวดำอย่างนี

ส แต่ดันตะกุกตะกักและพูดไม่ออกเพราะอีกฝ่ายยิ้มแฉ่งอว

ให้เอาเรืออกมารับเพื่อนผู้หญิงบอกแต่ว่าเป็นชาวต่างชาติคนอื่นๆ ก็เลยพร้อมใจให้เขาขับเรือมารับเพราะบรรดาคนในเกาะที่ขับเรือเป็นมีเขาพูดภาษาอังกฤษได้อยู่คนเดียวไอ้ภาษาอังก

ปีดโบ๊ทส่งชาวต่างชาติไปฟูลมูนปาร์ตี้ที่เกาะพะงันมาหลายปี หากว่างก็ไปปล่อยเช่าเจ็ทสกีตามหาดหารายได้เสร

งภาษาฝรั่งเศสแล้วไม่ได้ผล คาดเด่าเอาใหม่ว่าคนขับเรือคงเป็นชาวพม่า เพราะเคยได้ยินเหมือนกันว่าบางคนที่เข้ามาทำงานที่เมืองไทยโดยเ

ย่อมแต่หนาหนักจากหล่อน แล้วเชิญลงเรือไป... เรือลำนี้เป็นเรือพิเศษที่ส่

ฟองคลื่นสวยงามตามเส้นทางที่เรือวิ่งผ่านนั้นน่าพิศ ยามที่ได้เห็นโลกกว้างสวยงามเช่นนี้... หล่อนคิดอยู่เสมอว่าการเลือกที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตตัวเองใหม่

เกาะรินจันทร์อย่างคุ้นเคยเพราะเจ้าตัวมาที่นี่หลายครั้ง... เคเธอรีน่าขมวดคิ้วมุ่นเมื่อไม่พบเรือที่ควรจะมารับ

ไม่ได้มาเกาะนี้พร้อมกันกับอัครินทร์

ด กลับไม่มีเรือรอรับหล่อน ซ้ำยังติดต่อเจ้าของเกาะไม่ได้อีก จากที่อารมณ์ร้อนๆ เพราะแสงแดดแผดเผาก็ต้องกรุ่นโกรธกว่าเก่

้ใช้ช่วงเวลาอยู่กับเขาที่กระท่อมหลังงามท่ามกลางแสงจันทร์อย่างแนบชิดกับชายผู้เปี่ยมเสน่ห์