OSP

งรอบตัวโชยเข้าจมูกมา ดูจากโลโก้แก้วน้ำก็พอจะเดาได้ว่าที่นี่ที่ไหน ถั

แค่

ยงฉัน มันก็โยนมือถือทิ้งแล้ว

ับมึง กูไม่รู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ กู...กูไม่รู้

กู.. แค่กๆ หิว

ออกไป และประคองตัวเองทั้งที่ยังไอค่อกแค่กขึ้นมากึ่งนั่ง

เย็

หายใจออกมาเบาๆ อย่างตั้งสติ ก่อนจะหยิบแก้วน้ำส่งให้ฉันอย่างต

ตามหมอให้นะ

องฉันอย่างละเอียด ซึ่งสิ่งที่หมอพูดทั้งหมดนั่นก็เป็นประโยคเดิมๆ ที่ฉันเคยฟังมาหมดแล

ไม่อาการหนักจนร่วงไปทันทีแบบนี้หรอก เพราะมันคงระบายควันบุหรี่พวกนั้นอ

” เจด้ามันหันมาถามฉันเสียง

่ะ ทำ

างสูงโปร่ง คงไม่นับว่าจำได้หรอกมั้ง ถึงตอนนั้นหมอนั่นจะหัน

ม่ใช่ที่สูบบุหรี่เว้ย!” อยู่ๆ ไอ้ด้ามันก็ส่งเสียงจริงจังออกมา

ึงเนี่ย แต

นั่นได้อยู่นะ เพราะผู้หญิงคนนั้นครางชื่อเขาออกมาจนโดนไ

ุ่นพี่ รุ่นพี

กกก

าดียังไงมาเร

“พายุ”

ยุ.. คือห

ีบพาส่งห้องพยาบาล แล้วมึงก็ถูกส่งตัวมาที่นี่อ่ะ”

ยากรู้ มึงพอจ

า แต่ไม่รู้จักชื่อแซ่” เจด้ามันสวนกล

เดาเอาเอง ก็ยังดีแหละที่เขาช่วย ถึงแม้จร

ใช่อ

้ฟังว่าเหตุการณ์มันเป็นยังไง ยัยนี่ได้ตามล่าหาตัวคนทำแน่ๆ เห็น

นเหอะมึง ไม่ค่อย

วันต

นิลบ้างมั้ย? ไม่รู้

ายไปตอนส่องกระจกในห้องน้ำเมื่อเช้า แต่พอหันไปเห็น post it รูปหัวใจสีชมพูแปะไว้ที่

กนั้นฉันก็ขึ้นตึกไปเรียน แล้วก็เดินไปเข้าห้องน้ำ สุดท้ายก็ไปโผล่ที่โรงพยาบาล ใช่แล้ว.. ห้องน้ำ ม. กับโ

ดดด

งว่

อยคอกูบ้างป้ะ? มัน

ทเหมืองเพช

ม่แน่ใจว่าถูกถอดออ

บาล เขาก็ไม่ได้เ

ปหาที่ ม. ดูก่อน

ด้วยเลยดิ เผื่อหมอนั่นที่อุ

Thank

๊ด

ไม่นานก็ถึง ฉันเลยรีบพุ่งตัวไปที่ห้องน้ำที่เกิดเหตุก่

อ ป้

ไงจ๊

หมดสติอยู่ที่นี่ ทีนี้สร้อยคอหนูหาย

ให้ป้าแม่บ้านดู พร้อมกับขยายรูป

้าก็ทำความสะอาดที่น

ขอบคุณ

็นของชิ้นเดียวที่ติดตัวฉันมาตั้งนานเชียวนะ ถ้าหายไปก็คง..รู้สึกแปลกน่าดู ฉันเลยรีบเดินล

ุ

ๆ ถ้ารออยู่ที่นี่แล้วเจอสร้อยก็คงดี แต

ดดด

ูงของใครบางคนที่เดินเข้ามา ทำให้ฉันลุกพรวดจากเก้าอี้ด้วยความตกใจ คนที่เพิ่งเข้ามาเองก็ดูต

อะไรท

หน้า ถามจริงนั่นเป็นคำถามหรือคำขู่กันแน่เนี่ย หมอน

าเวรเมื่อวานน่ะ” ฉันเงยหน้าตอบเขาอ

็เดินผ่านฉันไปแบบไม่สนใจอะไรเท่าไหร่นัก แล้

ุ

ม โ

ยกไว้ด้วยคำถาม สรุปหมอนี่จะเอายังไงกันแน่ ไม

ย่างสงสัยในท่าทางเจ้ากี้เจ้าการแบ

นใคร...

งผู้ชายคนนั้นที่มองมามันดูเหม

่อความแน่ใจว่าสื่อสารออกไปไม่ผิด

่วยล่

่อวานฉันหมดสติใ

ริ่มเล่า แต่เขาก็พูดขัดขึ้นมาอีกครั้ง ซึ่

คขึ้นแ

ม ต

ื่นมือถือที่เปิดรูปเดียวกันกับตอนที่เอาให้ป้าแม่บ้านดูส่งให้เข

กจนถึงกับ

ลอกด่าฉันขี้งกรึเปล่า แต่เอาจริงๆ ถ้าเป็นเ

อก รู้แค่ว่ามันจะห

ออก และเลื่อนซ้าย เลื่อนขวาดูรูปในมือถือฉันไปมาอย่างกับตัวเองเป็นเ

งสำคัญ นายพอจ

ต่เธอทำ

มีแว๊บหนึ่งที่ฉันรู้สึกผิดกับคำพูดของเขาเหมือนกัน ก็จริงของเขานะ ข

ัน

ตรงเวลาด

นคนหนึ่งเดินเข้ามาขัดจังหวะ ถ้าให้เดาจากท่า

ารย์” หืม..เป็

ปล่าจ๊ะ จะมาขอบคุณพายุสินะ ถึงจะดูดุแต่พาย

็ส่งยิ้มมาให้ฉันอย่าง

อาจารย์เรียกออกมาแทนที่จะสนใจค

คนนี้ไงจ๊ะ แต่เอ๊ะ น่าจะเรียกว่ารุ่นพี่พ

รุ่นพี่พายุ..

คนนี้ อะ..ไอ้บ้านี่ นายคือ

พายุอะไรนี่ก็เอามือมาปิดปากฉันจนพูดไม่รู้เรื่อง แถมยังลากฉันออกจากห้องพย

นะครับ

อ่อยอ๊ะ!” (อื้อ ไอ