วรอให้เถ้าแก่จา

่อ.

ไม่ได้เอานางไ

่างมีจริตแล้วพาไ

่องแคล่ว ผู้อื่นไหว้วานให้เขายกของหนัก เขาก็ทำให้โดยไม่อิดออด อาศัยว่าที่แห่งนี้รับซื้อของป่าที่เขานำมาขายโดยไม่กดราคาเหมือนที

อยเช่นนี้” เถ้าแก่เอ่ยถามอย่างเป

นห่วง..

เด็กๆที่บ้านหมอมู่มาด้วยรึ ข้าไม่เห็นผู้อื่น น

วให้ไป๋เซ่อก้าวออกมายืนด้านหน้า ไป๋เซ่อสวมชุดสาวใช้เรียบง่ายแต่ไม่อาจปกปิดความงามไร้เดียงสาได้ ริมฝีปากสีชาดคลี่ยิ้มราวกั

ึ” เถ้าแก่จางถึงกับถ

แต่หวงหลันยกมือขึ้นป้องปากหัวเราะ ไป๋เซ่อเอ

ือ? หงเซ่อสอนข้า

างถอนหายใจ นางใสซื่อถึงเพียง

คงเป็นคนที่หมอมู่ช่วยไว้เหมือนเด็กกำพร้าคนอื่นๆ เพี

ค่ะ” หญิงสาว

ี่ข้าหรือไม่”

ซ่อยิ้มกว้าง “ข้าไม่ต้อง

ำลายตัวเอง แล้วปรับสีหน้าครู่หน

งหลัน” ไป๋เซ่อพ

นท่านหมอมู่รึ” เถ้าแก

งขยับไปซ่อนกายอยู่ด้านหลังมู่ลี่หยาง หวงหลันหั

ทำให้เด

เผื่อนางอยากม

้ามาจากแผ่นหลังของมู่ล

อมได้เงินสิ” ห

ถ้าเช่น

ี่หยางเอ่ยเสียงดุทำเอาไป๋เซ่อสะดุ้

้น” หวงหลันพูดล้อพรานหนุ่ม “แต

เอ่ยเสียงเรี

ทางดี

มุนตัวเดินออกมาแต่เพราะคนข้างหลังเดินช้ามาก เขาจึงคว้าข้อมือข้างหนึ่งกึ่งลาก

รื่อ

ันใช่หรือไม่” นางถามแต่เมื่ออีกฝ่ายไม่ตอบก็ก้มมองเ

วยน้ำใจ เจ้า

ว้ได้จริ

ไ

น่

ื้

มที่ทำเอาไป๋เซ่อตาพร่าไปชั่วขณะ เขาเห็นนางเหม่อลอ

้า

บอะ

พี่ลี่ห

ะงัก พลันสีหน้าค่อยๆ กลายเป็

ั่งบนรถเถอะ ข้า

่ว่

ื้อกับ

กับเคยเห็นภาพเหล่านี้มาก่อน ขณะนั้นเอง รถม้าหรูหราคันหนึ่งเคลื่อนผ่านสายตาของนาง ม่านหน้าต่างขยับไหวแต่กลับมองเห็นบุรุษหนุ่มที่นั่งอยู่ด้านใน หญิงสาวยกมือขึ้นกุมขมับ มีบางสิ่งต่อต้านค

็อดเป็นห่วงไม่ได้ แต่เมื่อไม่ได้ยินนาง

จ้องมอง แววตาคมกร

ใคร ...ชื่

มา ยกมือขึ้นกุมขมับร่างโอนเอนราวกิ่งหลิวต้องลม เขายื่นมือ

..เจ้าปวดห

ตามองเขาทำตาปริบๆ ร

นนิ่งๆ เราจ

ยังไม่ได้ซ

าจะพากลับไปให้พ่อ

้นแล้ว”

่งแล้วเอ่ยถาม “เมื่อครู

นางทำหน้างุนงง

ว้ในอก เขามองเลยไปยังรถม้าที่เพิ่งเคลื่อนผ่านไป ไม่ว่านางจะเป็น