อเสียงมือถือของเธอดังขึ้น พราวไหมหยิบมือถือที่วางอยู่ใกล้ตัวขึ้นมาด

วลุกขึ้นพรวดหลังจากคุยจบ เธอเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องก่อน

่ร้อยเมตรก็ถึงถนนใหญ่ น้อยครั้งนักที่เธอต้องขับรถออกมาจากบ้านตอนที่ฟ้ามืดแล้ว ดีที่วันนี

ี่เป็นร้านใหญ่เปิดโล่ง เป็นร้านประจำของเธอและอลิสา ที่ทุกวันสุดส

ยังเป็นช่วงดึกแล้วอีก พราวไหมขับรถไปที่ลานดินกว้างข้างร้านอาหาร เห็นรถยนต์จอดเรียงกันอยู่

่เดิมเหรอ อ่อโอเคเดี

ิสาที่ชอบมานั่งทานอาหารกันที่ข้างบ่อปลาคราฟ เพราะจุดนี้คนไม่ค่อยวุ่น

๊ะเลย กินกันแ

นหมด เอาน่าฉลองๆ” อลิสาร

ล็กในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ขายาว ค่

นจะเมลไปขอเสนอเป็นพาร์ทเน

เสนอแกเหรอ” พราว

พรุ่งนี้เช้าแกไปกับฉันนะ” อลิสาเอ่ยหน้าระรื่น เพราะรู้ว่าหากเธอได้ร่วมเป็นพาร์ทเนอร์กับ

าลูกค้าเองแล้วอะ เอ่อ.. แล้วเค้าดิวงา

หรอว่าที่นั่นเคร่งเรื่องมาตรฐานแค่ไ

อเปล่า” พราวไหมเริ

้าบอกว่าจะแจ้งก่อนมาอีกที งานนี้แกต้องเป็นคนนำเสนอข้อดี

นั่งเหม่อลอยกะทันหัน เพราะในใจกลัวเห

ลุกยืนขึ้นโน้มตัวมาเขย่าหัวไหล่ของพราวไหม เพราะเร

ี่อลิสากำลังมีความสุขกับการทานอาหาร พราวไหมเริ่มจะแน่ใจว่ายังไงเธอก็หนีไม่รอดการที่จะได้เ

ารกับอลิสา เธอแทบจะต้องฝืนยิ้มตลอดเวลาเพื่อให

ลีกเลี่ยงการประสานงานกับพาร์ทเนอร์ แต่ก็ยังกังวลว่าจะหนีไปได้สักเท่าไหร่ รู้ตัวเลยว

่งพิง เป็นทิ้งตัวนอนลงบนโซฟา

ับแม่อยู่ข้างๆ เธอไม่หายไปไหน แต่จะทำยังไงได้ในเมื่อทั้งสองจา