ไม่เกรงใจเพื่อน ไม่รู้ว่าอุปาทานไปเองหร

็บของไว้เองทุกอย่าง” พราวพิลาศ หัวเราะดังๆ ให้ได้ย

้ที่คอนโดนั่นแหละ ถ้าเกิดว่ามีโอกาสเมื่อไหร่ ฉันจะหอบไปบร

น แม้ว่าของขวัญที่เต็มไปด้วยความใส่ใจและเต็มไปด้วยชีวิตชีวาของพีร์จะถูกใจหล่อนและพราวพิลาศก็เต็มใจยกให้หล่อน แต่หล่อนก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นเจ้าของเลยสักครั้งเพราะมันเป็นของเหลือเดนของคนที่ให้ไม่อยากเอาคืนกับคนที่รับแต่ไ

ฟนก็ไม่มี ยังต้องมายุ่งยากกับเ

่ชอบอะไรที่ฝืนใจ...” พราวพิลาศพูดสิ่งที่ต้องการตามสายมาทำให้หนึ่งมีนาถอนหายใจดังพรืด เพราะรู้ว่าพราวพิลาศไม่ชอบของฟรี ถ้าไม่ใช่อะไรที่อยากได้

ของที่ผมตั้งใจจะให้ใคร ผมก็ไม่รับคืนทั้งนั้น ผมคงไม่สบายใจที่

ำพูดของพราวพิลาศแล้ว หล่อนก

า เนื้อไม่ได้กินหนังก็ไม่ได้รองนั่ง ต้องเอากระดูกมาแขวนคออ

์ว่าควรซื้ออะไรหญิงสาวถึงร

ร้ความคิดเมื่อซื้อให้ใครสักคนหนึ่งที่เราใส่ใจ

ันสุดๆ

อยากหามาตรการขั้นเด็ดขาดมาจัดการเพื่อให้หล่อนไม่ต้องมาเป็นแม่สื่อให้สองคนนี้เหลือเกิน คอยดูเถ

คำพูดของพีร์ให้หล่อนปวดหัวอีกแล้ว

นายแกใช่ไหม คอยดูนะ ฉันจะไปจีบลูกชายของเจ้านายแก แกจ

้หนึ่งมีนากลอกตา พอจะรู้แล้วว่าทำไมพราวพิลาศถึงไม่ได้สนใจของกำนัลจากผู้ชายท

อยกับพวกแกมากรู้ไหม ถ้าแกไม่คิดจะคบกับเขาก็เลิกให้ความหวังเขา บอก

กมีอะไรเหมือนกันมากเลยนะ ทำไมเขาไม่ชอบแกตั้งแต่แรกนะมีน... ฉันจ

ได้ ฉันไม่ได้มีรสนิยมแย่งแฟนเพื่อน” หนึ่งมีนาแหวลั่น... “ฉันต้องการให้แ

ะ บางที เขาคุยกับแกนานๆ เข้าแล้วหลงรักแกแทน แกอา

ีบลูกชายเจ้านายแก เจ้าชู้ดูแต่หน้าไม่มีหาง เป็

วก็ได้ เดี๋ยวฉันจะบอกพี่พีร์อย่างจริงจังว่าฉันไม่ได้คิดอะไรกับเขา ให้เขาเลิกมีความหวังกับฉันเร็วๆ นี้แน่นอนยัยมีน... ขอร้องแกอย่าทำลายความสุขของฉันเลยนะ

นกับนิยายของเพื่อนนักเขียนแกหรือเปล่า... จินตนาการ

จะได้ไม่รำคาญใจ... ดีกว่าที่แกจะแก้เผ็ดฉันด้วยการไป

เสียก็แล้วกัน... ฉันจะไม่ทำอะไรที่แกไม่ต้องการ แต่ถ้าแ

คนพูดจริ

ที่ต้องการแล้วหล่อนก็วางสายไป บอกกับตัวเองว่า

้นอีก... หนึ่งมีนาคิดว่าเพื่อนคงนึกอะไรได้ว่าอยากพูดอะไรกับหล่อนจึงเดินกลับไปหยิบโทรศัพท์ที่หัวเตียง แต่พอ

าหาหล่อนทำ