แพร

อยจนทานไม่ลงฉันก็ขึ้นไปหยิบหนังสือบนห้องมานั่งอ่านที่สวนหลังบ้านซึ่งเป็นที่ๆฉ

มีอะไรเหยียบใบไม้ทำให้ฉันรีบหันไปมองรอบๆบริเวณ

๊ะ

กหลังพุ่มไม้ซึ่งก็ไม่ใช่ใครเป็นพี่พีทพี่ชายข้างบ้า

งที่แพร

ฉันถามพี่พีทหลังจากที่เขาลอด

ด้สองสา

ยนจบแล้

แล้วเข้ามหาลัยแล้วล่ะสิพี่จำได้ว่าก่อ

้เรียนต่อ

วทำไ

ฉันไม่รู้จะตอ

่าพ่อแม่เรา

.." ฉันเง

ยนต่อหรือเปล่า ถ้าให้

ค

าไม่ใช่ลูก" น้ำเสียงพี่พีทบ่งบอกได้ถึงความไม่พอใจพี่พีทเป็นพี่ข้างบ้านที่ฉันรู้จักมาตั้งแต่เด็กเพราะบ้านเราติดกันพี่พีทรู้เรื่องราวภายในบ้านของฉ

ะ" ฉันตอบพี่พ

ยากเรียนต

ากค

เราเรีย

นตกใจเมื่อไ

เค้าไม่ส่งเราเรียนพ

ราะเอาจริงๆเราสองคนก็ไม่ได้เป็นญาติกันเราเป็นแค่คนรู้จักเป็นแค่เพื่อนบ้านแม้จะร

องสาวของพี่พี่จะภูมิใจมากถ้า

งแพรท่านคงไม

็นคนส่งเราเรียนเองเงินของพี

บที่บ้านแต่ยังไงแพรก็ขอบคุณพี่พีทน

ออ เร

ันพี่แม่บ้านวิ่งมาตามบอกว่าแม

ปกันหมดแล้วเหรอจ๊

คุยกันที่ห้องรับแขก

ยวแพรจะรี

ทถามฉันหลังจากพี่

ค่ะ ยังไงแพรขอตั

เถอะเดี๋ยว

ันเดินก้มหน้าก้มตาเข้ามาในห้องรับแขกพอเงยหน้าขึ้นมาก็เจอสายตาดุและไม่พอใ

ล้วฉันมองหน้าเขาด้วยใจที่สั่นเพราะเขาคือ อคินคนที่ฉันรัก ใช่เขาจริงๆด้วยฉันไม่ได้ตาฝา