ัญกับคนอื่นมากกว่าเขาทำไม ปล่อยมือเขาทำไ

รกำกวมในประโยคสุดท้าย แต่มันก็ไม่

กู เป็นเขาที่หันหลังให้กู ทุกวันนี้กูก็พยายามตามง

้ามาในชีวิตผมใหม่ ๆ ด้วยความที่ผมไปอยู่คอนโดไม่ได้อยู่บ้าน

งดาจึงขอแลกเปลี่ยนเบอร์กับผม ผมเห็นว่าเป็นน้องจึงให้ไปด้วยความที่ไม่คิดอะไร หลังจากวันน

ึงพลาด” ไอ้ดินย

ี้หรอก” ผมพูดเศร้า ๆ กับตัวเอง เพื่อน ๆ ผมก

นคนพูด ซึ่งเพื่อนอีกสองคนที่เหลือ

ผมตอบพวกมันด้วยความไม่พอใจ ช่างก

วงคืนมาได้” ผมพย

ทิพย์บอก

ล้วที่สำคัญน้องมันบอกเลิกกูแต่ไม่ได้หมายความว่า

วัดสายตาไปมองไอ้พายุ

เพื่อนแต่ละคนช่างให้

ผมขมวดคิ้วมองไอ้ดินด้วยคว

ไรก็บอกกูมาตรง ๆ ไม่ใช่พูดให

ราะพวกมันพูดกำกวมกับผมมาสองครั้งแล้ว

หรอก แล้วก็นะ หวังว่ามึงจะมีสต

พวกมันก็ออก

อนโดของผม เมื่อพวกมันได้คำตอบที่มันอยากรู้แล้ว

องจึงเหลือผมอ

ี่เตียงกว้างของผม มองไปที่ด้านข้างของเตียงที่เคยมีร่างของใครบา

มก็จะทวงเธอกลับมาอยู่ข้างกายให้ได้ ต

ธอบอกเลิกผมใช่ว่าผมจะเลิกกับเธอ

พราะถ้าผมได้เธอคืนกลับมาเมื่อไหร่ วันนั้

จึงหลับไปด้วย

าวั

นเป็นอย่างมาก เพราะผมมั่นใจว่าวันน

ยด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ผมไม่ได้บ้า เพียงแต่ว่าม

ลือกไว้ และผมก็เลือกลงด้วยเช่นกัน แม้ว่าผมจะอยู่ปี 4 ที่ต้องออกฝึ

้ำทิพย์และเพื่อนได้ลงเรียนวิชานี้ด้วย ซึ่งผมก็ตัดสินใจลงตาม อ้อ ไม่ใช่แค่ผมหรอกนะที่ลงวิชาน

คำตอบคือต

ังกล่าว ภายในห้องยังเรียนมีนักศึกษาอยู่สามสี่คน เนื

กหน่อย แต่จับจ้องไปทางเข้าประตูได้ง่าย เพื

าถึง เธอเดินเข้ามาพร้อมกับเพื่อนผมและเพื่อนเธอ แน่นอน

ง ผมเห็นข้าง ๆ เธอมีโต๊ะว่างอยู่ จึงได

คงไม่สนใจผมอยู่ดี ซึ่งมันทำให้ผมรู้สึกเสียใจนิดหน

์ผู้สอนเข้ามาและสอนจนหมดคาบ ผ

ม

ย์สอนจบแล้ว ผมจึงได้คว้าหมับที่ข้อมือของเธอ เธอหันมามองผมด้วยส

อย่างสวมอยู่ที่นิ้วขอ

คออย่างรวดเร็ว มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเธอส