าจะหยิบจับสิ่งใดก็นำพาเรื่องยุ่งยากมาให้คนอื่นต้องแก้ไขเสมอ แต่นางก็ไม่ยอมแพ้แน่นอน คิดได้ดังนั้นนางจึงลุกขึ้นเก็

ซ่อตื่นแล

นแล้วยกตะกร้าใส่เสื้อผ้าจ

งไหม” ไป๋เซ่อถามแล้วเดิน

เซ่อพูดขึ้นแล้วพยักหน้าไปทางห้องครัว “พี่สาว

ลัง ใช้เวลาไม่นานนางก็รีบเดินเร็วๆ มาช่วยเด็กคนอื่นๆ ในครัว ต่างคนต่างทำหน้าที่ของตัวเองโดยไม่เกี่ยงงอน ไป๋เซ

่ยทักทาย ตนเองนั้นตื่นนานแล้วแต่

ร้อมแล้วมากินกันเถิด”

ามองทางหญิงสาวที่สวมเสื้อผ้าตัวหลวม “รอลี่หยางเ

มีปัญหากับเสื้อผ้าท

ร่างกายมิดชิด หมอมู่พอจะเข้าใจสายตาของหญิงสาว นางดูไร้เดียงสาราวเด็กน้อยจนน่าเป็นห่วง ยังนับว่าโชคด

ดุเด็กๆ แล้วเดินกลับไปที่ห้องยาของตน

แต่พวกเด็กผู้ชายก็ดูจะตื่นเต้นมาก อาหารเช้าผ่านไปอย่างรวดเร็ว ไป๋เซ่อที่กินช้าได้แต่ทำตาปริบๆ แต่ไม่ได้ทักทว

่าทำตัววุ

ัง เขากลับมาพร้อมกวางป่าชะตาขาด เด

ือง” เขาพูดแล้วเดินเลยไปด้านหลั

สั่นขึ้นมา มู่ลี่หยางเห็นใบหน้าสวยซีดเผือดไปก็รีบให้เด็กๆ ช่วยกันพาไป๋เซ่อกลับเข้าเรือนเพื่อพ

่ ...ก่อนหน้านี

างเก็บไว้ทำอาหาร เขาเกรงกลิ่นคาวจะทำให้หญิงสาวหวาดกลัวจึงอาบน้ำชำระล้างกายหมดจด ผ

ห้เจ้า เจ้าอยู่ที่นี่อย่าซุกซน” เขาเอ่

ก็ได้ไม่ต้

้าของข้า…แล้วเจ้าก็

เมินรูปร่างทางสายตาเพื่อจดจำไป

” ริมฝีปากอิ่มสวยขยับบอกเข

ไป จริงซิ กินข้าวเช้าหรือยัง” เขาถามอย่างนึกได้ เด็กๆ

เอ่ยตอบแต่ไม่มีแร

ือ

นางพูดพลางอ้าปากหาวแล

ายดายถึงเพียงนี้ ช่างเถิด ให้นางได้พักผ่อนมากๆ อาจจะดีต่อการฟื้นควา

งเรียบง่ายแต่ปักด้วยปิ่นปะการังสีแดงเป็นประกายจนผู้คนต

นหลิ

ซิงอีพยายามยิ้มให้เป็นที่ประทับแต่อีกฝ่ายกลับเพียงก้มศีรษะให้เล็กน้อยเป็นเชิงทักทาย

อง แม้มุมปากจะยกยิ้

ียนหยาง ขอต้อนรับท่านหลิวชิงขอรับ

ย่างไม่อาจซ่อนความริษยาในตัวชายหนุ่มผู้นี้ แต่กระนั้นก็ยังกระวีกระวาดดูแลชายหนุ่มอ่อนวัยกว่าอย่

เขารับถ้วยชามาแล้วจิบเล็กน้อย ดวงตาคมวาวทำเอาสาวใช้ถึงกับมือไม้สั่น ซิ

ินทางมาใกล้ ข้

มไว้ก่อน อาการนิ่งเงียบของเขาทำให้ผู้ดู

วามคืบหน

บ” ซิงอีลอบเช็ดเหงื่อ “พวกเราอ

อนจะยัง

ขออภั

ม่ต้องมาเสนอหน้า อย่ามา