งไม่มาง่ายหร

นใจจดใจจ่ออยู่กับการรอเจอพา

รอ

ีวิตชีวาอย่างหมอนั่นเนี่ยนะเล่นดนตรี เหอะๆ แค

มันในใจอี

อ? อย่างกับว่าฉันทำมันบ่อยงั้นแหละ ฉันเล

ูดเรื่องจ

าวาโยอย่างไม่เข้าใ

ำพวกฉันไม่

ห้คิดว่า

นะ หน้าตาฉันดูเป็นพวก 18 มงกุฎมากขนาดนั้นเลย

มันถึงนี่

อย่างของฉันไป เวลาของนายหายแล้

บ จะบอกว่าฉันเนียนมาหาพายุแต่แกล้งทำเป

งอะ

่วันนี้กลายเป็นรูปยอดฮิตที่เปิดบ่อยที่สุดของวันไปให้เขาดู แล้วเขาก็ม

มไรข

ีก 1% ข

ันดู รายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ที่ว่านั่นคือสร้อยคอขอ

ู้จักฉันจริง

นจำเขาไม่ได้เลยล่ะ -.-? พอได้ยินแบบนั้นวาโยก็หุบยิ้มเล็

มเธอมาก

ฉันก็ชี้นิ้วเข้

ันเนี

รึไง ถึงได้เลอะ

ะ แต่ถามหน่อยกับฉันที่ไม่มีความมั่นใจว่ารู้จัก

ยืนยันได้มั้ยว่าเคยเ

กครั้ง ก็ถ้ามั่นใจขนาดนั้นเขา

” เจ้าของร่างสูงตรงห

ี.. หมอนี่พูดอะไร

ิลลา” คราวนี้วาโยเป็นฝ่ายถามฉันกลับมาบ้า

น่ใจก็ไ

ามจริง แล้วเขาก็

ัง

ิดว่าวิธีนี้คงทำให้หมอนั่นเข้าใจได้ง่ายที่สุด

่าม

้งแต่เรานาทีแรกๆ ที่เราเข้ามานั่งในห้องนี้ ฉ

ยนประจำ หมอทดสอบความจำโดยให้เพื่อนแวะมาเยี่ยมที่โรงบาลเยอะแยะไปหมด ตอนนั้นฉันก็จำได้ทุกคนแ

ีหน้าของเขาที่ทำเหมือนว่าฉันเป็นจอมโกหกที่กำลังนั่งเล่านิยายที่แต่งขึ้นมาเองใ

ียบ พร้อมกับส่งสายตาที่ดูก้ำกึ่งว่าจ

มาณ 4 ปีก่อน ตอนรถตู้ที่บ้

งเลเพราะมันเกิดขึ้นจร

งดูเหลือเชื่อกับสายตาที่มองมาอย่างลังเลอ

นประจำกับฉัน แล้วจะให้เชื่อว่าเราเป็นเพื่อนกั

วตรงแล้วจ้องหน้าฉันทั้งที่ก่อนหน

อพูดอีกครั้ง เธอ..ไม

_-! ยังไงก็จะ

่จะว่าไปนายอาจเป็นรุ่นพี่ที่รู้จักก

ให้ขึ้นมากระดกอย่างกระหาย ก็พู

วนความจำอยู่เป็นปี” วาโยทวนคำพูดข

ถ้างั้นก็แปลว่าฉันเร

ยคิดเรื่องนี้มาก่อนเลยนะ ถ้าเทียบดูแล้วตอ

อกกินอยู่แค่ในโรงเรียนประจำอย่างเดียวด้วย จะกลับไปอยู่บ้านต

ความว่านา

ากเพราะตื่นเต้นที่ได้รู้ความจริง ผิดกับหม

ค่คนรู้จักกัน และเธอควรจำฉั

ึ่

วสิ นายจะพา

้องนั้นเดินตรงเข้ามาในลิฟต์ที่อยู่ไม่ไกล ก่อนที่เข

จำให้เธอใน

๊ง

นขึ้นบันไดอีกไม่กี่ขั้น ขึ้นมาบนดาดฟ้าที่ฉันเคยเห็นแล้

น่อยเ

็วๆ ด้วย และจังหวะฉุดกระชากกันมันทำให้ฉันเจ็บ ก็มือหมอนี่ทั้งใหญ่และหนามาก

ต่กำลังกับฉันเนี่ยนะ” วาโยยังคงเดินดุ่

ล่า” ฉันเองก็สวนกลับ

หัวกระแทกถึงกับต

เอาไปหม่งสกุชชี่ถึงจะนุ่มนิ่ม กลิ่

สำคัญกับฉันขน

กกกก

ลลา

กกับผนังปูนอย่างแรง แล้วเขาก็ยังเอาตัวเองมาคร่อมตัวฉันไว้ ใช้มือหนาสองข้างน

นะเว้ย นายเป็น

หมือนกัน ไอ้บ้า! ผลักเข้ามาได้ กร

ให้ได้ยินอีก

ยก็อ่อนลงจนเห็นได้ชัด นี่เขาเป็นไบโพล่

กว่าจำไม่ได้ จำไม่ได้

งี

ใกล้จนลมหายใจรินรดกัน ก่อนจะกลืนน้ำล

แค่

่บบ

้ามือฉันพาเดินต่อไปจนหยุดอยู่ที

มาที่น

มื่อกี๊บอกว่าจะมาทวนความจำอะไร ก่อน

สูจ

้าๆ นะวาโย ฉันว

้ม

กแขนฉันลากเข้ามาใกล้สระว่ายน้ำ แล้ว

.บุ๋

จะลึกที่สุดของสระเพราะขาฉันไม่ถึงพื้นด้วยซ้ำ ยิ่งเป็น

กๆ บุ๋งงงง

แต่แล้วก็รู้สึกเหมือนตัวเองจมลงไปใต้น้ำซ้ำอี

ย ช่วยด้

างคนเสียสติแล้วเขาก็ตะโกนตอบกลับมา

ิวะมันไม่

มือและขาของฉันมันอ่อนแรงไปหมด ข้างล่างนี้มันมืดแล

ฉันนิลลา

งให้ผุดขึ้นจากน้ำอีกครั้งไม่ได้เลย สระนี้มันลึกมาก.. มากเกินกว่าที่ฉันจะประคอง

้ม

ใครบางคนกระโดดลงมาในสระแล้วว่ายเข้ามาคว้าตัวฉันลากเข้าฝั่งอย่าง

โอเคม

กๆๆ

ทธิ์เข้าปอด เห้อ เกือบตายแล้วมั้ยเนี่ย! พอตั้งสติได้และลื

ุ

” ฉันทุบอกวาโยอย่างแรงแล้วตะคอกอ

รมากนี่ แรง

วาโยอย่างเอาเรื่องทั้งที่ข

ยากจะเชื่อเลยว่ะ” วาโยบ่นออกมาอย่างหัวเสียนิดหน่อย

ี่ยวกับการว่ายน้ำ จะ

ละนะยังจะมัวมาเล่นน้ำอยู่อีกงั้นหรอ หน

แต่เธอต้องจ

ันเองก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไม

ามออกไปแบบเซ็งๆ แ

้ำได้ เธอก็จะจำฉันได

ียงจริงจังของเขาทำให้ฉันรู้สึกถึงความตั้งใจนั่นจริ