ก้มหน้า ดวงตาคมกริบจ้องมองอีกฝ่ายตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า นางสวมชุดกระโปรงปักลายดอกไม้เล็กๆน่ารัก ยืนกอดห่อผ้าใบย่อม เขารู้สึกถึงคนที่วิ่งผ่

ช่ไหม” เขาถามทำลายค

เงยหน้ามองเขา อึกอักพู

ำงานเป็น

่งนึกได้ รีบพยักหน้าแรงๆ ทันที “ข้าทำอาหารได้ ทำความส

ามสะอาดบ้านกับทำอ

นคงไม่เหมาะกับ

งสาวเบื้องหน้า

ท่าไหร

ใส่ แต่ประโยคของหญิงสาว

ก ที่บ้านเจ้ายากจ

์เองนี่” นางเผลอโต้เถีย

กล้าต่อปากต่อคำกับเขาบ่อยนัก เอาเถอ

ินมื้อหรอก ขอแค่ทำงานเต็มกำลังของเ

รับแล้วอดเหลือบมอ

แล้วใช่ไหม” เขามองไป

ย” นางรีบพูดเหมื

งกลางคืน” เขาพยักหน้า

้าค

อะไร

องเขาที่วางทิ้งไว้บนที่นอน นางบรรจงพับแล้ววางใส่ห่อผ้าของเขาอย่างเรี

ชื่ออ

อนคิดอะไรได้ แต่แสร้งทำเป็นนิ่งเฉย “แล

แล้วก็เห็นนางจัดเก็บเ

งมากอดแนบอก อีกมือถื

งข้า

งน้อย นางไม่ได้แสดงการยั่วยวนเขาเหมือนเช่นผู้หญิงคนก่อน แม้การพบ

กส่งไปขายตัวใช้หนี้ ถึงลุงจางฉวนและป้าสะใภ้เคยเลี้ยงดูนางมาอย่างไร แต่ให้ตอบแทนบุญคุณเช่นนี้นางยอมทำไม่ได้ นาง

แต่เพราะนางตัวเล็กจึงดูขัดหูขัดตา ชายหนุ่มเป็

างพูดขึ้นแล้วก้าวเร็วๆ ตามร่างสูง

ีสัมภาระอะไรอย

างทำให้เขาไม่พอใจและถูกถีบตัวส่งกล

ยว่าที่ทำให้นี่ไม่ได้เ

แรงทำงานบ้านไหวไหม? หญิงสาวก้มหน้างุดไม่กล้าสบตาใครและกลัวใครจะเห็นนางเข้า เขา

ำหรับปีนขึ้นรถม้า นางไม่มีปัญญาปีนขึ้นเอง เขย่งจนสุดปลายเท้าอยู่หลายทีก็ไม่อาจพาตัวเองเข้าไปด้านในได้

ยทำหน้าไม่ถูก จึงพูดแก้เก้ออ

ของข้า

่ตัวข้าเล

เล็กและข

อเกิน นางยั้งปากได้ทัน ทำ

าพูด

าเจ้า

เราไป

อ