อด

พ” บ่นไปพรางเคี้ย

าก แล้วจะสอ

เธอเรียกคุณแม่ของตรีภพว่าคุณหญิงเสมอ แม้คุณแม่ของเขาจะให้เรียกคุณป้าเธอก็ไม่ยอม บอกแม่ของเธอสั่งมาให้เรียกคุณหญิงเท่

ยนระคนเอ็นดู มือหนายื่นไปหยีกลางกระห

วีรดายู่หน้าใส่ลูกชายเจ้าของบ้

าวเลยซักครั้งอยากให้เธอเติบโตเคียงบ่าเคียงไหล่เขาตลอดไป เขายังจำวันแรกที่พบเธอได้เด็กน้อยจ้ำม่ำตัวขาวแก้มแดงถือไม้กวาดที่ขนาดพอๆ ตัวเอ

เรา ไม่เค

แม่ด

รีภพจำได้ว่า บ้านเ

คนใหม่ของคุณผู้หญิงที่อยู่บนตึกใหญ่ตรง

านนี้ไม่ใช้แรงงานเด็กหรอก

่วยแม่ดาแม่ดาจะได้ไม่เหนื่อย’ เด็กน้อยย

จะเสร็จเป็นลมแดดพอดี’ มือหน

ปรวมกันหมดเลย น้องวีกวาดตั้งนานยังไม่ได้เย

่ชื

กก็มีแต่ความสุขนี