ตามท่านเสิ่นออ

์ขายหน้าที่เกิดขึ้น วันนี้วันดีแท้ ๆ ท

่นเอ่ยเ

ื่องอัน

นขณะที่หลี่ซินส่งเสียงร่ำไห้เอ่ยสะอึกส

านป้าสะใภ้ ที่ทำให้น้องหลันเอ๋อร์ไม่พ

รุษร่างสูงหล่อเหลาที่อยู่ตรงหน้า ทว่าสายตาขอ

หลันก็รู้สึกเจ็

ร์เจ้าทำอ

สองคนที่ร้องไห้ราวกับญาติเสี

ั่งสอนไปเล็กน้อยเจ้าค่ะ บ่าวเองก็ไม่เข้าใจว่าเรื่องเพียงเท่านี

ซินร

วามผิดของข้าเองเจ้าค่ะที่อ่อนแอ เพียงเห็น

วับไปมองหลี่ซินกล

ตเก่งเสียจริง ข้าก็แค่ตบสั่งสอนบ่าวที่นา

และสงสารหลานสาวอยู่มากจึงถือหางไม่น้อย ทว่าคนท

ห้พ้นตา พร้อมกับบอกให้หล

ค่ะท่

งหันมาบอก

องนี้เล็กน้อยเจ้าอยากจัดการสาวใช้อย่างไรก็ทำ

โหวเขามาสู่ขอหล

ป็นเช่

โหวบอกว่าแล้วจะได้พบกันบ่อย ๆ นั่นแสดงว

วกับนางแม้แต่น้อย เป

ล ถิงถิงรีบเข้ามาประคองสาวใช้ผู้ภั

ย่างสงบ เขาไม่อาจยื่นมือเข้าไป

แต่คิดว่าหลี่ซินอยู่ที่นี่คงถูกรังแกมาไม่น้อย เขาต้องรีบพาหลี่ซ

ันมองบิดาแ

านพูดจริงห

าบุตรสาวของเขาบัดนี้ได้ปักใจให

อเองก็ได้ตกปากรับคำไปแล้ว อย่างไรนางก็จะออกเรือนแล้วไม่อยู่เกะกะขวางหูขวางตา

ที่ผ่านมาก็พยายามให้หลีกเลี่ยงอยู่เสมอ ไ

าจึงต้องดูแลและส่งหลานสาว

จ เรื่องที่นางมีใจให้กับมู่หยางนั้นยังปิดบังบิดามารดาเอาไว้ ทั

ับแม่เถิด ไยหน

จึงคิดจะพานางกลับเข้าเรือน ทว่า

ากร้องไห้แต่ก

วกงกงก็นำพระราชโองการเข

องอันใดกัน กระทั่งเจียวกงก

่จวนแต่ไม่เจอ ดียิ่งนักที่พบว่าท่านอยู่ที่

าหร

ณหนูใหญ่เสิ่นที่ฝ่าบาทพ

ันมาทางท่านเสิ่นและฮูหยินพร

ณหนูเสิ่น อยู่พร้อมหน้

นางยิ้มทักทายเจียวกงกงซึ่งเป็นอีกผู้หนึ่

าทมีพระราชโองการเร่งด่วนเช่นนั

ทว่าไทเฮายังคงแต่งตั้งเป็นท่านหญิงให้มียศสูงกว่าส

อร

งเรือนรับรอง ทว่าคนที่ถูกเจียวกง

โหวรับรา

เข่า มู่หยาง

ะย่

ามดีนี้มอบที่ดินพร้อมกับทองคำหนึ่งร้อยหีบ รวมทั้งมอบเมืองจิ้งโหยวให้อยู่ในปกครองเก็บกินศักดินา ให้ออกเดินทางหลังจากนี้หนึ่งเดือนให้หลัง อีกทั้งฝ่าบาทเห็นว

้อยชัดคำถึงกับมือสั่น เขาย่อมตกใจที่จู่ ๆ ได้รับสม

ว่าสตรีนางนั้นมีสีหน้าสงบน

จะรู้อยู่แล้วในเรื่

ร่างกายของหญิงสาวสั่นเทา ปากซีดมือสั่นเ

หวรับราชโ

้ เขาเป็นเพียงข้าราชสำนักที่ไม่ได้มีเส้นสายอันใดผ

หนูเสิ่นผู้มีจิตใจโหดเหี้ยม ทว่าพระราชโอ

าบาท ขอทรงพระเจริญห

่ในมือของเขาแล้ว เขากำม้วนผ้าในมือแน่น หันไปมอง

้าจะไม่มีวัน

หยดลงมาราวเม็ดไข่มุก ดูบอบบาง

้หลันรับร

นี้ย่อมรู้เรื่องมาก่อน ยามนี้นางจึงเกิดลังเลเ

ัดป้องเป็นเด็กเอาแต่ใจ เสิ่นอวี้หลันรับพ

่นางเคยฝันเอาไว้บัดนี

ที่เจียวกงกงกลับไปนั้นบรรยากาศในโถง

บออกมาที่โถงนั่งอยู่ตรงกลา

ั่ง ท่านโหวจะว่าอย่างไรเกี

ก็จะแต่งกับ

งเสิ่นอวี้หลันด้วยแววตาสั่นระริก ท่าทางหวาดกลัวจนตัวสั่น ในขณะท

ิ่นอวี้หลันเช่นนั้นยิ่งไม่ต้องการใ

่นแกล้งหลี่ซินคน

ิ่นถอน

้อยู่แล้ว ดังนั้นหากท่านโหวตัดสินใจยอมรับ ข้าจะ

เสิ่นจึงหัน

ือไม่หากต้องแต่งเป็

รสาวพ่อค้าสามัญชนการจะแต่งให้ท่านโหวนั้น

ังมีเสด็จย่าเป็นไทเฮา เสด็จลุงเป็นฮ่องเต้ ต่อให้แต่งกับท่านอ๋องผู้หนึ่งเสิ่นอว

ลี่ซิน นางก้มหน้

โหวแม้จะเป็นเพียงอนุของท่าน

ินที่มอบให้แก่มู่หยางนั้นคล้ายจะตอกย้ำว่านางเป็นเพียงแค่คนนอกเท่านั้น และบัดนี้

นมารดาของเสิ่นอ

่าบาทคงไม่ได้รู้ถึงเรื่องของหลี่ซินกับท่านโหว ดังน

่มีผู้ใดล่วงรู้ หากจู่ ๆ จะเอาแต่ใจวิ่งไปขอให้พระองค์ยกเลิกพ

ดนักมิใช่หรือ

่งใจอยู่นั้น นางกลับมองเห็นป

ึกถึงความผิดปกติบางอย่าง จู่ ๆ นางก

่นดูจะมีบางสิ่งบางอย่างซ่อนอยู่ สิ่งที่

ั้นนางก็ตั

ยินดีทำตามพระประสงค์

กให้นางแต่งออกไปจ

ัก อย่างไรก็ไม่ใช่เมืองหลวงยังเป็นเมืองชายแดนที่แม้จะไม่ลำบากแต่เทียบกับที่นี่แล้วความสะดวกสบ

่าพวกเขาย่อมรู้ดีว่าเสิ่นอวี้หลันเป็นคนเด็ดเด

กัน ทว่าแล้วอย่างไรในเมื่อนางเองก็รักเขาเช่น

แล้วนางจะมีโอกาสที่จะครอบครองหัวใจของเขาได้อย

พระราชโองการเจ้าค่ะ