มใหญ่จันทร์วาดก็ฟุบอยู่บนพื้นไม้ตรง

เธอไม่ได้ฝัน เธอไม่ได้บ้า และ

งคือเร

นทร์วา

งหน้า ก่อนที่เขาจะคุกเข่าลงใกล้ ๆ เธอ แล้ว

นนี้เล่า ที่บ้

มองเขาน้ำตาไหลออ

ณหลวง

เขาสองแขนเรียวโอบรอบคอแกร่งเอาไว้แ

หญิงผู้หนึ่งกระโดดกอดแล้วร้องไห้อย่างเอาเป็นเอา

อกเขา คงเพราะที่นี่อากาศค่อนข้างเย็

กข้างนอ

ับ เรียกกระ

ังกอดคนตัวโตแน่น เขาหายใจเข้

ต้องเฝ้าหน้าเรือนเอ็ง

อร

ยบ คุณหลวงจึงค่อย ๆ

ผีสางก็ร้องไห

อดเขาอีก ถือสิทธิ์ที่เธอคิดขึ้นมาเองว่า

ครเดชถ

ได้อย่างไร จะรัดอยู่เช่นนี้ท

ล่อยแล้วจะถูกดูดกลับไปยังโลก

อใจกับคำพูดตรง ๆ โดยไม่กระดากนี้

ถึงคนเป็นด้วยหรือ หากคิดถ

หน่อย ที่หายไปก็คิดถึงคุณหลวงทุกวัน แต่ฉันควบคุ

ังไม่เข้าใจ คุณหลวงอัค

ฉันก่อนเถิดยามนี้มิใช่เพียงหล่อนที่เปียก หล่อนก็

อนทำให้เขาใจสั่นหวิว ๆ อย่างประหลาด แทบจะควบคุมตนเอง

าดมองเข

เปลือยส่วนบนเหมือนคราวที่แล้ว ซึ่งทำให้จันทร์วาดประหลาดใจเล

เรือนมักจะไม่สวมเสื้อตามแบบฉบับผู้ชาย

ะคะ ปกติไม่ใส่ไม่ใช่เ

ตอบ

หล่อนจะโผ

พราะฉั

ะเพราะ

ัวคิ้ว ทำท่าท

ดนั้นก็ได้ค

ฉันแล้ววางหนังสื

ือเอาไว้อีกมือหนึ่ง ขยับห่างจากร่าง

หรือเปล่านี่ อ้ะ ไ

ะยังห่อเอาไว้ในถุงซีลอีกชั้นป้องกันความเสี

ญ่ลงตรงโต๊ะเขียนหนั

งเขาเอาไว้แล้วเดินตามเขาต้อย ๆ ปล่อยให้เขาจ

้อผ้าเสียก่อน จา

ึ้นมาที่ชั้นสิบสี่แล้วตรงมาอุ้มหนังสือนี่เลยค่ะ ที่บ

งยิ้มเ

่อน อาจจะหลวมแต่ก็

ให้ฉันใส่จ

งเขาไม่ชอบให้ใครแตะของ ๆ เขาเป็นอย่างยิ่ง ยิ

อเขากลับ

ใส่ ดีกว่าให้

ว่าเธอจะได้ใส่เสื้อผ้าของห

รียบร้อยในหีบมาให้ ก็เปิดประตูเ

้วให้รีบ

ึงฉัน

มองหล่อนปราดหนึ่งเร

ง กลัวว่าหล่อ

งคุณหลวงคนเดียว จันทร์วาดหนอจันทร

แต่เฝ้ารอจันทร์วาดทุกวันจนคิดว

จะเป็นคนอย่างที่เจ้าตัวยืนกราน เขาเดินออกไปเงียบ ๆ ตัวโตกว่าเธอมาก แต่ฝีเท้าเบ

ร่ำบนเสื้อผ้าของเขา ยังมีกล

่วงโซ่อาหารชนชั้นมนุษย์พิเศษ ในยุคโบราณนี้ควา

ับไม่มีฝุ่นแม้แต่นิดเดียว กระท

แพง แต่เป็นกลิ่นหอมของดอกไม้อ่

าะขนาดที่ต่างกันอย่างมากทำให้เสื้อของ

นเดรสเล

ม่อยากใส่เลยสักนิดแต่ชุดชั้นในของเธอ

้ฝนไม่ตกเหมาะแก่การตากผ้า แน่นอนว่าเธอพาดเสื้อผ้

บเดินมาที่หน้าป

งเสร็จแ

ลี่ยนชุดใหม่แล้วเหมือนกัน เขามอง

ียหน้าต่อหน้าผู้ชายนะคะ

ัครเด

าเอ็นดู

ิ้มจนแก้มแดง เอาล่ะเธอ

องหล่อนเล่

ดชี้ไปที

ันเปียกทั้งหม

ลวงไม่ดีนัก เ

าต่างจะเรียกว

ม่ใช่

่ช่างเถิด เสื้อผ้าเปียกหา

ล้วหันมามองใบหน้า

นี่

ูกวางไว้ตรงกลางที่มีโต๊ะกั้น เขาไขตะเก

วยจะได้ไม

บคุ

นเมียสี่คนของเขาจันทร์วาดอ่านยังไม่ถึงตอนที่เฉลยว่าใครคือนางเอกผู้

มาได้อ

ของคุณหลวง อยู

น แต่คนที่อึ้งคือหลวงอัครเดช

่อน ฉันถึงจะต

หรือว่ารู้จักฉันดี

์วาดเ

อาหลักฐานให้ดูแต่ว่าหมึกมันหายไ

หล่อนก็โผล่มาอย่างไร้ร่องรอยกับตา จึงไม่อาจ

คือไม่ถูกต

ใ

ความว

สัยว่าคนที่ประพันธ์หนังสือแต่งเติมเรื่องใดเข้าไป

ดทั้งดีใ

รอคะ ไม่มีเมียแม้แต่

ก็ใกล้จะ

งคะ ฉันเพิ่ง

ดีใจเรื่

์วาดห

่แต่งงานนี่คะ แต่ก็ด

าย คุณแม่อยากให้เป็นทองแผ่

ึบ และเธอก็นึกถึงชื่อหนึ่งขึ

จ้าพระยาอะไรสักอย่า

ปลกใจที่เห็นว่าจ

อนรู

ว่าต่อไปจะมีเม

นี่ห

ูกยาก ที่ยังไม่แต่งงานก็คงเพราะก่อนหน้านี้คู่หมายจมน้ำตาย ก็

ู้มากเส

ทร์วาดดูผิดห

่าห์ฝันมานานว่าจะมีรักข้ามภพกับเขาสักครั้ง ก่อนที่จะมาที่นี่ฉ

ล่อนกับฉันอยู่คนละที่จ

ันรู้

ลวงต

พี้ยนไปบางส่วน ไม่อาจพู

ปอีกเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์

ึ้นมาเหยียบที่เก้าอี้แ

จันทร์วาดมิได้

น้าเกยคางลงบนเข่า คุณหลวงก็ได้แต่ส่าย

งมารยาทกันคะ คุณหลวงมีคนอื

หน้าไม่ถูกยั

ก็ไร้ตัวตนในภพนี้ไม่แน่ว่าอาจจะไม่ได้มา

บยืนยันและหน้าของเธอก็หนาเกินจะรู้

มาที่นี่อีกเมื่อไหร่ ในเมื่อไม่มีอะไร

ู้จักคำว่ารั

ักหรือ เป็

องการจะรู้ความ

วงไม่รู้ตัวหรอกว่าคนเขียนเขาเขียนให้คุณหลวงน่ะ เผ็ดแค่ไหน ดุแค่ไหน ถูกใ

่งครัดเรื่องการงานก็เท่านั้น เป็นข้าร

่คนพูดกลับพูดถึงอีกอย่าง

์วาดห

่คุณหลวงไม่ต้องเข้าใจหรอก ฉันเสียใจแล้วแต่ตัด

ดเขินเล็กน้อย

ุตรสาวของคุณหญิงสายหยุด อย่างไรคุณแม่ก็ต