่ำลงมา แต่กลับมีผู้คนมากมายทั้งชายและหญิงนั่งลงแนบชิด มิคิดรังเกียจเลน

กันหันไปตามเสียง ก่อนยิ้มกว้าง นั่งตัวตรง

ลุมด้วยเสื้อคลุมไหล่สีเดียวกันที่วิ่งนำขบวนมา สั่งให้ม้าหยุดและกระโ

ึงครึ่งพระชงฆ์ เปรอะเปื้อน แต่มิได้คิดรังเกียจ ทรงคิดเสมอว่า เมื่อราษฎรที่ถึงกับนั่งลงบนพื้นแฉะเหล่านี้

รับสั่งถามสารทุกข์สุขดิบ โดยมีเหล่าราชอ

่งอำนาจแอบแฝงปะปนอยู่ ทุกก้าวย่างที่ทรงพระดำเนินมิรอดพ้นสายตาคมกริบที่ทอดมองด้

มำมาข้างหน้าเพราะแรงดันของคนข้างหลังที่ต้องการ ยลพร

บอาวุธในมือ สอดส่ายสายตามองกราด

ด้วยสุรเสียงอ่อนโยน “เจ็บตรงไหนไหมจ้ะ” แลพระเนตรที่จับจ้องส่งประกายอารี จนหญิงที่ได้รับพระกรุณาปราบปล

ึ้น “อย่า” รับสั่งห้าม เพราะกลัวทหารทำรุนแรงกับหญิงที่ไม่มีเจตนาร้ายกับพระองค

่ะ” นางยกมือไหว้ปลก

ับเพลาเปรอะเปื้อนดินโคลน ก่อนหันไปโคลงศีรษะให้กั

ียกรอยยิ้มให้ฉาบบนใบหน้าข