แม่หญิงอย่าวิ่ง

งชบาวิ่งถลาออกมาจากหอนอนอย่างเร็วรี่ เพียงเพราะเธอทราบจากนางแจ่มผู้เป็

ม้ แล้วคุณพี่

นหาใช่คนที่เธอตั้งตาคอยไม่ แม่หญิงก็ถึงกับหน้าสลด คนที่อย

พี่ทัพ ไยไม่

็ก แม้เขาจะสนิทสนมกับแม่หญิงชบา แต่แม่หญิงตัวน้

ห็น ๆ กันอยู่ว่าคุณพี่ไม้อยู่ตรงนี้แล้ว อีกอย่าง

ายหนุ่มตรงหน้าราวกับไ

แค่เพียงพี่ทัพซื้อขนมแลของเล่นมาฝาก

่ยอย่างร

สียหน่อย คุณพี่

าอย่าช่างต่อปากต่อคำกับผู้ใหญ่ พ่

นแม่ทำให้แม่หญิงถึงกั

เจ้าค่ะ

แม่ แล้วนี่ไยเจอพี่เชื้อแล้วมิไหว้

ึงเสียงดังพร้อ

่ะคุณแม่ กราบคุ

ผู้เป็นผู้คนหน่อยหนา รู้จักกราบไหว้ผู้หลักผ

ยแม่หญิงนั้นทโมนราวกับชายหามีความเป็น

ากของมาให้ข้าอีกแล้วรึเจ้าคะ

ร้อมยิ้มหน้าบ

ไม่ แต่เป็นของพ

ุณพี่ไม้จึงให้ของแก่ข้า ผิดวิส

ม่หญิงน้อยนั้นช่างต่

้เจ้า พี่มิกล้าจักมามือเปล่า เล

ววันนี้คุณพี่ทัพมิได้ฝากส

ใ

้อยก็มิม

ม่

อกกันดอก

เธอติดมือมาด้วยทุกครั้ง แถมนายช่างไม้ยังเล่าเรื่องร

่ทัพมิได้ฝากสิ่งใ

ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา เธอเอาแต่เฝ้ารอคุณพี่ทัพ แม้ไม่ได้เจอตัวแต่ได้ของฝากไว้ดูต่าง

ืมคนที่เฝ้าคิดถึงเขาอย

ิได้ฝากของมาให้เจ้าเพราะว่าเขาต้องการ

าแม่น้องน้อยหน้าสลดก็ถ

ไม้ว่ากระไ

ง บัดนี้กลับเจิดจ

วอยู่ที่ท่าน้ำข้างล่า

่ทัพมาหาชบาแล้ว

ไม่คิดชีวิต ตั้งใจจักก้าวขาลงกระ

อใดจักเป็นแม่หญิงงามพร้อมกับเขาเสี

ิ้มเพราะเขาก็เห็นแม่ชบาน้อยเป็นเช่นนี้มาตั้งแต่เล็กก็เลยชิ

าหงายหลังล้มลงไปอย่างแรง ในจังหวะนั้นเรียวปากจิ้มลิ้มของแม่หญิงก็ประกบเข้ากับปากหยักในทันควัน คนใต้ร่างนั้นถึงกับอึ้งงันด้วยไม่ทันได้ตั้งตัว ดวงตาสีดำดั่งนิลหลับพริ้มริมฝีปากนุ่มนิ่มนั้นน่าหลงใหลนัก เพียงสัมผัสก็ให้รู้สึกถึงความนุ่มละมุน และยิ่

อ้

าเพราะรู้สึกจุก เธอเพิ่งเข้าใจเพลานี้เองว่าเพราะเหตุใดใคร ๆ ถึง

นก็เพิ่งจะหาเ

ไหนฤๅไม่

พี่ทัพเป็นอย่า

อสายตา เพลานี้แม่ชบาน้อยของเขาดูเหมือนจะ ‘โตขึ้น’ อีกหน่อยแล้ว ผมที่เคยตัดจุกไปบัดนี้

ล้วเป็นอย่างไรเห็นฤๅไม่เจ้าค่ะ พลอยทำคุณพี่เจ็บตัวไปด้วย ดี

ของนางแจ่มทำให้นายช่างทัพ

ุกออกจากร่างของผู้มาเยือน แม่หญิงช

ี่ใดบ้างเจ้าคะ ช

อาจรอดพ้นสายตาของนายช่างหนุ่มที่เฝ้าจับตาดูอยู่ทุกอิริยาบถ คนตรงหน้าโตขึ้นแลเปลี่ยนไปมาก แต่แล้วอย่างไร ก็ยังทโมนไพรอยู่ดี แค่คิดก็ทำให้ผู

แม่ช

ี่ชบาของคุ

่ยบอกทั้ง

เจอกันนานก็ยังทำกระไรเป็นเด็ก ๆ อยู่เลย

งตรงหน้า แม่หญิงจับเอามือหนาที่จับศีรษะตนไว้ม

เท่าใดแล้วที่มิได้เจอคุ

อมคล้อ

ะคุณพ่อท่านเจ็บไข้ พี่กับพ่อไม้ต้องดูแลงานปั้นสัง

ไม่ใช่เป็นสาวก็ไม่เชิง แต่ยังดีที่กลิ่นกายแลผมเผ้านั้นหอม

ะ มิเป็นไรดอกเจ้

ยหัวใจที่เคยพองโ

ินาน กราบคุณน้าเสร็

กันแท้ ๆ นี่จักกลับแล้วรึเจ

เปิดตลาดใหม่ พี่มาเพียงบอกลาเจ้ากับทุกคนที่เรือนนี้ คงอีกนานกว

นานหนาเจ้าค

ี่สาวไป คนที่เธอสนิทด้วยที่สุดเห็นมีแต่เพียงคุณพี่ทัพเท่านั้น

งไห้ดอกเราได้เ

็ดน้ำตาให้

งกลับไปพร้อมกับถุงหอมที่แม่หญิงชบาเพิ่งหัดทำเป็นครั้งแรก แม่หญิงชบาตัว

ไม่มีวันหวนกลับ พ่อกับแม่ของเธอเดินทางไปร่วมงานศพด้วย แต่เธอไม่ได้ไปเ

กทำให้นับตั้งแต่นั้นมาเธอจึงไม่ได้เห็นหน้าค่าตาเขาอีกเลย มีเพียงนายช่างไม้ และแม่นายจันทร์เท่านั้นที่ยังแวะเวียนมาเยี่ยมเยียนพ่อแม่ของเธออยู่บ่อยครั้ง