ขึ้นยืนและถอยมาสองก้าวเมื่อนึกขึ้นได้ว่าหล่อนจะโดนทำอะไร... เขามันบ้าชัดๆ ไม่รู้หรือไงว่านี่มันร้านกาแฟคน

กมากในสายตาของอัครวัตร อาเธอร์ พงษ์ภวเมธากุล ปีเตอร์สัน

หล่อนด้วยซ้ำที่เห็นท่าทางนั้น... เพราะมันเป็นอะไรที่ทำให้เขานึกสนุกและปลุกสัญชาตญาณนักล่าในตัวเขาให้ลุกฮือทุกครั้งที่นึกถึงท่าทางเหมือนลู

เอาง่ายๆ หล่อนคิดอะไรไม่ออกเ

ให้ไกลที่สุดอย่าให้ผมได้เจอคุณอีกไม

อมมือของเขามาได้หล่อนก็นึกถึงคำพูดของเขาอยู่ไม่กี่วันหลังจากนั้นหล่อนก็เริ่มเข้าสู่วงการและงานของหล่อนก็หนักหนาขึ้นเรื่อยๆ จนไ

นีผมไม่พ้น... ยินดีด้วยกับการได้เข้าร่วมเป็นส่วนหนึ่งของมิราเคิ

่งดูออกว่าหล่อนตกใจกว่าเก่าจนมันเรียกรอยยิ้มได

็นพิเศษและมีการล็อบบี้ตัวหล่อนไว้นั้นมันคงไม่ใช่เรื่องที่เกิดจากหล่อนมีชื่

่สถานการณ์สำหรับพิจิกามั

ต่อคุณมาเป็นนางแบบงานเปิดตัวเพชรสีชมพูคอลเลกชันใหม่ที่ลาสเวกัส...เขาโทรมาบอกว่าคุณเปลี่ยนใจรับงาน

มจ้องตาเพื่อค้นหาความจริงเนิ่นนานเพียงใดก็ตามหล่อนก็ยังคงอ่านความคิดจากดวงตาสีบรั่นด

ยๆ นั่งลงที่เก้าอี้บุนวมอีกตัวที่อย

นไปแล้ว... ในฐานะที่เรากำลังจะร่วมงานกันฉันว่าเราไม่ควรเอาเรื่องส่วนตัวเข้ามาเกี่ยวข้อง” หญิงสาวพ

กของอัครวัตรทำให้พิจิกาค

ับปากสิ่งที่หล่อนพูดมาเลยเพราะคืนนั้นคืนเดียวทำให้เขาพลิกแผ่นดินหาหล่อนและเฝ้ามองหล่อนจากมุมของเขาอย่างพอใจ... อีกทั้งการว่าจ้างงานเขาก็ว่าจ้างหล่อนเพราะเ

อนเป็นนางแบบดังระดับโลกเขายังเฝ้ายืนมองเฉยไม่ลงมืออะไรมาตั้งนาน... เขาจะทอดเวลาออกไปให้หล่อนตายใจสักนิดให้

้น นี่คงรบกวนความเป็นส่วนตัวของคุณมากพอแล้ว... ผมต้องไ

ิงสาวไม่ได้ฟังว่าเขาจะไปเช่นกันเพราะหล่อนตั้งท่าจะหนีท่าเดียวเมื่อเข

กับเขาครอบครองอยู่คือโต๊ะมุมในสุด ความตกใจบวกกับความรีบร้อนทำให้พิจิการีบเดินออกไปแต่หล่อนก

จิก

หันกลับ

ม่ทันได้ลิ้มรสสักนิดข้างๆ กันมีแท็บเล็ตขนาดแปดนิ้วตั้งอยู่ พิจ

หน้าที

อมรอยยิ้มแหยๆ ถ้อยคำอำลาถูกเอื้อนเอ่ยมาแผ่วเบาราวเสียงกระซิบไม่นานนักเจ้าของเรือนร่างบอบบ

องมาพบเจอกันอีก... เขาจำได้ว่าเคยบอกให้หล่อนหนีไปให้ห่างจากเขาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้... ทั้งที่บอกหล

งคาจากคืนนั้นคงได้

คุณชายแห่งวงการจิวเวลรี่ แววตาหมายมาดของเขาตอนนี้