วยความสุขใจกว่าที่จะมาร้อนรนว่าพวกคนคิดคดต่อราชบัลลังก์จักมาลอบทำร้ายในยามใด ยาม

งได้คิดการใหญ่คบคิดกับพวกแสนเล่ห์อย่างรามัญโจ่งแจ้งเช่นนี้ น้องเสียใจเหลือเกิน มิเพียงเราเท่านั้นที่ประสบภัยอันตราย หากแต่ไพร่ฟ้าประชาชนนั้นเล่า จะ

ฝ่อำนาจที่เขาเอามาล่อ พี่หวังว่าสักวันหนึ่งหากมังนียอนั้นตรองเสียให้ดี มันจักรู้ว่

ว่ารามัญนั้นมันไร้ซึ่งความปรานีเพียงใด มันโง่นักคิดว่ารามัญจักให้มันได้ครองเวียงเชียงรุ้งกับมันหากมันช่วยรามัญตีเอาเมืองเราได้ มันหาได้รู้ไม่ว่าคนมากเล่ห์อย่างกษัตริย์ราม

นั้น หากแต่ไพร่ฟ้าทั่วอาณาจักรคงคิดต่างกัน คงไม่มีข้าคนไหนจักอยากหลุดพ้นจากเวียงเชียงรุ้งอีกแน่แท้ เพราะถ้าหากอยู่ใ

็นทางผ่านของเมืองใหญ่ๆ เพื่อมุ่งหน้าสู่เมืองทางใต้เท่านั้น เวียงเชียงรุ้งจึงได้ไปยึด

ห้ ทั้งเก็บบรรณาการเพียงน้อยนิด ร่ำลือกันว่าประชาชนของจักรคำเทิดทูนกษัตริย์จากเวียงเชียงรุ้งมากกว่าองค์เหนือหัวขอ

งเลี้ยงเมืองทรยศที่ทำตัวราวงูเห่านั้นไว้ แต่อย่างน้อยที่สุดเราก็ต

ใช่หรือเพคะ” เจ้านางตรัสถึงบ้านพี่เมืองน้องเมืองเล็กๆ อย่างภูรัฐที่เป็นมิตรกันมาตั้งแต่บรรพบุรุษ เจ้าหลวงแห่งภูรัฐเ

ถึงสี่วัน แม้ว่าเราไม่พอใจเพียงใด แต่ประชาชนของเรานั้นได้รับผลประโยชน์ในด้านการค้าขายเราก็จักต้องยอม เพื่อประโยชน์ของไพร่ฟ้า เราจักยกจักรคำให้รามัญมิได้” เจ้าหลวงแสนสุริยะทรงถอนพระปัสสาสะ พระองค์เองทรงยอมรับว่าท

งการเมืองแร้นแค้นอย่างจักรคำเสียแต่น้อย เวียงเชียงรุ้งต่างหากที่มันอยากได้ อีกทั้งจักรคำเองก็เหมือนกับเป็นสมบัติของเราแม

ญในคราก่อน น้องเองก็นึกเสียแต่ว่ารามัญอยากได้จักรคำ ลืมตรอง

เราไปแน่ ผีฟ้าผีแถนคงไม่ยอมให้คนโลภม

คะ” เจ้านางตรัสกับพระสวามี ก่อนที