มื่อเห็นพวงแก้วย

ม่ยอมกินข้าวอี

อาไว้ให้นวลมันตื่นก่อนค่อยให้มันไปดูแลตาเชษฐ์เอง” พวงแก้วเองก็เหนื่อยใจ

แก้วใช้สำหรับปลูกพืชผักและไผ่ไว้สำหรับขาย คนอย่างพวงแก้วไม่เคยปล่อยให้เวลาเสียไปโดยเปล่าประโย

สีเหลืองไข่ที่ค่อนข้างแคบมากเมื่อเทียบกับห้องพักที่เธอเคยอาศัยอยู่ ผนังห้องอีกด้านมีตู้เสื้อผ้ากั้นอยู่ มองเข้าไปตรงช่องว่างที่ยังพอมีอยู่มันคงเป็นห้องเก็บของ กลิ่นเหม็นอับโช

ยียบหัวเธอไปมาหลายรอบ มันคงสนุกไม่น้อย แต่เป็นเพราะป่วยหนั

ื้อนวลอายุแค่สิบเก้าปี ปู่กับย่าขายเธอให้กับเศรษฐีในหมู่บ้านเพื่อนำเงินไปรักษาน้องชายวัยสิบสี่ปีด้วยเงินจำนวนหนึ่งหมื่นบาทกับสัญญาห

ี้ คิดมาน้ำตาก็ไหลลงมาสองข้างหางตาอย่างห้ามไม่ได้ เธอไม่ได้รังเกียจความจนหรือค

่เหวี่ยงข้าวของใส่เจ้าของร่างนี้ไม่เว้นแต่ละวันตลอดสัปดาห์ที่ผ่านม

าหมดแล้วนี่ เส้นทางชีวิตของเด็กบ้านนอกกำพร้าพ่อแม่คนหนึ่งที่เรียนจบกศน. แล้วเรียนต่อปริญญาตรีในมหาวิทยาเปิดแห่งหนึ่งด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง เ

ใช่ว่าจะสบาย แม้ป่วยก็ยังต้องทำงาน วันสุดท้ายก็คือเมื่อวานนี้ด้วยวัยเพียงสามสิบห้าปี ถ้าเทียบกับวัยสมควรที่จะจากโลกนี้ไ

ยืดคอกลม ไม่สิ ต้องเรียกว่าคอย้วยถึงจะถูก ย้วยจนคล้ายกับคลื่นน้ำ ตัวเสื้อนั้นสมกับเป็นเสื้อยืด ยืดออกจนหดเข้าไม่ได้อีกแล้ว มีรอยกัดแทะของมดและแมลงสาปขาดเป็นรูเล็กรอบตัว ชายเสื้อบานออกจนเป็นรอยหย

ใบวางอยู่ชิดผนังห้อง นอกนั้นก็มีกระจกและแป้งฝุ่นและหวีวางอยู่บนฝากล่องพลาสติก ตอนนี้มุ้งถูกม

ิดประตูเข้ามาสายตาจึง

นแล้วจึงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเชิงกดข่ม

ยาพูดออกมาด้วยเสียงแหบแห้ง ไม่ได้

“อ๋อ งั้นก

อนวลโดนแกล้งให้ไปเข็นน้ำเพียงลำพังทั้งที่เธอป่วยและน้ำขิงกับแม่ก็ร

ไม่เห็นเนื้อนวลจะพูดพร้อมสบสายตาใครเหมือนครั

้นจากที่นอนพับผ้าห่มเก็บให้เรียบร้อยแล้ว ปิดพัดลมแล้วเปิด

้าฉันเหรอ” น้ำขิงว่าตามหลังแล้ว