หนักหลวงของพระรา

ทั้งอุดมสมบูรณ์ มีผู้ร่วมโต๊ะเพียงสี่คนคื

ะ ๆ ส่วนท่านอ๋องสี่นั้นใช้ความว่องไวฉกอาหา

ๆ ปรากฏรอยลักยิ้มเด่นชัด แ

้าหรือ?" ท่านอ๋

บรับ แต่ก็ไ

ารสั่งสอนว่า "การเป็นภรรยาที่ดีจะต้องใช้มธุรสวาจากับ

อน แต่ข้าข

เดียวกันกับข้า ทั้ง ๆ ที่อาหารบนโต๊ะ

ด้แกล้งอาเฟยเพื่อเล่นสนุกต่อ

องสี่ น้อมเรียนไท่หวางเฟย และน้อมเรีย

วเข้มขมวดเล็กน้อย เพราะนึกไปว่า อ

องค์ชายเทียนเป่าถึงพระชายาอา

ข้างหนึ่งขึ้นลูบคางอย่างครุ่นคิดนิดห

อมคำนับรับคำสั่ง แล

ก่วก็นำจดหมายเข้า

อ่านแล้วทำหน้ายู่ย

"ข้าอ่านให้ฟังเอง..." แล้วอ่านออกเสียงว่า

จ้าสบายด

ังแกเจ้าอ

องครักษ์เพิ่

ี่รังแกเจ้

จ้ากลับมาอยู่ที่ต้าเหลียวก

ก็หยุดอ่าน ขบกรามกรอด เอ่ยลอ

หยุดอ่าน?

่านอ๋องสี่กล

นตัวอักษรมากมาย ท่านว่าหมดแล้วได้อย่างไรกัน

ต่รู้ว่ามันเป็นอักษรต้าเหล

ท่านอ๋องสี่

ชายาอาเฟยเร่ง "

ต้องอ่านออกเสีย

ก แล้วอาเฟยล่ะ คิด

หลี่ชิงสำลักน้ำชา

เพื่อปรับลมหายใจของอีกฝ่ายให้เข้าที่เข้าทาง พลาง

รับ" หลี่ชิงตอ

สั่งต้าโก่ว ที่ชะงักไป

งอ่อย รู้สึกว่า...อยากหาย

จึงจำใจต้องอ่านจดหมายขององ

ร้านน้ำชามีกำไรเป็นกอบเป็นกำ ข้าเอาเงินกำไรไปซื้อแกะและม้าให้

นดังนั้นก็ย

าร ข้าจึงคิดจะช่วยอาเฟยให้ถึงที่สุด โดยยกแกะและม้าของข้าให้แก่อาเฟยจำนวนหนึ่ง เพื่อให้แกะของอาเฟยครบหกหมื

วถามอาเฟยว่า "อาเฟย เจ้าต้องการจะทำอะไรหรื

เอ่ยเสียงสดใส "ข้า

!!" หลี่

องยอมเป็นภรรยา ให้ท่านอ๋องสี่เป็นสามี" อาเฟยเม้มปากสีชมพูสดของตนนิดหนึ่ง ก่อ

ขนาดนั้น?" ท่านอ๋องสี

ลี้ยง ๆ ไป มันก็ต้องตกลูกใช่หรือไม่? พอมันตกลูกมาก ๆ เข้

นอ๋องสี่เอานิ้ว

ม้าอีกสามพันตัว...จากนั้นก็ใช้แกะสามหมื่นต

้ว...ได้แต่หล

านอ๋องสี่ถามอาเฟ

เฟยตอบอย่างไ

กเสียวสันหลังวาบ

วมากกว่าอ่อนโยนหรือยินดี "อันที่จริง...ข้าก็อยากเป็นภรรยามากกว่าสามี แต่เพ