ถ้ามึงไม่ออกไปมึงเจอตีนเจอหมัดกูอีกชุดใหญ่แน่ แล้วอย่ามาร

อยากมีเรื่องกับคำรณเต็มท

หรอ” คำรณแม้เจ็บแต่ก็ยังโมโ

นิวนะเว้ยที่กลัวมึงน่ะ กูคือเปรี้ยว คนที่มึงต้องกลัว...อึก” อนัญญาปล่อ

ับมึงได้เจอเปรี้ยวอัดหน้าเล

ย เขาได้ยินกิตติศัพท์แต่ไม่เคยเจอกับตัว มาประสบก็วันนี้เอง แต่ความที่จรรยาเป็นแหล่งรายได้หลักของตน หากไม่มีจรรยาก็ไม่มีเงินจ่ายค่าใช้จ่ายในบ้าน แล

าปีของหล่อนด้วย จรรยาเคยคิดแจ้งตำรวจจับสามี แต่ได้เพียงแค่คิดเพราะตั้งใจจะทำครั้งใด สายหยุดมารดาของคำรณมาอ้อนวอนขอร้องไม่

รรยาอ่อนตามเคย ทว่า

กทำอะไรก็เชิญ แต่บอกไว้ก่อนนะว่า ถ้ามึงทำตามที่พูดล่ะก็ กูจะแจ้งความข้อหาทำร้ายร่างก

้วย เป็นคนนอกอย่า

ูด “มึงออกไปจากบ้านกูเลยนะ ถ้ามึงไม่ออกไ

ครัวแล้วไล่ตีคำรณ คำรณต้องวิ่งหนีไม้

ยวกูเจ็บนะ” คำร

กไปจากบ้านกูเดี๋ยวนี้” อนั

้ยว กูเอาคืนมึงแน่” พ

ิดดอกมึงแน่” อนัญญาตะโกนไล้หลังคำรณที่วิ่งห

มันจะอาฆาตแกนะ” จรรยาไม่ได้ห่

่มีทางกัดใครหรอก” อนัญญาพูดอย่างรู้นิสัยผัวเพื่อน “แกมาอย

้อน มันต้องมาตาม

งใจแต่งงานกัน หลังจากใช้ชีวิตคู่ได้เพียงสามเดือน คำรณก็เปลี่ยนไปกลายเป็นคนละคน ทุบตีทำร้ายตน ดื่ม

งานหลายวัน จรรยาจึงทำตัวนิ่งๆ รอโอกาสหนีคำรณไปให้ไกลๆ แต่ก็ห่วงทางบ้าน เรื่องหล่อนกับคำรณจึงดูเหมือนไม่ไปไหน และถูกมองว่าจรรยารักคำรณมากถึงอยู่ด้วยและยินดี

าไม่มีความเกรงกลัวคำรณแม้แต่น้อย “ฉันว่าแกรีบเอาเงินไปให้แม่ดีกว่

ขอบ

ญาที่ป่วยมานานแรมปี ดูแลจนกระทั่งนาทีสุดท้ายของอภิญญาหมดลง ทว่าอนัญญาก็ยังช่วยเหลือตนมาโดย