าค่ะ บ่าวเ

เจ้าไปเอาน้องมาจากไ

นผู้หญิงของเจ้าก็บอกมาเถอะ อา

ละหยางต๋าไม่รับอนุ มีเพียงฮูหยินผู้เดียวจึ

ามารดาพูดเช่นนั้นถึง

วเล็กที่เขินอายจนใบหน้าแดงจัด เขาอดยอมรับไม่ได้ว่า นางมีใบหน้ารูปไข

ยหนู” หยางต๋าถ

งสองรู้สึกถูกชะตา “นายท่านกับฮูหยิน ต้องการอะไรเรียกใช

หยุนผิงนึกเอ็นดูนัก ใจจริงนางอยากมีลูกสาวน่ารักๆ อีกสัก

น้ำลายตัวเอง ไม่คิดว่ามารดาของเขาจ

อยมาอยู่ในฐานะสาวใช้

ือละก็มาฟ้องพ่อกับแม่ได้ เอ่อ...แล้วนี่นอนที่ไหนล่ะ มานอนเรือนใหญ่กับพ่อแม่ก็ได้ ไอ้ลูกบ้านี่มันก

ดบท “ข้าไม่ไว้ใจ เกิดนางมาลักขโมยข้าว

ช่คนเช่น

ีปากที่เผยอขึ้นนั้นทำให้

กันว่าเจ้าเป็นอย่างที่ตัวเองพูดหรือเปล่า” เขาโ

รมื้อน

้าทำอาหารเจ้าค่ะ ไม่ทรา

้าอิงอู่แต่ไม่มีใครกล้าพูดสิ่งนี้ออกไป ก่อนนั้นฝีมือป้าอิงอู่นับว่าเลิศรสนัก แต่ในระยะหลังการรสชาติเปลี่ยน แม้หน้าตาอาหารจะเป็นเช่

ยนรู้งานในครัวกั

จ้า

ะไรแล้ว นางจึงหมุนตัวกลับไปเตรียมยกอาหาร

้าที่ รู้พูดรู้จาเช่

อ่ยขึ้นพลางคีบ

วเอง เก็บซ่อนสีหน้าพอใจกับรสชาติอร่อยลิ้น เขาเองไม่กล้าพูดกับป้าอิง

หน่อยแต่ยกอาหารมาได้ไม่ขาดตอน เขารู้ว่าข้าวสารอาหารแห้งมีเต็มมิได้ขาด แต่ไม่คิด

นูหลัวทำสิ่งใดเพียงเพื่อความสนุกผิวเผิน อาหารการกินช่วยแม่ครัวทำเล่นเป็นเรื่องสนุก นางชอบอ่านเขียน แต่งโคลงกลอนกับบิดา ฝึกเย็บปักถักร้อยกับมารดา ทว่าเมื่ออยู่ในบ้านลุงจางฉวนนางกลับต้องทำหน้าที

่ได้รับทำให้นางยังคง

ครัวแล้วเจ้า

ุกขึ้นจากโต๊ะอาหาร หญิงสาวได้แต่พย