่วนกุศลไปให้แม่เหมือนกับทุก ๆ วัน หลังจากนั้นก็เข้าไปเก็บกวาดทำ

จอะไรมากนัก จากนั้นก็ได้ยินเสียงพ่อเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับเสียงพูด

วพี่จะยอมเหรอ” วิไลรัมภาเอ่ยถามหลังจากเดินตามหลังนายปิ

ยู่หรือไม่ให้ใครอยู่ก็ได้” นายปิยะเวชตอบเ

นบ้าง หึหึ” เธอนึกกระหยิ่มอยู่ในใจ

่เห็นพ่อพาวิไลรัมภาเข้ามาที่บ้าน เมื่อเห็นกระเ

้เข้ามาในบ้านเราทำไม” เธอเอ่ยกับบิดาเส

มาอยู่ที่นี่ได้ เพราะเขาก็เป็นเมียของพ่อ ป่านก็น่าจะรู

ี่อาทิตย์เองนะพ่อ” สายป่านพู

ในส่วนของเขา พ่อไม่เห็นว่ามันจะมีปัญหาตรงไหน อย่าทำให้เรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ

พอใจแล้ว ไม่ว่าจะไม่มีแม่ หรือไม่มีหนู พ่อก็คงจะไม่สนใจหรอก ต่างคนต

จ้ากี้เจ้าการในบ้าน เสมือนเป็นเจ้าของบ้านซะเอง ส่วนเธอก็พยายามหลีกเลี่ยง ต่างคนต่า

าจากดงกล้วยที่หลังบ้าน มีกลุ่มควันขนาดย่อม ๆ กำลังไหม้อะไรอยู่สักอย่าง สายป่านเดินเข้าไปดู ด้วยคุ้น ๆ กับกองสิ่งของนั้น .

หตุกำลังนั่งไขว่ห้างดูทีวีอย่างสบายใจอยู่ เมื่อหล่อนเห็นส

สิทธิ์อะไร .. ห๊า!! ” สายป่านตะคอกเ

กตู้นึง ฉันว่ากำลังจะไปเอามาเผาอยู่พอดี” วิไลรัมภาพูดจบก็เดินนวยนาดเข้าไปในห้องนอนของนางสายสุนีย์ เธอหยิ

ข้าที่หน้าของอีกฝ่ายดังฉาดใหญ่ เท่านั้นยังไม่สาแกใจ เธอทั้งต่อย ทั้งเตะ และกระทืบร่างนั้นจนล้มลงไปกองกับพื้น โต๊ะเก้าอี้ล้มเส

วชที่ได้ยินเสียงดังโครมครามเลยเดินเข้ามาดู เห็นบุตรสาวนั่งคร่อมเมี

น้าตาของเมียเด็กของตนปูดบวม ปากแตก และมีเลือดซึมออกมา ผมเผ้ายุ่งเหย

สิทธิ์อะไรมาวุ่นวายในห้องแม่ มาเผาของขอ

ง ไม่คิดว่าเรื่องแค่นี้ลูกสาวพี่จะทำกับวิขนาดนี้ ถ้าพี่ไม่อยู่ มันไม

ยไม่หยุด บอกแล้วใช่ไหมว่าให้ต่างคนต่างอยู่ อย่ามาล้ำเส้นกัน ถ้าทำไม

ฉันไปเลย” นายปิยะเวชกล

เลือกมัน แต่ไม่เลือกลูกของตัวเองงั้นเหรอคะ” สายป่านพูดพลางร้

แม่เสียใจจนป่วยตายไง คนอย่างพ่อสักวันเวรกรรมต้องตามทัน ระวังเมียน้อยพ่

้าชา หูอื้อเพราะแรงตบ เธอหยุดร้องไห้ จ้องหน้าพ่อด้

ใหญ่ไฟกระพริบให้แม่เลี้ยงตัวเองซะ

ารสายป่านจร